Ik heb gefaald!
Deze blog is na aanleiding van mijn vraag van gisteren; Probleempje! Over samen slapen, en in eigen bed slapen. Dat het eigenlijk wel hoog tijd was dat Levi in zijn eigen bedje ging slapen. Na al jullie adviezen gisteren zijn we het toch maar gaan proberen. M'n arme ventje begon keihard te krijsen in zijn eigen bedje. Ik ben tot 10x toe er naartoe gelopen, speentje erin gedaan enzo, maar steeds als ik weg ging begon hij harder te huilen. Totdat mijn hart brak!! Ik kon het niet, en stiekem wil ik dit ook helemaal niet!! Hij hoort bij ons, bij ons in bed! Daar is zijn veilige plekje, daar is zijn thuis. Ik heb hem al huilend meegenomen weer bij ons terug in bed. Eerst nog wat nasnikken, maar daarna lachte hij weer zo lief naar me, zo van: dankjewel mama! Daarna pakte ik zijn handje en hij viel in slaap! Zo lief!
Ik wéét dat het niet hoort, maar ik kan niet anders. Ik ga niet toezien hoe mijn kind kapotgaat, daar pas ik voor! Ik weet dat sommige van jullie er heel anders over denken, maar ik kón het gewoon niet. Levi wil veilig zijn, bij ons. Hij wil geborgenheid, en dat krijgt hij, van papa en mama!!!
reacties (0)