En toen was daar....

Maandag 15 november hadden we de eerste echo.

Gespannen namen we plaats in de wachtkamer. 'Kijk, een boek met babynamen' grapte mijn man. 'Alstjeblieft zeg' zei ik, en als een boer met kiespijn lachte ik. Eerst maar eens het moment van de waarheid.

Eenmaal binnen hebben we niet veel gepraat en zijn we vrij snel naar de ruimte gegaan waar de echo plaats zou vinden. De verloskundige zag ook wel in dat op dit moment maar 1 ding telde: een hartslag ja of nee.

Met kloppend hart ging ik liggen. Mijn man deed het licht uit, en toen bestond de wereld alleen nog maar uit het beeldscherm waarop straks te zien zou zijn of alles in orde was. Ik durfde haast niet te kijken maar dwong mezelf toch te kijken. Al snel hoorde ik haar iets in die trent zeggen van: 'ja, ik zie iets, en volgens mij is het in orde'.

En toen was daar.....EEN HARTSLAG.

'Mooie duidelijke hartslag in een goed ritme'. En JA, wat ging dat hartje tekeer! Ademloos hebben we gekeken. De opluchting was ongeloofelijk groot. Op een gegeven moment zag ze het zelfs bewegen. Grappig!

Het embryo (tot 8 weken heet het embryo, daarna foetus) was 1,14 cm, wat overeenkomt met 7 weken en 1 dag zwanger. Maar als ze rekende vanaf de eerste dag van de laatste menstruatie kwam ze uit op 7 weken en 4 dagen. Ik begreep van haar dat dit preciezer bepaald kan worden in een later stadium (volgens mij 12 weken).

Het blijft allemaal spannend. Maar het gevoel over deze zwangerschap is goed. Op 29 november hebben we het intakegesprek en weer een echo.

En telkens moet ik van de week weer terug denken aan dat hartje dat zo krachtig tekeer ging.

liefs,

Zomerwens