Vallen - Opstaan - Verder gaan...

Hallo allemaal,

Ja ja... Vallen, opstaan en weer verder gaan... Het gewone leven gaat gewoon weer verder na alle narigheid. Zoals jullie in mijn eerste blog hebben kunnen lezen kregen mijn vriend en ik op 23 november heel naar bericht bij de pretecho. Op 26 november ben ik bevallen van ons eerste kindje, een jongetje, na een zwangerschap van vier maanden. Het lijkt lang geleden, maar eigenlijk is het morgen precies (pas) 2,5 maand geleden...

Ik en mijn vriend hebben een heel proces doorgemaakt in die 2,5 maand. Veel verdriet gehad, onbegrip, verbazing, boosheid, eigenlijk alle emoties die je maar kunt bedenken kwamen dagelijks voorbij. Ook veel moeilijke dingen waar we mee te maken kregen in huis. Zoals alle felicitatie kaarten, kadootjes, kleertjes, rammelaars, knuffels en boeken die door het hele huis verspreid lagen... Dit moest ook allemaal opgeruimd worden en een plek krijgen. Ik heb het netjes in tassen gedaan en weg gezet voor de toekomst...

Nog regelmatig krijg ik reclamefolders van WIJ jonge ouders, Gardo etc. Het meeste had ik allemaal al opgezegd en geannuleerd. Ook kreeg ik bericht dat ik mijn blije doos op kon halen... Dit soort dingen zijn en liggen toch nog steeds gevoelig. Ik heb er de puf niet meer voor om die laatste dingen ook op te zeggen. Dat komt wel... Wie weet hebben we er dit jaar nog wel profeit van, we zien het wel.

Zo langzaam aan heb ik in het nieuwe jaar mijn werk weer een beetje opgepakt. Ik heb op advies en op mijn eigen gevoel wekelijks het werken opgebouwd. Deze week werk ik voor het eerst weer 4 hele dagen. Ik heb er nu 2 dagen op zitten en merk dat het me toch wel erg tegen valt. Ik hou me groot, sterk en stoer, maar daar heb ik helemaal geen reden voor. Ik denk en zeg dat het goed met me gaat maar naar mijn mening voel ik me toch nog regelmatig in en in verdrietig om het verlies van ons mooie jongetje...

Ik weet dat ik weer moet wennen aan het gewone leven en dus moet wennen aan het werk ritme... Maar dat is toch moeilijker dan dat ik dacht... Ik werk als onderwijsassistent op een middelbare school. Ik hou de absentie van de leerlingen (pubers van 15-19 jaar) bij op het studieplein (mijn werkplek). Afgelopen weken zijn er regelmatig leerlingen naar mij toe gekomen met de vragen: hoe gaat het met u en de baby? Of: Weet u al of het een jongetje of meisje word? Het is welgemeende interesse van hun kant en ze bedoelen het meer dan goed, maar moeilijk en confronterend is het zeker.

Vorige week stond er een leerling helemaal in tranen aan mijn bureau... Ik vroeg haar wat er met haar was. Zij antwoordde daarop dat ze dat uitgerekend aan mij niet kon vertellen. Ik dacht in eerste instantie oh nee toch ze zal toch niet zwanger zijn, 17 jaar?! Nee dat was het niet... Gelukkig... Ze vroeg mij even met haar mee te lopen naar de gang en daar vertelde ze iets heel naars. Ze had net te horen gekregen dat haar zus bij de pretecho (ook 4 maanden zwanger) hetzelfde nieuws als mij te horen had gekregen... Nou mijn wereld stond op dat moment even stil maar ik troostte haar met tranen in mijn ogen en brok in mijn keel... Ik heb haar en haar zus gelukkig goeie adviezen en tips kunnen geven en heb haar mijn verhaal verteld. Gisteren kreeg ik te horen dat ze daar veel aan gehad hebben. Dat doet me ondanks alles toch wel goed.

Zo zie je maar hoe de dingen gaan en lopen in het leven. Even denk je dat je de enige bent die dit meemaakt en zich ellendig van verdriet en onbegrip voelt.... En dan krijg je dat te horen en sta je iemand te troosten die praktisch hetzelfde verdriet als jou voelt... Het ongeluk en de pech zit in zo'n klein hoekje, de wereld is zo gigantisch klein... Na 3 maanden safe zeggen ze? Voor mij/ons is dat nu niet meer na 3 of na 4 maanden, maar na een voldragen zwangerschap en een bevalling waarna je een lief, mooi, kerngezond kindje in je armen hebt... Daar hopen wij op, op een mooie toekomst...! We zijn nu inmiddels toch weer voorzichtig begonnen met proberen zwanger te raken, JIHA, maar we hebben geen haast en ook geen verwachtingen... We merken het vanzelf wanneer het ons gegunt is en mijn lichaam er weer klaar voor is...

Liefs,
Mellebel.