Het leed dat weinig zelfvertrouwen heet

Deels zo onwijs herkenbaar..iets anders, maar alsof ik het een beetje zelf had kunnen schrijven!

En liefje je bent zo onwijs veel waard en dat meen ik uit de grond van mijn hart!

Ooh, ik lees het met pijn in m’n hart. Een kind zo behandelen… Wat vreselijk dat er bij jou al zo vroeg een zaadje geplant is vol negativiteit, en dat dat zaadje stevig heeft kunnen wortelen. Nu draag je dat gewortelde plantje met je mee. En hoe kom je er vanaf hè. Je hebt al therapie gehad lees ik, hopelijk heeft het je wel iets vooruit geholpen. Heel fijn om te lezen dat je nu mensen om je heen hebt die je wel waarderen. Hopelijk lukt het om rond dat plantje ook wat positieve zaadjes te planten.

Ik heb een vriendin die in haar therapie om een nare jeugd thuis te verwerken, een mooie opdracht kreeg. Misschien heb je die wel eens moeten doen, en anders heb je er misschien iets aan.

Ze moest een foto van zichzelf als klein meisje, als puber en als twintiger neerleggen (dat was haar leeftijd toen). Ze moest naar elk meisje op de foto kijken en bedenken: wat als ik haar vriendin was, wat als ik haar juf was en wat als ik haar moeder was. Wat zou ik dan tegen haar zeggen als ik weet dat ze zich rot voelt? Later vroeg ze aan mensen die haar als kind, puber en nu kenden om diezelfde vraag te beantwoorden: wat zou je tegen de ‘mij van deze foto’ zeggen als je weet dat de ‘ik op deze foto’ zich rot voelt?

Natuurlijk was het na deze opdracht niet ineens weer goed, maar ik weet dat het veel met haar deed. Het hielp bij het anders te kijken naar zichzelf, die meisjes waren hartstikke lief en leuk en ze hadden veel te bieden. Er was niets mis met ze. En het hielp haar om het veel meer bij haar ouders te leggen. Dáár zit de tekortkoming, zij hebben het niet goed gedaan. Niet dat meisje, niet de puber en niet de twintiger.

Dat geldt voor jou ook. Het is niet oké wat er in jouw jeugd gebeurd is. Al was je lui en lelijk (en hoe haalt iemand het in z’n hoofd zoiets over een kind te zeggen), dan nog hoort je familie niet zo met je om te gaan. Zeker je eigen moeder niet. Er is niets mis met je. Kijk maar naar de mensen die je nu om je heen hebt. Je bent geliefd, je bent goed genoeg. En dat mogen ze elke dag tegen je zeggen! En jij ook tegen jezelf.

Op basis van jouw stukjes die ik hier lees, zie ik een zorgzame vrouw en een hele betrokken en super lieve moeder. Je draagt je plantje mee, die heeft invloed op je. Maar je draagt het niet over, je zaait geen negatieve zaadjes bij je kinderen. Jij bent een veilige haven voor je kinderen, je man en je bonuskinderen die allemaal ook het nodige meegemaakt hebben. Hoe mooi is dat? Wees net zo lief voor jezelf als je voor hen bent.

Oh wat vind ik dit vreselijk om te horen.. Elke dag verbaas ik me weer hoeveel mensen wel niet last hebben van hun eigen jeugd..

De meeste willen het graag anders doen maar patronen neem je toch onbewust mee naar je eigen kinderen.. Het is zo moeilijk om je eigen traumas te verwerken, als dat überhaupt al mogelijk is..

Met de jaren word je sowieso wijzer, ik hoop dat je zelfbeeld steeds beter word en dat je steeds beter naar jezelf kan kijken met een positief beeld want je bent het waard :)

Ik lees dit wel een beetje met tranen in mijn ogen. Super knap dat je je toch tegenover de buitenwereld anders kan voordoen dan jij jezelf voelt want de complimenten die jouw omgeving je geeft "je bent prachtig zoals je bent " komen ook niet uit de lucht vallen. Ik hoop enorm dat ookal gaat het langzaam je toch wat meer van jezelf gaat houden.

Heel herkenbaar. Ik ben nu gestart met positieve psychologie. Heb je dat al eens gehad?

geen tips, maar wel een dikke knuffel

Heb je foto's van toen je kind was? Hoe kijk je daar naar? Kun je jezelf mooi vinden zoals je toen was?

❤️

Gewoon even een héle dikke knuffel voor jou!

Hoewel ik je niet eens ken weet ik dat je precies goed bent zoals je bent. ❤️

Digitale knuffel meid 😘

❤️