Dag oma..

Wat een dag gister.. Mijn 29e verjaardag. Mama, Norah en ik hadden ons mooi gemaakt en zaten klaar om bezoek te ontvangen. Wachten op vrienden, familie, maar vooral mijn lieve omaatje, want vandaag zouden we eindelijk de 4 generatiefoto maken!
Helaas is die dag zo verdrietig en onbegrijpelijk verlopen! Mijn moeder zou haar halen, maar eenmaal daar aangekomen belde ze dat omaatje erg in de war en vreselijk moe was. Ze vertrouwde het niet. De huisarts was gekomen en vertelde dat ze waarschijnlijk een urineweginfectie of darminfectie had. Maandag zou ze antibiotica krijgen, zei hij en hij reed weer weg. Oma werd lekker toegedekt in bed en m'n moeder en haar broer zaten even bij te komen op de bank in haar huiskamer. Nog geen 5 minuten later keken ze en was ze in haar slaap overleden.. Zo gezond als ze altijd was, zij moest minstens 100 jaar oud worden!
Zo veel verdriet om mijn lieve kleine Indonesische omaatje en zo veel spijt dat we die foto niet eerder gemaakt hebben! Ze was al vaak langs gekomen, maar ik wilde de perfecte foto van ons vieren hebben en vond het 's avonds (dan was ze vaak op bezoek) te donker. Nu heb ik niks.. Maar zo veel mooie herinneringen aan haar en zo dankbaar dat ze Norah nog heeft mogen meemaken.
Nu ben je dan eindelijk bij opa. 84 Jaar bij ons geweest. Na 60 jaar huwelijk kon het verdriet van zijn verlies natuurlijk niet slijten. Geef je hem een dikke knuffel? En zoek je m'n papa ook op? Ik mis jullie enorm..