Hoe mijn zwangerschap begon in 2011

Dinsdag 11 januari 2011 : Ik word wakker in Antalya, een plaats in Turkije waar ik op huwelijksreis ben met mijn kersverse echtgenoot Maarten Blom. Zoals ik net al zei, ik word wakker in Antalya, en ik voel mij anders  dan anders. Ik heb een heel opgeblazen gevoel in mijn buik. Ik zeg dit tegen Maarten en hij zegt hetzelfde te hebben. Hij zegt dat het van het eten komt, wat wel een beetje ongezond is. (lees: friet, pasta, vet vlees) Omdat Maarten hetzelfde voelt, sta ik verder niet bij stil. Maar het volle gevoel houdt de hele dag aan. 'S avonds eet ik ook niet bijster veel. Alleen paar frietjes en een aantal schijfjes komkommer. Als we gaan slapen die avond ga ik niet op mijn buik liggen, het voelt niet goed.

Woensdag 12 januari 2011: Weer word ik mijn volle gevoel wakker en ik kijk naar mijn borsten, die opgezwollen en onder de bultjes zitten. Ik vertel mijn vermoeden aan Maarten en begin stiekempjes te fantaseren. Maarten denkt, omdat wij veel negatief hebben getest, en ik vaker opgezwollen borsten had, dat het gewoon een voorteken zou zijn van mijn ongesteldheid. Daar had hij wel gelijk in. Maar ik móest vandaag ongesteld worden, en ik vond het al zo raar omdat ik de afgelopen maanden een regelmatige cyclus heb. Ik vertrouw er niet helemaal op, maar vergeet het toch een beetje omdat we ons allebei bekommeren om de terugreis die overmorgen plaatsvindt. We gaan met het vliegtuig wat we allesbehalve prettig vinden.

Donderdag 13 januari 2011: Nu slaan de twijfels bij mij echt toe. Het zou toch niet?? Maarten denkt dat mijn ongesteldheid in het weekend komt. Eerlijk gezegd denk ik van niet. Het opgeblazen gevoel in mijn buik was vandaag weg, maar tepels waren donkerder dan ooit!

Vrijdag 14 januar 2011i: De dag van de terugreis. Onze koffers zijn gepakt en we zijn klaar om te gaan. Ondertussen check ik nog even op de WC of ik toch niet ongesteld ben geworden. Nee! Er gaat een gevoel van opluchting door mij heen. De rest van de terugreis gaat als een roes aan me voorbij. Ik ben alleen maar blij dat we weer veilig geland zijn in Nederland. Eenmaal thuis ontvangen wij onze lieve kat Desie met open armen en knuffelen wij haar tot ze er gek van wordt. We pakken de koffers uit en gaan wat zitten computeren. Ondertussen spookt het in mijn hoofd rond: zal ik testen, zal ik testen? Ik had aan Maarten beloofd om het pas zaterdagochtend te doen. Ik doe het toch! Ik zeg tegen Maarten dat híj moet kijken op het testvenster en gewoon direct moet zijn. 2 seconden later grijpt hij mij bij mijn schouder en zegt: schat, je bent zwanger. Ik sta heel langzaam op en pak het staafje van hem over. Zelf kijk ik ook, maar zelfs een slechtziende kan zien dat er overduidelijk een rode streep staat. Wow! We kunnen het haast niet geloven, maar het is echt zo! Ik bel gelijk mijn moeder op en die is gelukkig ook heel enthousiast. Na een paar telefoontjes te hebben gepleegd naar familie en wat goede vrienden, rijden we naar mijn schoonouders. We zeggen tegen ze dat we nog een souveniertje hebben meegenomen van de vakantie, maar dat we die vergeten zijn mee te nemen. Dan laat ik mij zwangerschapstest zien. Een glimlach verschijnt er op mijn schoonmoeders gezicht. Een glimp van trots. Mijn schoonvader kan ook een glimlach niet onderdrukken en allebei feliciteren ze ons. Na nog even te hebben nagepraat over alles gaan we weer naar huis en gaan we heerlijk in bed liggen. Ik durf vandaag geen seks te hebben omdat ik bang ben dat het ons kindje beschadigd. Dat is natuurlijk niet het geval, maar toch. Die nacht slaap ik maar slecht. Ik moet er steeds aan denken. Maar goed ook, want het is ons prachtige wondertje wat in mij groeit.

Woensdag 19 januari 2011: Vandaag ben ik mezelf niet. Ik ben zo goed als de hele dag chagrijnig en heel moe. Wat ik wel heel leuk vind, is dat mijn buik begint te groeien. Het is niet meer zo’n ‘’vet’’ buikje wat ik eerst had, maar nu zie ik echt dat het een beetje rond is. Ik laat Maarten mijn buik opmeten met een centimeter en mijn omvang is 94 centimeter. Terwijl het de dag ervoor nog maar 91 centimeter

centimeter was. Het kan nauurlijk ook door het eten komen, maar daar gaan we natuurlijk niet van uit...!

Dinsdag 8 februari 2011: Mijn dag begon goed vandaag. Niet misselijk, niet moe, gewoon zoals ik altijd hoor te zijn. Maar dan word ik nét voor enen kotsmisselijk. Het gevoel houd een tijdje aan en zakt weer weg. Na een minuut of wat komt het in alle heftigheid terug. Ditmaal moet ik rennen om de WC te halen. Gelukkig net op tijd. Ik gooi mijn ontbijt eruit, en meteen daarna voel ik mij een stuk opgeluchter. Maar sinds ik heb overgegeven, ben ik de hele tijd wat slapjes en ontzettend moe! Ik heb al een paar koekjes gegeten en wat winegums, maar dat helpt jammer genoeg niet echt. Hopelijk krijg ik vanavond bij mijn schoonouders een lekkere kruimige aardappel voorgezet waardoor ik mij weer wat fitter voel, en gewoon lekker op tijd gaan slapen.

Dinsdag 15 Februari2011: Vandaag heb ik om 09:15 mijn allereerste echo. Maarten en ik zijn allebei erg gespannen, omdat we niet weten wat er komen gaat. Ik kan dan ook niet ontbijten van de spanning. Even over negenen komen we daar aan. Er zit een vrouw in de wachtkamer die vermoedelijk al langer zwanger is dan ik. Zij wordt als eerste opgeroepen. Wachten duurt lang! Na 10 lange minuten word ik eindelijk opgeroepen. Als eerste mag ik op de tafel gaan liggen en maakt ze een echo van mijn buik. Daar zien wij een baby’tje van 2.5 centimeter lang, heel klein nog dus. De verloskundige zegt dat het een hele mooie echo is, en dat mijn kans op een miskraam van 10% naar 4% is gegaan. Dat is heel goed nieuws natuurlijk. De verloskundige stelt Maarten en mij nog een paar medische vragen, en dan gaa we naar huis, inclusief alle informatie die we nodig hebben. Eenmaal thuis maken we eerst een vreugdedansje. We zijn zoooo blij! We kunnen het nauwelijks geloven. ‘S avonds gaan we lekker uit eten om te vieren dat ons kleine meisje/jongetje nu helemaal gezond is!