Dag...

Jouw laatste woorden klinken na...

'Ik blijf nog heel lang op deze aarde huppelen :)

Dikke kus !!!'

En toen ineens dat ene berichtje... Ongeloof, verwarring, onwerkelijkheid... Dat kan toch niet, je zei pas nog.....

Wie had kunnen denken dat het zo snel zou veranderen. Dat je zo snel afscheid zou moeten nemen.

Je kon soms zo moeilijk je meisjes loslaten. Hoe oneerlijk en hartverscheurend is het dat je ze zo snel en definitief moest loslaten. En zij jou.

Zo moeilijk afscheid nemen van een dierbare, die je eigenlijk niet kent. Maar met wie je zoveel kleine, intieme en waardevolle momentjes hebt gedeeld. Die zo vaak even door je gedachten flitste, maar eigenlijk bestond uit mooie woorden op een schermpje. Maar je was veel meer dan alleen mooie woorden op een schermpje. Jij was een glimlach op een zware dag, een lief woord als dat nodig was. En zelfs als het niet nodig was. Een echt mooi mens.

Met veel liefde heb ik spulletjes mogen maken voor je meisjes, je was dan altijd zo blij en lief voor me.

Ik wil je de hele tijd een mailtje sturen, maar dat kan niet meer. Ik ga naar je pagina en begrijp dan niet dat jij nooit meer online komt. Het is moeilijk afscheid nemen van je, maar voor jouw man, kinderen en allen die je liefhebben is het onmogelijk. Mijn gedachten zijn dan ook bij hen. En ik brand een kaarsje voor jou en je lieve meisjes en man... Lief forumvriendinnetje rust zacht. Jij maakte de wereld mooier.