Ons verhaal

Juni 2009 hebben we een besluit gemaakt en we wilde gaan voor ons eerste kindje. Ik was in januari al gestopt met de nuvaring (ongeveer hetzelfde als de pil) zo dat ik met vooruitzicht op onze kinderwens alvast kon ontpillen. Ik was toen nog bezig met mijn opleiding voor verzorgende IG waar dat ik in februari 2011 mee klaar zou zijn, we namen het risico om voor een kindje te gaan, ik kon namelijk mijn opleiding een halfjaar uitstellen.

02 december 2010 teste ik positief en wist toen niet goed wat ik moest doen. Ik ben naar de huisarts gegaan en die stelde voor om een bloed test te laten doen. Later op die dag had ik de uitslag al, Positief ! Ons geluk kon niet meer op. En wat ga je dan doen. Shoppen en spullen kijken. We kwamen uit bij een baby zaak en deze had opheffings verkoop ik dacht hey hier moeten we zijn. Nog even overlegd met mijn vriend, moeten we dit echt wel doen nu er kan nog zo veel mis gaan. Het was nu of nooit zo veel korting zouden we nooit meer krijgen. We hebben toen een hoop spullen aangeschaft. Complete baby kamer, kinderwagen en reis wieg van quinny, een maxicosi, box, buikdrager, kinderstoel van trippetrap en dit alles voor een spotprijsje 1100 euro. Zo dat hadden we al binnen.

2de kerst dag kreeg ik plotseling een bloeding ik wist dat er iets mis was, het viel natuurlijk weer in het weekend moesten wachten op maandag, het bloeden was matig en niet echt heel erg hevig we bleven een beetje hoop houden. Weer bloed laten prikken mijn HCG was toen al gezakt naar 325 en een week later was het nog maar 225 het bloeden was ondertussen gestopt maar wisten dat het weg was om dat mijn HCG gedaald was. We kregen een echo bij het echo centrum om te kijken of mijn baarmoeder mooi schoon was en idd er was niets meer te zien en mijn baarmoeder slijmvlies was weer aan het groeien voor de volgende ronde. Het was erg emotioneel en was er kapot van ben naar een week weer gaan werken.

Er gingen maanden voorbij en dacht soms nog wel aan het moment, maar je gaat veel lezen over de oorzaken maar daar werd je ook niet veel weide van. Waar om wij? 1 op de 3 vrouwen krijgen een miskraam in een vroeg stadium. Dit was wel een bevestiging dat wij geen uitzondering waren.

In april 2010 ben ik begonnen met tempraturen. Op aanraden van een vriendin. Ik had een redelijke cyclus van +/- 33 dagen. Mijn temp ging omhoog met de eisprong en zakte als de ongesteldheid er aan kwam. 23 juli zakte mijn temp een heel klein beetje en kreeg een bloeding, ik dacht deze ronde is het weer niet dus op naar een nieuwe ronde, ik kreeg wat bloed verlies 2 dagen en veel minder dan normaal. naar een aantal dagen werd ik soms periodes misselijk en het was ook zo weer weg na 1,5 week dacht ik wat is dit nu weer en deed een test. en ja hoor positief gemengde gevoelens het was al een keer mis gegaan en ik heb een 10 tal dagen geleden ook een bloeding gehad. volgende dag meteen naar de huis arts gebeld voor een bloed test. mijn HCG was 725, ik dacht nu moet ik weten of het goed stijgt nog een bloed test gevraagd en die kreeg ik 4 dagen later mijn HCG was toen 1295 yes gestegen het zat dus goed. we hebben 2 dagen kunnen genieten van het goed nieuws en daar was de volgende bloeding erg heftig. meteen naar de huisarts gegaan en die stuurde ons door naar het ziekenhuis. ik vergeet het nooit meer DE TRIAGEKAMERS met mijn ziel onder mijn armen kom ik in een wachtkamer met meerdere zwangere vrouwen, dit was al heel erg confronterend, ik moest bloed laten prikken en eerst wachten op de uitslag. na een uur werden we na binnen geroepen, pfff wat duurt wachten dan lang. het was echt geen aardige gyn en was erg gehaast en kort af. zo kleed je maar uit en ga maar op de stoel liggen/zitten. zonder iets te zeggen ging dat akelige echo apparaat erin,"er is niets meer te zien"en het apparaat ging er weer uit. we vroegen aan de gyn hoe nu verder. "we kunnen niets voor u betekenen 1 keer kan, 2 keer is toeval als het de 3de keer mis gaat zullen we eens kijken of we iets voor u kunnen doen". Wij na huis erg emotioneel en kwaad omdat we niet geholpen werden in onze ogen. S' avonds kreeg ik hele hevige pijn in mijn buik zij en rug. Wij bellen na de huisartsen post, "neem maar een paracetamol"nou dat hielp dus niet later zijn we er na toe gereden en mochten gelukkig na binnen bij de dienstdoende arts, die wilde eerst een echo maken, dit heb ik geweigerd omdat het eerder die dag al een echo gehad waar niets op te zien was. Waarschijnlijk zijn het na weeën. En kreeg zware morfine achtige pijnstillers. Zo ik kon gaan slapen. Ik heb nog een tijdje in de ziekte wed gezeten om dat ik het emotioneel niet aan kon. Daar op aansluitend hebben we een geweldige vakantie gehad in Frankrijk met vrienden.

Januari 2011 besloten we naar de huisarts te gaan voor een verwijzing naar de gyn. Die kregen we en ons avontuur begon. 4 weken later mochten we al op gesprek komen op de fertiliteit poli. In februari ben ik geslaagd en heb mijn diploma al verzorgende IG behaald, en had ook gelijk een nieuwe baan met een contract voor onbepaalde tijd. Ons jaar was goed van start gegaan en positief gingen we naar de 1ste afspraak bij de gyn. Er werden wat bloed testen gedaan en een aantal weken later moesten terug voor de uitslag, alles was positief en de gyn stelde voor om een laparoscopie te doen, in april was het zo ver en ik moest onder her mes. De uitslag hier van was redelijk positief, in de brief aan de huisarts stond mooie kleine baarmoeder linker eierstok niet goed tezien. Rechter eierstok is mooi lang en er zijn geen verstoppingen gezien. Niets aantoonbaars gevonden dus en werden weer naar huis gestuurd. We moesten het maar weer gaan proberen en we deden al niet anders.

Naar 3 maanden waren we het zat en heet mijn vriend gebeld voor een nieuwe afspraak en die kregen we. We werden echt zo ontvangen "wat kan ik voor jullie doen" ik dacht wat denk je zelf. Maar zei ik vind dat het nu wel heel erg lang duurt, kunnen we niet naar de groei van mijn eicellen kijken of zo. We kunnen starten met clomit zij de gyn en dan kom je op dag 11  voor een echo. Wij weer na huis met een kuur clomit van 50 mg en nieuwe hoop. Op dag 11 naar de gyn voor een echo en idd er was een mooie follikel te zien 23 mm en die kon ieder moment gaan springen. Wij naar huis en volop aan de klus. Maar een dag later kreeg ik veel last van mijn buik en mocht terug komen bij de gyn. Op de echo was de follikel weg dus had ik mijn eisprong gehad, en deze ook goed benut. Oktober 2011 3 dagen na mijn NOD besloot een test te doen. En ja hoor een heel licht streepje. Een dag later weer maar nu was het streepje nog lichter. Meteen gebeld naar de gyn en kregen een bloed test mee krijg ik een bloeding en ja hoor daar gaan we weer. Mijn HCG was 10, niets dus misschien een bevruchting. We kwamen bij een andere gyn die veel vriendelijker was en besloten om hem aan toehouden.

Ik ben er kapot van en weet niet meer wat ik van mijn eigen lichaam kan verwachten. Ik hoop dat het ooit goed komt en me weer de oude ga voelen. En het liefst met een klein wondertje in ons armen!