Thuis- Bevallingsverhaal

Ik was uitgerekend op 9 mei 2011, maar ik had de hele zwangerschap 'het gevoel' dat de baby vast eerder zou komen, omdat ikzelf ook altijd overal te vroeg of in ieder geval op tijd ben. Daarnaast werd ik in mijn gevoel bevestigd door de echo's waarbij de verloskundigen mij elke keer vertelden dat de baby wel wat 'aan de grote kant' was. Ik maakte me dan ook druk over dat ze toch niet geboren zou worden op dagen als 30 april of 4 of 5 mei, aangezien ik graag wilde dat de verjaardag van ons kindje ook echt haar feestdag zou worden.

Allemaal zaken die er eigenlijk helemaal niet toe doen als je het me nu vraagt. Maar 4 mei en 5 mei gingen voorbij en ik voelde nog helemaal niks. 

Ik was het zwanger zijn ook al weken ontzettend zat, ik had veel pijn door bekken problemen en zwangerschapsischias en kon nauwelijks meer lopen, ik vroeg me ergens ook wel enig sinds bezorgd af hoe ik die bevalling ooit zou moeten doen, aangezien ze zeggen dat dat zo'n topprestatie is vergelijkbaar met de marathon lopen. En voelde me dusdanig een wrak dat 5 meter lopen al teveel was laat staan een marathon ;-) 

Anyway, de laatste dagen gingen tergend langzaam voorbij en ik begon een beetje moedeloos te worden en was in de veronderstelling dat de baby vast tot juli zou blijven zitten (wat natuurlijk helemaal niet mogelijk is).

Vrijdagmiddag/ avond 6 mei begon ik dan toch wat te voelen. ik voelde wat krampjes in mijn buik te vergelijken met menstruatie krampjes. Ik was er niet echt van onder de indruk maar ik had nu wel de hoop dat het allemaal niet lang meer op zich zou laten wachten. In de nacht van vrijdag op zaterdag bleven de krampen komen en gaan, het was niet echt heel regelmatig maar ze bleven wel terugkomen de ene keer om de 20 minuten en de andere keer na 10 minuten. Om 04.00 uur sochtends ben ik dan toch maar uit bed gegaan voornamelijk omdat ik verwachtingsvol was dat het allemaal nu vast snel zou gaan beginnen. De hele zaterdag bleef het een beetje hetzelfde en ik was niet echt onder de indruk van de pijn dus ik was ook wel in de veronderstelling dat het vast nog niet echt begonnen was en dat dit de bekende voorweeen zouden zijn. In de avond werden de krampen wel aanzienlijk venijniger en frequenter en rond 19.00 besloot ik toch maar de verloskundige te bellen om te vragen of ze niet even kon komen kijken. 

Rond 20.30 stond de verloskundige voor de deur en op slag waren mijn krampjes verdwenen. Blijkbaar was ik toch best gespannen dat de verloskundige zou komen en dat de bevalling misschien dan toch echt zou gaan beginnen dat dit allemaal remmend werkte op de weeen. De verloskundige zei dan ook tegen me dat ik het idee van dat ik zou gaan bevallen moest loslaten en dat ik met een paracetamol zou moeten gaan proberen te gaan slapen. Omdat dit waarschijnlijk gewoon voorweeen waren en omdat dit nog wel een paar dagen (!) kon gaan duren. Nou dat was natuurlijk wel een tegenvaller. Ze gaf instructies wanneer we haar weer mochten bellen en ging weer weg.

Ze was nauwelijks de deur uit of de weeen kwamen weer terug, en ze werden toch echt steeds pijnlijker en ze kwamen steeds vaker. Ik raakte alle tijdsbesef kwijt, totdat mijn man zei dat het inmiddels half 2 was en dat hij al anderhalf uur mijn weeen had getimed en dat ze toch echt al die tijd al om de 5 minuten kwamen. Dus de verloskundige weer gebeld en zij was er om 02.00 uur. ze zei tegen mij  dat ze nu wel aan me kon zien dat het echt begonnen was (mmm ben benieuwd hoe ik er dan uit zag op dat moment...). Ze heeft getoucheerd en vertelde enthousiast dat ik al 2 cm ontsluiting had, dat lag helemaal op schema. Ook vertelde ze me dat ik er rekening mee moest  houden dat de weeen echt nog een stuk heftiger zouden worden maar dat ik dat vast allemaal wel aan zou kunnen. Tot dan toen vond ik de weeen wel pijnlijk maar in principe nog wel goed te dragen, dus ik was er niet echt bang voor. We spraken af dat ze rond 06.00 uur terug zou komen.

Van 02.00 tot 05.30 heb ik me van alles en iedereen afgesloten, ik dacht; als ik nu elke keer op de klok ga kijken dan duurt het alleen maar langer. maar al snel was ik helemaal niet meer in staat om op een klok te kijken want de weeen werden ontzettend heftig, ik kon ze moeilijk opvangen door de pijn die ik al had in mijn bekken en mijn rug. Maar opeens was de verloskundige er alweer en waren al die uren toch zomaar verstreken. De verloskundige vertelde me dat ik inmiddels 4 cm ontsluiting had, en dat vond ik toch wel een tegenvaller. Ze zei dat ik nog naar het ziekenhuis kon gaan voor pijnbestrijding, maar ik wilde graag thuis bevallen dus ik zei dat ik het toch nog maar even aan zou kijken. 

Ze brak mijn vruchtwater en adviseerde om onder de douche te gaan staan. Onder de douche kwam werd alles nog heftiger en de weeen werden ook anders van aard, ik voelde het meer in mijn buik en ik voelde ook de baby zakken. Na een uur kwam ik onder de douche vandaan en had ik ineens hele sterke persdrang.

Paniek in de tent, want we hadden immers geleerd dat je eerst volledige ontsluiting moet hebben voordat je mag persen en een uur geleden had ik nog maar 4 cm! Bij de yoga had ik geleerd dat je persweeen kon tegengaan door 'kaarsjes te blazen' of te 'hijgen als een hondje'.  Geen van beide methodes bleek voor mij effectief ik kon het met geen mogelijkheid tegenhouden. Dus ik heb tegen mn man gezegd (of geschreeuwd eigenlijk) dat hij NU de verloskundige moest bellen, dat ze NU moest komen want de baby kwam er NU aan.

Gelukkig was de verloskundige er al na 10 minuten (het was inmiddels 07.15) en ik bleek volledige ontsluiting te hebben. Ik mocht op bed gaan liggen (ik had alle weeen de hele nacht staand opgevangen) en 'een beetje meepersen'. Ik moet zeggen dat ik enigsinds overrompelt was door het idee dat de baby nu echt zou gaan komen, een uur geleden had ik nog maar 4 cm ontsluiting! Ik lag daar op bed en de persweeen vielen een beetje weg terwijl de verloskundige alles uit de auto ging halen en klaar zetten, mijn man ging waterkoken en de kraamzorg werd gebeld. 

Ik had van te voren aangegeven dat ik graag op de baarkruk wilde bevallen, want daar had ik iets over gelezen wat te maken had met zwaartekracht enzo. Dus ik werd zo na half 8 op de baarkruk gezet en al na 18 minuten persen was ons meisje daar! Ongeloof en verwondering overviel mij, mijn man werd helemaal emotioneel (ik had hem nog nooit zien huilen tot de geboorte van onze dochter), ik was vooral nog overdonderd door de snelle bevalling. Met onze kleine Amelie op mijn buik mocht ik weer op bed gaan liggen, terwijl ik een prikje kreeg om de placente geboren te laten worden. De placenta was er gelukkig ook helemaal uit na 1 perswee en ik bleek maar 3 inwendige hechtingen nodig te hebben. 

De kraamverzorgster kwam binnen, die was te laat voor de bevalling zelf, zo snel was het allemaal gegaan. Ik werd gewassen door de verloskundige en mocht samen met mijn man genieten van onze kleine meid. Later werd ik naar de douche geholpen en toen ik terug kwam was alles al opgeruimd en schoongemaakt en kon ik lekker in mijn eigen verse bedje kruipen met mijn dochter. Wat heerlijk!

Ondanks dat ik het allemaal vrij heftig vond, ben ik wel heel dankbaar dat het allemaal zo goed en vlot is verlopen. Ook vind ik het heel prettig dat ik gewoon thuis heb kunnen bevallen, heel speciaal.