Bevallingsverhaal en nu verder

Vorige week van vrijdag op zaterdagnacht begonnen ineens de weeën. En het gekke was ik wist meteen dat het weeën waren. Iedereen roept dat wel, maar ik dacht een beetje dat zal wel. Maar het is dus echt zo dat je het meteen weet als je echt weeën hebt. Met een half uur braken ook mijn vliezen. Toen heb ik mijn man maar wakker gemaakt, want het begon nu toch echt wel serieus te worden. Een uur later kwamen de weeën regelmatig en om de vijf minuten. De verloskundige gebeld en zij kwam kijken. Ze trok de conclusie dat de bevalling was begonnen en dat ik 2 cm ontsluiting had. Dat zag er dus prima uit. Het vaststellen van de ontsluiting was wat lastig omdat het kindje al heel diep was ingedaald. Dit was tegen een uur of vijf. De verloskundige zou tegen 8 uur in de morgen terug komen om te kijken hoe het was en als er iets was moesten we bellen.

In de tussentijd werden de weeën naar mijn idee echt steeds sterker en gingen ze ook echt zeer doen. Maar ik ze braaf weg puffen zoals geleerd. De tijd ging best snel voor mijn gevoel. De verloskundige kwam en ik had echt het idee dat ik al een heel eind op weg zou zijn. Toen kwam het teleurstellende nieuws na drie uur weeën opvangen en wegpuffen had ik nog steeds 2 cm ontsluiting. Dat schiet niet op. Toen konden we kiezen om het nog een uur aan te kijken of dat we vast naar het ziekenhuis gingen, zodat ze eventueel met weeën stimulatie konden beginnen. We wilde toch in het ziekenhuis bevallen en zijn dus daar heen gegaan.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen en aangesloten op de apparatuur bleek dat ik 5 cm ontsluiting had. Ze zouden toch gaan stimuleren omdat dit toch echt nog te weinig was na zoveel uur. De stimulatie werd aangezet en een paar uur later zat ik nog op 5 cm ontsluiting. Het schoot echt niet op. Mijn lichaam kon de weeën niet omzetten in ontsluiting. De enige optie die er nog was, was een ruggeprik laten zetten, waar ik eigenlijk niet aan wilde. Als de ruggeprik dan werkte dan kon de stimulatie nog verder omhoog met de hoop dat mijn lichaam het dan wel ging snappen.

Toen dat eenmaal gebeurd was, ging het wel iets sneller, maar heeft het nog drie uur geduurd voordat ik op volledige ontsluiting zat, maar toen kon het echte werk dus gaan beginnen. We mochten persen.... Na eenuur persen en met behulp van de vacuumpomp is onze zoon Daan geboren. Het heeft al met al 20 uur geduurd voordat wij hem in onze armen konden nemen.

Wij zijn ontzettend blij met ons mannetje. Hij doet het nu erg goed en kan al goed aan de borst drinken en weet hoe hij moet slapen. Hij geeft zelf aan wanneer hij eten wil en honger heeft, dat is erg fijn. We kunnen nu volop van hem genieten.