Geen goede start (de eerste maand)
Na een niet zo leuke zwangerschap met ontzettend veel klachten was ik waanzinnig blij dat de keizersnede me zou verlossen van dit akelige gevoel; zwanger zijn.
Natuurlijk was ik blij met het wonder dat zich in mijn buik bevond maar vanwege alle pijn kon ik daar niet van genieten, mijn hele zwangerschap lang niet, alleen de eerste weken.
Totaal niet bang ging ik de OK in voor de keizersnede maar eenmaal geïnstalleerd lag ik te rillen en wist ik meteen 'ik heb dit onderschat'. Na 20 minuten was de kleine meid er uit. Ik zag mijn meisje maar even maar het enige dat ik meekreeg was dat ze ontzettend hysterisch krijste. Ik wist niet hoe ze er uit zag.
Het was nog heel onwerkelijk en ik werd overvallen door allerlei gevoelens. Kan ik dit wel? Een beetje laat natuurlijk, nu was het werkelijkheid, ze zat niet meer in mijn buik, ik kon er niet voor weg lopen, ik moest echt voor haar gaan zorgen. Was dit niet weer een impulsieve actie van mij?
Ik heb ADD en nog een andere 'stoornis' die ik liever niet vertel (geen borderline oid) en ik ben nogal impulsief maar ook waanzinnig chaotisch/gestresst.
De 5 dagen in het ziekenhuis heb ik echt nodig gehad. Mijn herstel ging wat langzamer, ik had erg veel pijn maar het was ook wel heel fijn om niets te moeten daar in dat ziekenhuis.
Eenmaal thuis was het echt een stuk zwaarder en echter. Mijn vriend heeft me de eerste weken een hele hoop uit handen genomen waardoor ik na zijn 2 weken vakantie in een soort gat viel. Ik was alleen maar gewend om haar te voeden. Ik had haar nog nauwelijks verschoond en nu 'moest' ik alles alleen doen. Voeden (wat soms 1,5 a 2 uur duurt), kolven, verschonen en ook nog mijn dieren verzorgen en koken.
Ik was vreselijk in paniek en vroeg me af of ik een postnatale depressie zou hebben.
Aangezien ik al een hoop hulpverleners heb ingeschakeld toen ik net zwanger was heb ik ze allemaal op de hoogte gebracht zodat ik misschien extra hulp kon krijgen.
Helaas is er weinig mogelijk, ik mishandel mijn kind niet. Kennelijk moet het eerst uit de hand lopen?! Zo ver zal het niet komen hoor, zo erg is het nou ook weer niet.
Ik heb er minstens een maand over moeten doen om aan haar te wennen en haar echt lief te hebben. Ik ben ontzettend snel totaal overprikkeld en dan heel chagrijnig en boos op haar. Als het niet gaat zoals ik wil, als ze me bijvoorbeeld de hele ochtend wakker houdt zodat ik te kort geslapen heb.
Inmiddels hou ik heel erg veel van haar. Ik heb nu wat meer de slag er in en ik denk dat ik echt even aan haar moest wennen. Wie weet heeft elke moeder dit wel, dat weet ik natuurlijk niet.
Ze is een voorbeeldige baby. Huilt nauwelijks. Drinkt haar flesje netjes leeg. Heeft weinig krampjes. Is soms wat klierig en houdt me wel eens uren bezig of wakker maar ik heb geen klagen en daarbuiten is ze ook nog eens een prachtig poppetje om te zien.
Ik heb nog een hele weg te gaan. Mochten jullie goede tips hebben om iets aan mijn ontspanning te kunnen doen, graag!
reacties (0)