Jah en toen...

soms weet ik het even niet meer, na een heerlijke vakantie waar de blog nog van moet komen zou je denken dat ik volledig opgeladen ben en er weer volledig tegenaan kan. waarom voelt het soms dan niet zo? waarom kosten dingen zoveel moeite?


mijn ons zijn maatschappelijk werk vanuit de gemeente en mensen van het cb samen gegaan en enkele dagen in de week kun je daar gewoon binnenlopen met vragen en moeilijkheden etc. na de vakantie heb ik ontslag genomen bij 1 van de slechtste organisaties die ik tot nu toe tegen ben gekomen, maar dat houd wel weer in dat ik geen inkomsten heb wat ook stress met zich mee brengt. een man die voor de vakantie een hele zware periode heeft gehad, in de vakantie best heel goed te doen was maar nu voel ik hem langzaam aan weerterug zakken in zijn oude ritme en gewoontes. ik wilde vanmorgen dan toch maar even gaan praten bij maatschappelijk werk en cb over mijn leven en hoe nu verder. ik slaap haast niet omdat ik een kind heb dat snachts bij ons wil sapen, we zijn weer druk begonnen met terug leggen maar dat houd in dat mama helehele korte nachten maakt. hoe kan ik mijn leven en mijn gezin draaiende houden als ik zelf langzaam aan wegzak? de mensen die ik wilde spreken waren er niet, wel heb ik even een deel van mijn verhaal kunnen doen en heb ik met heel veel moeite moeten doen om mijn tranen tegen te houden. nu merkte ik pas hoe hoog het me zit en hoe klote het is om toe te geven dat ik het niet alleen kan en dus ok niet alleen zo verder kan. waarom blijf ik het gevoel hebben dat mensen en organisaties me tegenwerken ipv mee willen werken. waarom vallen we overal tussen, geen tegemoet komigen ( al hou ik niet graag mijn hand op hoor ) geen hulp, geen werk geen niets. 


het enige mooie aan dit alles is dat ik mijn kids kan zien opgroeien, ik mis de eerste stapjes niet, ik mis de eerste woordjes niet, ik mis de eerste driftbui niet, ik mis nu helemaal niets en daar ben ik blij om maar het maakt me ook bang voor wat de toekomst ons gaat brengen. 


het is allemaal een onsamenhangend verhaal maar soms moet ik het even van me afschrijven.. ik weet het anders ook niet. 



xxx

439 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • eschmidt

    Jeetje meid, best heftig allemaal weer. Sterkte

  • sunspot

    Bij alles wat ik van je lees vind ik je allereerst een supermoeder. Ook eentje die volgens mij eerst aan haar kindjes, dan aan haar man en pas op de laatste plaats aan zichzelf denkt. Ik herken veel in je verhaal. De eerste paar jaar met 2 nog heel kleine kindjes is belachelijk zwaar. Ik heb zo vaak gedacht dat ik het allemaal niet kon en niet zou redden. Wij hebben ook heeeeel lang de jongste bij ons in bed gehad. Hij was zo vaak ziek en was zo'n slechte slaper, het kon niet anders. Sinds hij 2 is is het wel langzaam beter geworden, maar nog steeds ga ik iedere avond slapen met het gevoel van 'het kan ieder moment weer feest zijn', komt je rust niet ten goede. Mij hielp het enigszins om af en toe tijd voor mezelf op te 'eisen'. Even een paar uurtjes er uit zonder kids (opa en oma gingen dan even wat doen met de kids), even op een zaterdag mijn eigen plan trekken en manlief voor de kids laten zorgen. Wij hebben de kids nooit een nachtje weggebracht, maar dat kan ook nog natuurlijk. Het lost niets op maar geeft even adempauze. Betrek vooral ook je man in je gevoel, als hij niet weet hoe het met je gaat kan hij je ook niet helpen. Soms helpt het om het gevoel te hebben samen de schouders er onder te zetten. Qua werk...........tja, ook hier per volgende maand geen baan meer. Zie enorm op tegen het gat dat dan valt, en ook de financiele consequenties en het feit dat de jongste dan niet meer naar zijn o zo geliefde kinderopvang kan (schuldgevoel, dat nemen we van hem af). Bah. Is het geen idee om gastouder te worden, zelf kindjes op gaan vangen? Verder geen concrete tips, wel een hart onder de riem..........het wordt beter, echt.

  • rambambelle

    Knufknuf!

  • Mamaatje87

    Jeetje lieverd toch wat een ellende, en jammer dat je je zo voelt! Je bent zon kei, zon super tof ding, houd moed!!! En ga iets voor jezelf doen lieverd, even niets, kindjes weg....,
    Mannetje weg home alone en rusten.......en als ik iets voor je kan doen.....ik ben hier oke?!

  • mamavanillias

    Jeetje meid, wat ontzettend rot dat je je zo voelt. Misschien eens contact opnemen met je huisarts die kan je ook Door sturen naar de juiste personen. Maak je niet te druk, ik weet dat dat moeilijk is naar je lost er niets mee op en je wordt er ontzettend moe van. Wat de kleine man betreft, hier hadden we dat probleem ook, niet doorslapen, bij ons willen slapen en dat tot ruim 18 maanden. Wij hebben hem op een gegeven moment niet meer opgepakt, speentje er weer in, even getroost, gekust en weg gegaan. Hioguit Nog 1x terug gaan de eerste 2 dagen en de dagen erna maar 1x gaan en gewoon even laten huilen. Duurt een week, hooguit 2 en is even doorzetten maar daarna hadden wij een heerlijk doorslapend mannetje

  • noordenzon

    Van je af schrijven werkt al goed om ruimte te creëren in je hoofd. Dat is nu blijkbaar nodig. Wat vervelend Hoe het nu gaat. En natuurlijk mag en daar van balen. Het is niet niks als k dat zo allemaal lees..........
    Ik kan me voorstellen dat je er even helemaal doorheen zit. Ik heb verder geen tips want ik zit niet in dezelfde situatie, maar ik kan me de frustratie voorstellen als je steeds tussen wal en schip valt.

    Heel veel kracht toegewenst! Je bent een super moeder.