To much to tell...but all about me

Het is al weer ff geleden dat ik ee blogje geschreven heb. Er is voor mijn doen ook best het een en ander gebeurt waardoor ik er elke keer geen tijd voor had of maakte.
Na de vijf mei markt zijn we een beetje verzonken geraakt in het huishouden. Soms loopt dat zo en loopt alles zoals je het eigenlijk niet wilt. Ik heb een poos terug een afspraak bij de huisarts gehad over de klieren onder mijn armen en naar aanleding daarvan een afspraak gehad in het ziekenhuis bij de chirurg. Ik moest de eerste afspraak afzeggen omdat de timing echt niet goed was en voor de andere afspraak zou ik gebelt worden omdat het plan bureau niet verder in de operatienagenda kon kijken. S` midags heb ik het er nog met me moeder over gehad dat ik het wel even best vind en dat van mij de afspraak nog wel even uitgesteld mag worden. En zodra je het over de duvel heb.. word ik gebelt dat ik de 15de toch kan komen voor een operatie. Nou ja we doen het maar en we zien wel hoe en wat. Voor ik het weet is het woensdag en mag ik naar het ziekenhuis. Om 2 uur word ik opgehaald en naar de holding gebracht. Ik krijg infuus, uitleg en de chirurg komt alles aftekenen. Ik vraag hem alles mooi strak te doen (hihi) waarop hij heel serieus reageert. Whoepssie.. gelukkig heeft hij door dat ik niet serieus ben en maakt hij er ook geintje van. Ik ga soort van ontspannen de o.k in en grap daar nog wat verder..gezelli. en dan bye bye ..lichtjes gaan uit en de operatie begint. Als ik bij kom op de uitslaapkamer ben ik behoorlijk van streek en ik heb pijn, veel pijn. In de komende 3 uur krijg ik veel morfine en. Andere pijnstilling. Het zou eigenlijk een dagopname zijn maar door de pijn blijf ik een nacht. Eerst ga ik naar de intensive care en daar zijn charles en mijn vader. (Denk ik, door de medicijnen ben ik een deel kwijt) het vervelende is dat ik in mijn hoofd het gesprek prima volgde en aan kon, maar in het echt bleven de woorden vast zitten... voor iedereen erg grappig maar voor mij heel irritant. maar goed.
de nacht was raar, door de medicijnen krijg je de helft maar mee maar de andere helft is weer erg duidelijk. mensen die heen en weer lopen, huilende kinderen, controles etc. jammer genoeg hadden we een erg enthousiaste zuster die om half 7 ons kwam controleren en wekken..euhh halloo.. das toch geen tijd. nou ja we maken er maar het beste van. de co- arts komt kijken en ik heb nog steeds behoorlijk wat pijn, ik nag opzich wel naar huis maar de keuze is aan mij. ik kies ervoor om nog een nacht te bliven, de zwelling zit me niet helemaal lekker en ik weet dat wanneer ik thuis ben ik toch weer dingen ga doen die ik niet zou moeten doen. ( ik bedoel ik ken mezelf ) charles vind het even moeilijk dat ik hiervoor gekozen heb maar hij snapt het wel. gelukkig mag mijn infuus eruit en kan ik opzich me wel redelijk redden. links is de pijn goed te doen maar rechts is best heel pijnlijk. s' avonds haal ik de pleister eraf om hem te verschonen en zien nu pas de snede die ze gemaakt hebben..slik... de eerste operatie had een snede van z'n 3cm, ik had zo iets nu weer verwacht wat blijkt.. het is een snede van zeker 12cm.. pff das even schrikken maar goed het ziet er redelijk uit links en rechts is bont en blauw. de avond duurt lang en de nacht is ellendig om nog niet te spreken over de nog enthousiastere zuster de ochtend erop. ( 5;45 opstaan) de chirurg zelf en de co komen me nog even controleren. ik zeg hem dat ik wel een beetje geschrokken ben van de grote van de wond. jah zegt hij doodleuk, jij wilde het strak hebben ( hihih ) leuk als iemand nog even doorgaat op een eerder gemaakt geintje. alles is volgens hem weg en het ziet er goed uit. ik mag en ga naar huis. mijn vader haalt me op en na het inslaan van mijn medicatie ga ik naar huis. guilliano is helemaal happy en nando negeert me. ( haha nando lijkt op mij, hij denkt wat mama kan..kan ik ook ) guill wil bij me zitten en stoeien maar dat gaat niet. ik laat hem de pleisters zien en leg uit dat het pijn doet en dat mama niet zo veel kan. hij snapt het en doet echt heel lief en voorzichtig. wel wil hij elke keer even kijken en zegt er duidelijk bij,, mama auww zachtjes doen. wat een slimding is hij toch.
ik baal dat ik niets kan door mijn armen, ik herken dit van vorige keer maar toen had ik geen kids dus was het minder irritant. ik wil ze oppakken als ze vallen of huilen ik wil ze knuffelen en lekker gek doen maar alles is te veel en doet pijn. toch heb ik nando een paar keer gepakt en dat is fout en daar voor zit ik op de blaren. ik moet me echt inhouden maar zolang ik dat nu doe hoe sneller ik genezen ben en weer heerlijk met me kids van alles kan doen. de pijn is nog behoorlijk maar wel dragelijk, met de dag verschijnen er kleuren bij en andere vervagen en veranderen, het is net een lelijke regenboog :-)
hopelijk is dit het en komt het niet meer terug, over een kleine twee weken moet ik terug voor controle. ben benieuwd hoe het er dan uit ziet en hoe ik me dan voel.
voor nu.. rust rust en rust en dan zal alles goed komen.