Uit het dagboek van een jonge moeder...

inmiddels ben ik in mijn 3e werkweek beland en zit de routine en structuur er lekker in. Mijn kleine man vond dus dat het tijd werd dat mama weer wat werd uitgedaagd!
Sinds 3 dagen besluit meneer niet meer door te slapen. Dat was de afgelopen 2 dagen minder erg, maar omdat hij vandaag naar de opvang moest, maakte dat het wat ingewikkelder. Op de opvang geven ze geen fles voor 9 uur. En toen besloot meneer om 4 uur te komen... Tja... Hoe lossen we dat nu weer op. Conclusie was om dan maar een wat minder volle fles te geven en dan om 7 uur weer een minder volle fles. En met een beetje mazzel kon hij dan toch om half 8 op de opvang zijn en ik op tijd op mijn werk.
Mazzel? Neeeee, dat is voor een andere keer. De arme knul heeft namelijk ook last van diaree en dan voel je al nattigheid. Letterlijk... Dus nadat we de afgelopen dagen al meermalen rompers en broekjes hadden moeten verschonen hoopte ik dat het me bespaard zou blijven. Niet dus... Meneer lag te woelen en te draaien op mijn schoot. De fles ginb er daardoor aanzienlijk lanzamer in dan anders. (op zich wel eens fijn dat er een keer niet zo 'geschrokt' werd). En dan zie je de klok al doortikken. En dat gewoel beloofde niet veel goeds... En ja hoor... Met een paar gerichte salvo's de luier weer lekker vol geworpen. Dus de rest van de fles probeer je je zoon nog zo recht mogelijk op schoot te houden terwijl je mond blijft prevelen: alleen in de luier aub... Dus na de fles (de tijd tikte door) hoopvol de broek omlaag en.. Helaas... Een geel gevlekte romper waar die wit hoort te zijn. Dus het ritueel weer van gang. Sokken uit, shirt uit, romper uit... Inmiddels begon ik te accepteren dat ik het niet zou redden. Onderweg naar beneden maakte meneer het af door met een doelgrichte boog mijn trui lekker onder te spugen. Holladiejeee. Dus ook mama moest schone kleren aan. In alle consternatie het kind vegeten slofjes aan te trekken in de draagzak naar de opvang. Maar J. had gewoon zijn eigen vrolijke humeur en bleef er lekker bij lachen. Geloof niet dat hij dus koude voeten had.

Inmiddels in de bus naar mijn werk. Een half uur later dan de bedoeling en mijn eerste client gaat dus op mij moeten wachten. Niets aan te doen. Maar mama heeft toch het gevoel dat ze ondanks alles dit stressexamen redelijk heeft afgelegd. Mijn baas is er vast niet blij mee, maar ik wed dat Jasper me een goede voldoende geeft.