Mijn klokje tikt weer

Met twee lieve meiden van 7 en 4 dacht ik tot een half jaar geleden wel compleet te zijn. Inmiddels 35 jaar en dolgelukkig met z'n vieren!

Tot een half jaar geleden dus.. Baby's om me heen, zwangere dames, schattige kleertjes, hippe kamertjes. Heeeeeel even begon het toch weer te kriebelen. Dat 'heel even' werd steeds vaker en nu, ik ben inmiddels 36 jaar, is het het liefste wat ik zou willen: voor de laatste keer zwanger zijn van een derde kindje! Geen vuiltje aan de lucht zou je denken. Ik ben nog niet stokoud en we hebben ruimte en liefde in overvloed hier.

Toch wel.. Mijn man staat niet erg te springen. Hij is gelukkig met onze twee dochters en ziet niet in waarom we dat moeten veranderen. Een andere reden, die hem naar de keel grijpt, is het krijgen van een 'ongezond' kindje. Het voelt voor hem als 'het lot tarten'. Waarom een derde kindje als we twee gezonde meisjes hebben?

Het maakt ons beiden een beetje verdrietig momenteel. Mijn lichaam schreeuwt zo ongeveer om een zwangerschap (oei, wat klinkt dat overdreven) en mijn man zit in tweestrijd. Hij wil mij niet verdrietig zien, maar is er zelf niet uit. En ondertussen blijft mijn klok tikken, voel ik mij langzaam richting de 37 (!!) en smelt bij iedere baby die ik tegenkom.

Iemand die hier op kan en wil reageren?

Liefs x