Maar weer een stukje :)

het is al weer ff geleden dat ik wat geschreven heb en dat is meer te doen doordat ik best heel moe ben en me ogen nauwelijks open kan houden en doordat ik sinds kort weer werk heb. ik ben deze week begonnen en het ismaar 12 uur in de week maar goed het is een begin, en ondertussen solliciteer ik wel gewoon door zodat ik wellicht een baan vind die echt voo rmij bestemd is. ik werk nu dus in de thuiszorg, opzich niet echt iets voor mij, ik ben niet z'n huishoudelijk typje, mijn huis is schoon en redelijk opgeruimd hoor maar maar verder als ik niet hoef doe ik het ook  niet. maar goed hier help ik andere mee en bij andere mensen gaat het me net even wat makkelijker af. ook vind ik het moeilijk om bij vreemden mensen te zijn. ik weet me nooit zo goed een houding te geven en als ik daardan ben, ben ik zo bezig met me goed en normaal voordoen dat ik eigenlijk de helft mis van wat mensen tegen me zeggen. zo ben ik ook altijd bezig met het goed en duidelijk zeggen van mijn eigen naam bij het voorstellen dat ik nooit echt hoor of opneem hoe de mensen zelf heten. een hele slechte eigenschap maar jah.. moeilijk te veranderen ( na ontelbare pogingen laat ik het vaak ook maar zitten hoor ). maar goe dhet gaat me best redelijk af, ik werk bij 1 dame en bij twee echtparen. ik moet 3 uur vol zien te krijgen maar na 1,5 even door werken is het vaak al gedaan. maar ja ik zit er ook een beetje voor het sociale aspect. de mensen willen graag een bakkie koffie doen en even babbelen over vroeger maar ook over het nieuws oid. ik merk wel dat ik meer nieuws moet kijken hahaha maar goed ik kom er wel over het algemeen ben ik wijs genoeg om overal een beetje van te weten en op die manier kan ik me in elk gesprek wel uit de voeten. 

dan ons gezin, wat een gezelligheid maar er zijn ook een heleboel dingen waarbij ik bij me zelf te raden moet gaan hoe ik het ga aanpakken of hoe ik het kan veranderen. guilliano heef tbedacht dat zijn handjes ook voor slaan en duwen gebruikt kunnen worden. erg jammer, in een stoei spel vind ik het allemaal leuk en wel maar zomaar voor niets nando een duw of een klap geven vind ik nergens voor nodig. guilliano vind dat wel en weet dat hij op die manier aandacht krijgt. ( niet dat hij die tekort komt maar ja meer is beter volgens hem ) ik probeer hem uit te leggen dat we niet slaan en als er iets is dat hem dwars zit oid dat hij zijn mond moet gebruiken en moet praten. hij is nog klein en wil het niet altijd snappen of ik moet het een miljoen keer zeggen maar ja dat hoort er allemaal bij. gelukkig is hij verder goed te begeleiden en snapt hij veel. in zijn grote bed slapen blijft een succes al is hij er van de week wel half uit gevallen.. denk ik... want midden in de nacht liep hij huilend op de gang. vervolgens heeft charles hem in ons bed gelegt waarvan ik later dacht ..fuck hadden we niet moeten doen. en idd guilliano dacht de volgende avond:' kassa,,, ik ga niet in mijn bed maar in pap en mama's bed. gelukkig heeft charles hem zo kunnen sussen dat hij toch in zijn bedje ging liggen en na een boekje en een paar dikke knuffels is hij lekker gaan slapen. we hebben nu wel een klein matrasje naast zijn bedje gelegt mocht hij er weer uitvallen oid. misschien moet ik op zoek naar z'n bed bescherm randje.?! dan nando.. pff nando is een hand vol. op zich is hij prima te doen, heeft wel een duidelijke eigenwil maar is verder een lief en aanhankelijk manneke. alleen het avond ritueel vind hij maar bagger. ik leg hem op bed, hij valt in slaap en na een uur of wat is hij wakker en gilt alles bij elkaar. opzich niet erg als er echt wat is maar dat is er dus niet. na van alles geprobeert te hebben was ik het zat, hij werd weer wakker maar nu al na 45min en ik was net guilliano op bed aan het leggen. ik heb doodleuk een dik boek voorgelezen aan guilliano die voor de verandering ook niet op nando zijn huilen reageerde en ik heb hem laten huilen. uiteindelijk is guilliano gaan slapen maar nando huilde nog steeds. na nog meer sus pogingen en speentjes en knuffels heb ik hem toch maar weer opgemapkt om hem vervolgens benede in de box te leggen met zijn speentje, lappie en zijn muziekje. nou daar was meneer niet van gediend, pff wat een geluid kwam er uit dat kleine mannetje, ik heb hem steeds weer zijn speentje gegevens en zijn knuffel ik heb tegen hem gesproken als ik het even te veel van het goede vond worden en verder heb ik hem laten gaan. hij heeft dit bijna een uur volgehouden en echt zonder lange pauzes oid. hij was hooguit 2 minuten stil tussendoor. maar goed uiteindelijk heeft mama 'gewonnen' en is nando in de box in slaap gevallen. gelukkig maar want ik ging kapot van de slaap. ik heb nog even 10 minuutjes gewacht en vervolgens heb ik hem in zijn eigen bedje gelegt. hij heeft daarna de nacht door geslapen. gister was het weer bijna hetzelfde verhaal maar ik heb hem laten huilen in bed, af en toe geaaid en getroost maar wel in zijn eigen bedje. en ook toen heb ik 'gewonnen'. vanavond was het even wat meer moeite, hij sliep lekker maar na een uur was het al weer ballen, ik heb hem weer in zijn bedje laten liggen want guilliano was toch nog wakker en af en toe weer aaien, schudden en wrijven. zijn slaap muziekje aan, speentje erbij en zijn lappie. toen hij sliep ben ik snel naar benede gegaan om vervolgens na 2 minuten weer naar boven te moeten, dit spelletje hebben we een aantal keer gespeelt en ik had hem er bijna weer uitgehaalt. maar ook vanavond is het uiteindelijk gelukt om hem in slaap te krijgen. aghh we zien het maar als sport oefening. hopelijk trekt hij ook de nacht vrolijk door want dan is hij overdag veel beter te doen en veel gezelliger. ( niet dat hij normaal z'n brombeer is hoor ) er zullen best wel avonden tussen zitten dat hij van mij 'wint' en dat is ook niet erg maar we geven de moed niet op.

ik merk wel dat ik behoorlijk gevoelige kinderen heb, er speelt nogal wat in ons leven op het moment. en hoe hard ik ook me best doe om sommige dingen niet te laten zien en nte laten merken toch gebeurt het. guilliano kan zich makkelijk in woorden en gebaren uiten maar nando kan dit niet. dit zal ook wel 1 van de dingen zijn waarom het slapen nu z'n dingetje is. van de week zat ik er even doorheen en ik kon mijn tranen niet bedwingen, nando heeft me een poosje aangekeken en na een aai ( lees soort van klap in de face hihi ) begon ook hij te huilen. begrijp me niet verkeerd mijn kinderen mogen zien dat ik huil en dat het niets is om je voor te schamen maar soms is het niet nodig dat ze alles zien en mee krijgen. ze voelen beide heel goed aan hoe dingen lopen en gaan, en hoe de sfeer is. we moeten heel goed opletten dat we hen op de juiste manier begeleiden en leren om te gaan met hun eigen waarde en gevoel. het is ook voor ons een leer weg, maar samen komen we er wel :) 

en ik blijf het zeggen mijn mannen zijn mijn leven, zonder hen is het allemaal saai en grauw. ik hou super veel van ze en zal ze alles wat ik heb en in mijn macht ligt geven en gunnen. 

love my 2 beautiful boys <3