Crematie

Pfff, het is al verschrikkelijk huilen geblazen als je niet zwanger bent maar om een crematie bij te wonen als je zwanger bent, wordt er niet leuker op. Tranen met tuiten... Korte maar mooie crematie, waar vrouw, dochter en een van de zonen gesproken hebben, nou, wat er dan door je heen gaat...

Na de crematie was er gelegenheid tot condoleren. De jongste zoon van ongeveer 10 jaar was hartverscheurend aan het huilen, nou, dan hou ik het niet meer droog! Huilend ging ik de rest van de familie af, tot bij een van de andere zonen, een vriend van ons, toen hield ik het helemaal niet meer... Aaide me nog even over mijn buik... Dat ie daar nog aan denkt op zo'n moment!!

Ook op het moment dat het nummer van Alain Clarke gedraaid werd, Father and Son... Dat vond ik altijd al zo'n mooi nummer, maar het zal nu nooit meer hetzelfde zijn als ik het hoor. Hun moeten nu verder zonder vader...

Maar goed, het is voorbij, de familie kan weer langzaamaan een normaal leven gaan leiden, zonder die verschrikkelijke ziekte om zich heen, zonder iemand elke dag verder achteruit te zien gaan...

Verder gaat alles goed, vakantie zit er alweer bijna op, dinsdag weer te werk... Bleh, nog helemaal geen zin... Voel me verder ook goed. Vrijdag weer naar de verloskundige en over vier weken de pretecho, nu al zin in!!

xxxxx