Een lach en een traan

Ja, op de laatste dagen (of eigenlijk weken) kijk ik niet graag terug meiden. Na ruim twee goede jaren heeft mijn broertje begin vorige week weer een flinke terugslag gehad. Hij moest openen op zijn werk, was dus alleen en kreeg een nare hartritmestoornis, gevolgd door een hartstilstand. Na wat schokken van zijn ICD kwam hij bij, belde 112 en lag binnen een uur weer op de intensive care. G*dverdeg*dver.. Na 5 jaren afgekeurd te zijn, was hij er klaar mee om 'patiënt' zijn en wilde persé werken. Hij werd supervisor bij de plaatselijke bios, had een 50-urige werkweek en genoot met volle teugen! Onze goedbedoelde adviezen en bezorgde opmerkingen (werk nou niet zo veel, doe nou rustig aan) sloeg hij lachend in de wind, want het voelde immers niet als werken. Nou, dit is precies twee maanden goed gegaan.. De laatste weken was hij al minder fit, grieperig, verkouden, benauwd en moe met een hoofdletter M en op de laatste echo constateerde de cardioloog vocht bij zijn hart. Toen begonnen er al allemaal alarmbellen bij ons te rinkelen en nu denk ik steeds: Was hij toen direct maar thuisgebleven van zijn werk. Gewoon om even bij te slapen..

Hoe het er nu voorstaat? Hij is aangemeld bij de hartfalenkliniek, moet een streng zoutarm dieet volgen en binnenkort hebben we dan toch dat ene nare, zware gesprek over een harttransplantatie in de toekomst.. Zijn eigen hart gaat langzaam achteruit en is steeds minder goed in staat om de boel rond te pompen. Ik ben echt ZO bang! Zijn ze wel op tijd met het vinden van een nieuw passend hart, zal de operatie wel goed gaan, zal zijn lichaam het niet afstoten.. Kortom, stress en verdriet wisselen elkaar af hier.

Gelukkig toch nog een lach vandaag: mijn vriendinnetje is vanavond bevallen van een prachtig meisje, genaamd Hannah. 36 Weken zwanger en gister braken ineens haar vliezen. Morgen op kraamvisite en baby-knuffelen! Bijna 2600 gram en kerngezond.. Heerlijk!

Liefs x