Bevallingsverhaal van mijn tweeling

Hallo ladies, hierbij mijn bevallingsverhaal :) 

Vrijdag 17 april had ik 's avonds een klein beetje bloedverlies. Omdat ik al wat last had bij het plassen en kleine beetjes plaste, dacht ik meteen aan een blaasontsteking. Ik het ziekenhuis bellen, en mocht langskomen, omdat ik bloed verloor. Ik naar het ziekenhuis, en inderdaad een blaasontsteking. Balen! De gyn wilde ook nog even inwendig voelen, of ik toevallig geen ontsluitng of nog meer verweking had (bmh was toen nog maar 9mm) Maar mijn bhm was zefls weer een beethe gegroeid naar 12mm en nog helemaal geen ontsluiting. Dus ik mocht weer naar huis met antibiotica voor mijn blaasontsteking. Thuis aangekomen, het was inmiddels 21:30, ben ik meteen mijn bed ingedoken. Ik kon alleen niet slapen, ook al was ik zo ongelooflijk moe. Ik kreeg vreselijke pijn in mijn heupen en kon onmogelijk op mijn zij liggen (eigenlijk de enige houding die ik nog kon aannemen in mijn zwangerschap) dus slapen was onmogelijk! Ik meteen googlen waar die pijn in mijn heupen vandaan kon komen en ik kwam overal terecht bij bekkeninstabiliteit. Nou, lekker dan dacht ik. Ook dat nog. Mij er niet bewust van dat dit gewoon weeën waren. De volgende dag. zaterdag 18 april, had ik de hele dag die zeurende pijn in mijn heupen. Kon mij geen houding geven, maar die nacht van zaterdag 18 april op zondag 19 april heb ik toch nog aardig goed geslapen. De pijn was beter te doen. De volgende morgen 19 april kreeg ik meer pijn. Ik zat/lag/hing op de bank en greep naar alles wat los en vast zat. Mijn man zei dat hij dit herkende van de vorige keer dat ik moest bevallen. Mijn werkster was aan het werk bij ons en zei: Hup Suus, naar het ziekenhuis, je hebt gewoon weeën. Ik geloofde het niet en bleef er op hameren dat het bekkeninstabiliteit was, maar uiteindelijk toch maar gegaan. Zij heeft toen de hele middag op Levi gepast. :) Aangekomen in het ziekenhuis dacht ik dat ik toch zo weer weggestuurd zou worden omdat het de blaasontsteking in combinatie met bekkeninstabiliteit die pijn gaf. De gyn ging inwendig voelen en haar ogen werden groot. 6 cm ontsluiting!! Jij gaat niet meer naar huis zegt ze. Ik als de sodemieter mijn moeder opgebeld dat ze naar het ziekenhuis moest komen, want wilde haar graag bij de bevalling, en mijn schoonmoeder gebeld, dat zij Levi over moest nemen van mijn werkster, die kon natuurlijk niet de hele dag bij Levi blijven. Ze gingen alles klaarzetten voor de bevalling en in die tussentijd werden de weeën (die ik dus al 2 dagen lang bleek te hebben, maar nog te doen waren) een klein beetje heftiger, maar ook nog prima te doen. Uurtje later ging ze weer voelen en had ik 8cm! Ze voelde ook inwendig dat er veel ontslasting dwars zat, dus kreeg een klysma. Toen alles eruit was, brak ze mijn vliezen van baby 1 (Riley) Een hele plens vruchtwater schoot eruit en werkelijk alles wat nat, de hele vloer en de doktersjassen van iedereen, hihi. Toen werden de weeën veel heftiger en heb ik om een morfine pompje gevraagd. Heerlijk, wat een uitkomst weer. (Ook bij mijn bevalling van Levi gehad) Voor ik het wist zat ik op 10 cm en mocht ik gaan persen. Ik dacht, daar gaan we weer (heb bij Levi ruim anderhalf uur geperst) en zag er erg tegenop. Maar daar kwam Riley al, na 3 persweeën, geboren om 19:11. Wauw, wat een wonder!! 1965 gram en meteen huilen gelukkig! Heb hem helaas niet vast kunnen houden want de navelstreng was te kort. Riley werd onderzocht en ik moest wachten op nieuwe weeën. Die lieten een kwartiertje op zich wachten en toen is ook Merlijn, na 3 persweeën om 19:35 geboren. Zijn navelstreng was iets langer dus heb hem heel even kunnen vasthouden! Merlijn was precies 2000 gram! Oh wat ben ik ongelooflijk trots op minjn mannetjes. Ze zijn geboren op 33 weken precies en ze doen het fantastisch! in mijn volgende blog schrijf ik een update over mijn 2 fantastische boys; Riley Jessy Silvan & Merlijn Pieter Valentijn.