Alweer 11 weken zwanger en alles gaat nog steeds goed...

Hallo allemaal,

het is alweer even geleden dat ik wat uitgebreider op babybytes ben geweest... Dus ik dacht laat ik maar weer eens een poging wagen (in de hoop dat niet na het schrijven van deze blog de pagina het opeens niet meer doet en dus weer helemaal opnieuw kan beginnen!!!!!)...

Ik heb met ruim 5 weken een aantal kleine donkerrode bloedstolsoltjes verloren tijdens het plassen. Ook op het wcpapiertje zat helderrood bloed... Verder had ik geen buikpijn of andere klachten... Dus de eerste schrik hadden we al gauw te pakken! Ik dacht eigenlijk al dat ik het vruchtje verloren was... Dus de volgende dag meteen het ziekenhuis gebeld en omdat het nog zo pril was adviseerde ze mij een echo te doen met 6 weken...

Zo gezegd zo gedaan, na een aantal heel zenuwslopende en spannende dagen een echo gehad met 6 weken. En wonder boven wonder... Het is echt een wonder... Het vruchtje zat nog gewoon op z'n plek met een kloppend hartje! En dat d.m.v. een gerwone buik echo! Ik was echt verbaasd en heel erg blij maar tegelijkertijd ook zo bang want wat nu? Bloedstolsols is net als bruin bloed oud bloed en dat was een gunstig teken zei de gyneacoloog en dus geen reden tot paniek voor een 3e miskraam...

Ik heb daarna anderhalve week donkerbruin bloed verloren... Het leek elke dag wel op de laatste dag van mijn menstruatie en had dus aan een inlegkruisje genoeg... Maar erg gerust was ik er niet op... Weer het ziekenhuis gebeld en uitgelegd hoe of wat... Ik mocht weer naar het ziekenhuis voor een echo en ja hoor het vruchtje zat er nog steeds en het hartje klopte een stuk sneller en het was goed gegroeid! Pfff wat een opluchting weer zeg...

Inmiddels gelukkig geen bloedingen meer gehad en heb ik alweer diverse echo's gehad omdat mijn onzekerheid gewoon te groot is. Ik word soms gewoon wakker met een gevoel ik moet een echo! Daar ga ik dan ook mee naar bed en dat probeer ik dan zo lang mogelijk vol te houden... Als ik het niet meer trek bel ik het ziekenhuis op en mag ik komen voor een echo. De gyneacoloog zegt ook dat ik naar mijn eigen gevoel moet luisteren en dat niemand dat gevoel weg kan halen behavle hij d.m.v. een echo en dat het voor hem een kleine moeite is en voor mij een grote opluchting! Nou beter en fijner kan het denk niet?!

Gister weer een echo gehad (was inmiddels al 4 dagen aan het piekeren over een echo...) en alles gaat nog steeds goed (...klop klop...)! Het is ongeveer 4,5 cm lang en het hartje klopt als een tierelier = goed! Vergeleken met ons zoontje (de eerste miskraam in een laat stadium 16\17 weken...) is dit een heel rustig kindje! Het ligt heel rustig zwaait af en toe en gooit een beentje omhoog... Ons eerste kindje, ons zoontje jumpte met 10 weken al van links naar rechts, van boven naar beneden en was echt super druk! Dus ook dat is even wennen... Maar wat niet is kan nog komen he... Mama is namelijk ook niet bepaald een rustig persoon, maar meer een bezige bij die niet goed stil kan zitten... Hahaha...

Mijn misselijkheid en vermoeidheid nemen al iets af, waardoor ik wat meer energie heb... Ik ben namelijk al vanaf stipt 5 weken vreselijk misselijk en moe! Kon geen boe of bah zeggen of horen en werd al misselijk... Maar ik wist waarom dat zo was dus klaagde weinig tot niet... Alles voor ons kleine ukje! Ik heb zo'n gevoel dat het een meid gaat worden, al maakt het mij totaal niet uit! De eerste keer had ik het ook goed... Ik heb nu ook het gevoel dat het goed gaat deze keer en ben voorzichtig heel erg blij... Maar die blijheid hou ik toch liever grotendeels voor mezelf want de onzekerheid is er namelijk ook nog steeds...

Nou tot gauw allemaal!

Liefs,
Mellebel.

PS : Op 26 november 2010 was het alweer een jaar geleden dat ik bevallen ben van ons overleden zoontje, we hebben hem natuurlijk herdacht deze dag en natuurlijk ook een kaarsje voor hem gebrand... Wat was dat een moeilijke dag en week zeg... Alle emoties kwamen weer terug van een jaar geleden en alweer zoveel meegemaakt in dat jaartje! Nog een miskraam gehad, een ernstig auto ongeluk gehad en nu weer in blijde verwachting! Gelukkig heb ik al diverse keren gevoeld dat hij (ons zoontje) bij me is en over me waakt. Ook mijn vriend voelt soms zijn aanwezigheid en heeft het idee dat hij soms word geholpen door hem... Zo lief van ons engeltje of moet ik hem nou een bengeltje noemen? In ieder geval ben ik heel blij dat hij toch bij ons is op deze manier... Al mis ik hem nog iedere dag...