Een kwart eeuw verder!

Afgelopen zondag was ik jarig. Vijfentwintig alweer! Tijd gaat snel. Ik ben ontzettend verwend, van manlief de eerst babykleertjes en knuffel gekregen voor de kleine. Zo leuk! En daarna ook nog eens een iPad mini, met de reden, omdat ik voorlopig zoveel thuis zit en een laptop op schoot slecht zou zijn. Haha! De schat! De rest van de dag was erg zwaar. Dertig mensen bleven eten.. Aan het einde van de dag was er van mij alleen nog een hoopje ellende over. Er werd natuurlijk weer over kinderen gepraat. Heel veel. Hoe graag ik het nieuws ook wilde vertellen. We durfden het nog niet. Een maand lang elke dag behoorlijk wat bloed verloren. Tot afgelopen donderdag. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Eerst wilden we de echo van vandaag afwachten, voordat we het aan de grote klok zouden gaan hangen. Dit maakte mijn verjaardag erg enerverend. De Chinees die wel hadden besteld voelde ik ook al irriteren in mijn maag. Snel even de hond uitlaten zodat niemand zou merken dat ik het er weer uit ging gooien. Leuk hoor zwanger zijn. Haha! Zeker als je het nog even moet verbergen. 

Vandaag was het eindelijk weer zover. Een tweede echo. De echoscopiste kwakte een koud hoopje gel op mijn buik en daar gingen we weer. Stijf van de zenuwen. Ik zag het gelijk! Een prachtig kloppend hartje. Wat voelde ik me gelukkig. Mijn man zag het niet gelijk, maar toen ze het aanwees straalde hij van oor tot oor! Daarna kreeg de stagiaire de echo in haar handen. Dat kan ik iedereen aanraden! Duurt lekker lang. Lekker lang genieten. Ze ging ons wurmpje meten. Iedere keer dat ze dat apparaat over mijn buik bewoog, bewoog ons wonder ook. Nu al een wiebelkont. Nog maar 19,1 mm, maar de armpjes en beentjes spartelden al lekker in het rond. Wat een opluchting. Nog een last van onze schouders, want mijn schoonzus heeft haar zwangerschap met 22 weken een keer moeten afbreken. Het kindje had destijds geen armpjes en beentjes. Ook waren alle organen niet compleet, waardoor het kindje niet zou kunnen overleven zonder navelstreng. Wij zagen nu al die lange beentjes, dus we waren helemaal in de wolken. Weer een zorg minder. Mijn eierstokken werden gecontroleerd en ook mijn blaas. Alles zag er perfect uit. Zo, nu kunnen we echt genieten! 

Vrijdag reizen we af naar mijn ouders om het nieuws te vertellen. Ze worden voor het eerst opa en oma. Gelijk even kijken of we daarna mijn zusje te pakken kunnen krijgen op Skype, die dus voor het eerst tante wordt. Ze woont in Zuid-Frankrijk, vandaar. De volgende dag langs mijn oma, die ook nog eens voor het eerst overgrootmoeder wordt, ondanks dat ze 13 kleinkinderen heeft en ik daarvan zeker niet de oudste ben. Ben zo benieuwd naar de reacties. Die dag ook langs mijn schoonzus die daar in de buurt woont en dan een rit naar de rest van mijn schoonfamilie. Nog zes adressen, dat gaat een lange dag worden. Toch heb ik er veel zin in. Ben dan 9 weken zwanger, maar gerust gesteld. Dit gaat helemaal goed komen!