Verhaal rond bevalling
Mijn verhaal van de bevalling.
Nu precies twee weken geleden mocht ik me melden in het ziekenhuis om half 8 in de ochtend.
De dag ervoor was met de gynaecoloog doorgesproken dat we de bevalling gingen inleiden als het niet spontaan op gang zou komen in de nacht. Ik had op dat moment drie cm ontsluiting, maar die nacht gebeurde er niets.
Dus om half 8 gemeld in het ziekenhuis en we mochten meteen doorlopen naar de verloskamer. Het ging nu echt beginnen. Eerst een soort intake gesprekje en de ctg werd aangesloten. We hebben nog lekker lopen geinen met elkaar, het was heel ontspannen. Tegen negen uur kwam de klinisch verloskundige die de bevalling zou begeleiden langs, zij stelde voor om de vliezen te breken. Dat gebeurde meteen en er kwam een plons water uit, ongelofelijk.
Een vriendin van mij is kraamhulp en bevallingsassistent, zij zou komen als we dat nodig vonden. Dus ik heb haar meteen gebeld.
Ze was er heel snel. Op de ctg was zichtbaar dat ik harde buiken had, maar die voelde ik niet, het waren nog geen weeen. De verloskundige wilde me aan het infuus leggen maar mijn vriendin wilde eerst proberen om de weeen op gang te krijgen door middel van een speciale ademhaling die we hadden doorgenomen tijdens yoga oefeningen. Dus wij kregen een uur, als de weeen daarna niet op gang waren gekomen kwam er alsnog een infuus. De ademhaling lukte erg goed, ze waren zelfs zichtbaar op de ctg en ja hoor, daar waren de weeen. De weeen waren meteen heftig en sterk. De verloskundige was zichtbaar onder de indruk.
Na het uur hoefde ik niet aan het infuus, daar was ik heel blij mee. Want van mijn eerste bevalling weet ik dat het dan heel heftig wordt. Nu ben ik de tijd een beetje kwijt geraakt, maar bij het volgende bezoek van de verloskundige had ik bijna volledige ontsluiting, maar het kindje bleef zo hoog zitten, hij daalde nog steeds niet in.
Dus kreeg ik alsnog een infuus om de weeen te versterken, en dat werd een half uur later nog een tandje hoger gezet. Deze weeen waren nauwelijks op te vangen. Ik heb twee keer paniek gevoeld, het voelde alsof ik persweeen had, maar dat mocht niet, het kind zat nog steeds hoog.
Uiteindelijk is half 4 de gynaecoloog erbij geroepen, die voelde ook dat ik klaar was voor de bevalling, maar dat het kind niet ingedaald was. Zo ging het niet lukken. De verpleegkundige die erbij was, heeft meteen het infuus uitgezet en de laatste wee was voorbij. Ik kreeg meteen een weeenremmer in mijn infuus ingespoten. Daarna ging het snel. Om kwart voor 4 is besloten dat ik een keizersnee zou krijgen en 16.07 is mijn zoon, Casper, geboren. Hij is 4530 gram, waarschijnlijk dus te groot voor mijn bekken.
Een bijzondere ervaring om mee te maken. Maar wat een heftige dag. Toch is het een prachtige dag geweest, met mooie mensen om me heen, die me geholpen hebben, naar me luisterde en me ondersteunde. Ik heb de dag bewust kunnen meemaken, dat maakt het bijzonder.
Nu heb ik een schat van kind naast me liggen. Hij is heerlijk rustig, eet goed, groeit goed, alles is oke.
En ik weet nu, als je deze dag aan kan, dan is er niet veel wat ik niet aan kan. Ik heb heel veel positiviteit uit deze dag gehaald.
lieve groet en dank voor het lezen van mijn verhaal.
Anet
reacties (0)