Verdriet en machteloos

Ik voel me zo machteloos...
Nooit gedacht dat ik dit 4x mee zou gaan maken...
Het moment dat je weet dat er een klein wondertje in je gaat groeien,
Ik voelde me zo fijn, alsof ik de hele wereld aan kon.
Maar na 3miskramen durfde ik vorige week bij het zien vd positieve test nauwelijks
Blij te zijn. Ik was zo bang om weer door die rollercoaster van emoties te moeten gaan..
Blij bang blij verdrietig en in rouw...
En ja hoor, weer ging het mis...
Ik begin mijn eigen lichaam steeds vaker te haten. Ik word er zo verdrietig van
Dat ik geen normale zwangerschap kan krijgen.
Mensen zeggen ' wees blij dát je tenminste zwanger kan worden'. In het begin,
Na de 1 en 2e miskraam zei ik deze woorden zelf ook.
Maar nu, na 4x die enorme teleurstelling, heb ik aan deze woorden geen boodschap meer...
Want het maakt niet meer uit of je wel of niet zwanger kunt raken. Als je
Allemaal diezelfde grootste wens hebt om een kindje in je buik te willen voelen,
9maanden lang, maar het gaat x op x verkeert, dan kan ik geen vertrouwen meer hebben
In het feit dat zwanger worden lukt. Ik heb daar niks aan, want het verliezen van
Een klein wondertje doet ontzettend veel pijn. Even dat gevoel voelen om
Zwanger te zijn en even hard het gevoel van rouwen moeten doorstaan...

Ik voel me zo incompleet,
Minderwaardig als vrouw. In mijn lichaam gaat het steeds fout.
Waarom nou toch?! Wat doen we verkeert?

Pfff... Machteloos voel ik mij. Kon ik maar iets doen..
Mijn tranen prikken achter mijn ogen, maar komen er niet uit.
Ik voel me verdoofd en verhard... Maar van binnen huil ik....