Hoe vertel ik het haar?

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik heb in een dergelijke situatie als je zus gezeten! Liever gewoon vertellen, dan er een heel ding van maken, je kan je gevoel op tafel leggen, maar zal toch aan je zus liggen hoe ze ermee omgaat. Jij kent haar het beste.

Ze zal er misschien de eerste weken moeilijk mee hebben, Maar uiteindelijk wint de vreugde van de komst van een kleine! Niemand gun je tenslotte infertiliteitproblemen.

Ik lees even mee. Ben zelf ongepland zwanger van nummer 5. Mijn vriendin is al 3 jaar bezig zonder resultaat..

Bij het idee dat ik het haar moet vertellen krijg ik al pijn in mijn buik...zo moeilijk...

Ik herken dit.. vorige keer toen ik haar moest vertellen dat ik zwanger was.. was zij gelukkig ook zwanger.. (Ze kan niet zomaar zwanger raken) ik ben nu bijna 13 weken.. Tussen ons ook veel afstand (2-3 uur rijden). Dus ik lees even mee..

ik vind je zeker geen watje! Je wilt rekening houden met je zus en dat is juist lief! maar besef wel, hoe verder je zit in je zwangerschap, hoe moeilijker het voor jullie beiden gaat zijn

Ik ken dit wel een beetje..

Een goeie vriendin van mij raakte zwanger terwijl het bij mij nog niet wilde vlotten, toen ik eindelijk 8 weken zwanger was, moest zij 6 weken voor haar uitgerekende datum bevallen van haar overleden kindje. Mijn zwangerschap verliep keurig en bij haar is het nooit meer gelukt. Toen mijn eerste 8 maanden oud was moest ik haar vertellen dat ik per ongeluk nummer twee verwachtte. Dat vond ik ook zó moeilijk! Zij ploeterde aan met allerlei iui en IVF en het is nooit meer gelukt om zwanger te worden. Uiteindelijk is het contact verwaterd.

De clou is dat je je niet schuldig moet voelen om jouw geluk en je hoeft je daar ook niet voor te verontschuldigen. ( Wat je al nonverbaal doet) je zus zal hoe dan ook blij voor je zijn. Misschien kan je haar vragen wanneer je rustig met haar kan bellen zodat zij zelf de ruimte heeft om jouw nieuws een goed plekje te geven. Timing is wel belangrijk denk ik in dit geval. Wees niet al te ongerust en succes!

Zelf ook twee miskramen gehad vorig jaar. Ik heb 2 schoonzussen. De eerste zwangerschap was ik tegelijk zwanger met schoonzus 1. Hartstikke leuk allemaal, bij mij werd het een miskraam bij hen ging het goed (is nu een leuk ventje). Ik kon me er redelijk makkelijk overheen zetten. Daarna na 3 maanden opnieuw zwanger, na 8 weken bleek het weer mis. Ik dacht dat ik het makkelijk naast me neer kon leggen. Tot schoonzus 2. mij vertelde dat ze zwanger zijn/waren. Ze vond het erg moeilijk om dit te vertellen en had 12 weken met buikpijn geleefd. Ik ben blij dat ze ons het eerst heeft verteld en dit was ook via facetime omdat we het anders met de rest zouden horen. Ik heb er erg mee gezeten (maar dat is het interne gevoel bij mezelf, alsof ik het niet kon?) verder was ik erg blij voor haar. Ik zou het haar dus wel zo snel mogelijk proberen te vertellen en ook jou gevoel aangeven. Er zullen wat tranen vloeien maar dat versterkt de band ook weer :). Probeer elkaar niet te ontlopen.

Ik zou het haar als eerste vertellen en dan aan haar (en partner) zonder anderen erbij. Het via via horen is nog veel pijnlijker. Persoonlijk zou het allermooiste zijn maar als dat niet lukt, dan toch maar even bellen?

Ik ga mn eigen advies ook maar opvolgen

Moeilijk hoor. Onze beste vrienden wilden tegelijk zwanger worden als wij. Ik was al snel zwanger en vond het moeilijk om te vertellen dus wachtte nog even in de hoop dat zij ook zwanger was. Een week later kreeg ik een miskraam. Weer een week later kreeg ik een appje van ze met een positieve test. Ik vond dat heel zwaar en het verdriet om de miskraam kwam daarna pas los. Een maand later was ik ook zwanger. We waren zo blij, samen zwanger met maar 1 maand verschil. Nu zitten ze op een telefoontje te wachten met de uitslag van de vlokkentest, omdat de nipt aan gaf dat het kindje down heeft. Ik vind het ook zo moeilijk, want ik kan me voorstellen dat ze mij nu even niet kan zien. Ik heb ze laten weten dat ik er voor ze ben en met ze mee leef, maar dat ik me niet wil opdringen en dat ik er zoveel of zo weinig ben als ze willen. Ik weet niet hoe dat in de verdere zwangerschap gaat. Erg lastig dit. Ik denk dat je het beste eerlijk tegen haar kan zijn over je gevoelens. Ik denk dat mensen dat waarderen. Laat maar weten dat je het moeilijk vindt omdat je haar geschiedenis kent en bang bent dat het haar pijn zal doen. Uiteraard zal je lieve zus zeggen dat ze blij voor je is, maar vraag haar ook of je er voor haar mag zijn als ze het toch moeilijk vindt en dat je het begrijpt als ze, naast dat ze het jou gunt, ook jaloerse of verdrietige gevoelens heeft. Wees open, dan hoeft niemand in te vullen wat de ander denkt/ voelt.

In soortgelijke positie gezeten, mijn tips zouden zijn: Proberen je niet te druk te maken (is lastig weet ik). Niet met omwegen maar gewoon direct vertellen en ook direct aangeven dat je het moeilijk vindt om te vertellen en iedere reactie -wat die ook is- van hun begrijpt. Ik zou het in een voor hun vertrouwde omgeving vertellen. We hebben het ivm de afstand een keer telefonisch en een keer bij hun thuis zo gedaan. Telefoon is wat onpersoonlijk, maar geeft ze wel goed de gelegenheid het nieuws eerst zelf te verwerken. Thuis is persoonlijker en je kunt zien hoe het nieuws ontvangen wordt, maar misschien willen ze zich liever terugtrekken en het even verwerken. Volgens mij is er geen goed of fout hier in, als je het maar met gevoel doet. Succes, is moeilijk!