Stress en spanning..

even van me afschrijven. er gebeurt de laatste tijd weer zo veel. met charles gaat het allemaal een stuk beter. hij lijkt minder depressief, reageert goed op zijn medicijnen en is weer een beetje de man die ik ooit heb leren kennen. ook de jongens gaan goed vooruit. nando is een echte hulk hogan aan het worden en vergeet soms dat hij uit gemak niet praat. vervolgens piept hij weer als een klein caviaatje om zijn zin te krijgen :D. guilliano word gewoon erg wijs en groot, is erg met zijn emoties bezig en verteld vrij duidelijk hoe hij zich voelt en wat hij wil. slapen is aan de beterende hand. hij slaapt steeds vaker in zijn eigen bedje, wel probeert hij van alles om het naar bed gaan en in bed blijven te rekken maar goed dat zie ik als een leeftijds dingetje. verder is het gewoon genieten van de mannen, het is moord en doodslag als het om delen gaat maar als je eraan denkt om iets dubbel te kopen of te geven dan kunnen ze opeens heel lief samen doen en delen. wat mij betreft is het allemaal zo..zo..mijn baan bij de amerikaanse bakkerij vind ik heerlijk, het is echt mijn ding. ik ben in mijn element en dat voelt goed. het jammere is alleen dat ik veel te weinig uren kan maken bij ze waardoor ik eigenlijk op zoek moet naar een andere baan. niet dat die voor het oprapen liggen maar goed solliciteren kan geen kwaad zou je dan denken. wie niet waagt wie niet wint..toch ?! ook is er weer gezeik over ons huis. er is het een en ander mis gegaan waardoor we nu een huur verhoging krijgen ( legaal jammer genoeg ) waardoor we onze oning niet meer kunnen betalen. nou zijn mijn ouders erg behulpzaam maar dit is echt te gek voor woorden. we zijn nu wel aan het onderhandelen en naar andere opties aan het kijken. maar ook die opties liggen niet voo rhet oprapen. en alle huizenin de vrije sector die vragen een jaarinkomen waar wij bij langena niet aan zitten dus die opties drogen snel op. het is zo moeilijk om in onze situatie positief te blijven en te blijven en zin hebben in de dag. ik doe mega mijn best maar soms is het te veel en voel ik me machteloos, boos, verdrietig en al het andere. geukkig heb ik hele lieve en zorgzame mensen om me heen die me/ons helpen en er 'no matter what!' voor ons zijn. maar toch... 

dan benik ook weer z'n muts die graag alles goed doet. guilliano is bijna jarig en ik wil zijn eerste keer trakteren gewoon 'leuk' maken voor hem, maar daardoor maak ik het mezelf moeilijk omdat er tiptop uit moet zien. ( alsof de kinderen dat zien ?!! maar toch ) ik wil maak voor dekids altijd een verjaardagstaart en die moet ook tiptop zijn. de school ( psz) fotograaf komt dinsdag en jaa... wat doe je je kind dan aan ? welke kleur? iets moois of iets makkelijks of?? mijn hersenen zijn weer over uren aan het maken en dat is mega vermoeiend. tot overmaat van ramp valt nando vandaag van de trampoline af. op zijn koppie. direct een mega bult natuurlijk, ik heb er wat opgesmeerd maar baal wel weer. arm manneke...moet hem vannacht maar in de gaten houden. zo stapelen de problemen en zo gezegde 'zorgen' zich steeds hoger en hoger op. ik kan niet anders dan proberen door te gaan zo goed en zo slecht als dat per dag dan gaat en dan maar hopen dat het geluk een keer aan onze kant staat.. 

w'll see??!!