Zweethut
Afgelopen weekend ben ik naar een zweethut geweest. Het was mijn tweede zweethut, daardoor weet je wat er gebeuren gaat en dat maakt het voor mij ontspannender. MAAR, nu was ik zwanger, op dat moment 12 weken en een paar dagen. En dat maakte het weer heel spannend. Hoe zou mijn lijf reageren, kon ik wel tegen de enorme warmte? Allemaal vragen die ik had en die ik alleen kon beantwoorden door het te doen.
Eerst gesproken met de ceremoniemeester, hij begeleidt de hut en de vuurman, hij zorgt voor het vuur en is buiten de hut het aanspreekpunt. Beide zouden zorg voor me dragen. Dat gaf me rust.
Hut opbouwen, rituelen volgen, alles ging goed en toen gingen we de hut in.
De eerste ronde was heerlijk, maar ik had enorme dorst. Liggen kon ik niet, ik kreeg enorme hartkloppingen, terwijl ik zittend daar geen last van had.
De tweede ronde werd zwaar, ademhalen ging lastiger, uiteindelijk om hulp gevraagd. Toen heeft de ceremoniemeester me begeleidt met ademhalen, klinkt maf misschien, maar het hielp goed.
Na de tweede ronde ging iedereen even de hut uit. Dan kun je wat eten en drinken en daar begon ik enorm te huilen. Gelukkig was er meteen een hand op mijn rug. Dat troostte. Waar de huilbui vandaan kwam weet ik niet precies. Maar het was enorm prettig.
De derde ronde heb ik weer meegedaan en de vierde ronde ben ik afgehaakt. Het was voor mij goed zo.
Een bijzonder weekend.
lieve groet,
reacties (0)