Bevallingsverhaal Nando, 14 aug 2012

Inleiding en bevallings verhaal van Nando ( fernando lorenzo )

Dinsdag morgen ging om iets voor 7 de wekker, ik ben er maar direct uitgegaan om het ziekenhuis te bellen anders zou de spanning zich toch alleen maar opbouwen. Ik kreeg de receptie aan de telefoon, het verbaasde me een beetje dat iemand zo vrolijk kan doen om even voor 7 s ’morgens maar dat terzijde, ondertussen werd ik doorverbonden naar de verloskamers. De dame aan de lijn was duidelijk minder gezellig maar goed ze kon me wel duidelijk te woord staan. Ik vroeg haar of er verloskamers vrij waren en soort van tot mijn verbazing was dit zo. We moesten er zo vroeg mogelijk zijn dus het liefst direct om 8 uur… “vlucht” koffertje en eigen spullen meenemen en voor de rest is alles in het ziekenhuis aanwezig.. soort van in mezelf gekeerd hang ik op en bel ik direct mijn ouder. Mijn vader neemt op en geeft me door aan mijn moeder omdat hij niet helemaal weet wat de afspraak was wbt de opvang van guilliano. Ik heb charles wakker gemaakt om hem te vertellen dat we binnen ongeveer een half uur verwacht werden in het ziekenhuis, en toen drong het eigenlijk pas tot me door, van schrik, blijdschap maar ook een beetje angst moest ik huilen, het gaat ook allemaal zo snel nu. Ook het idee om guilliano alleen te laten kwam weer boven en voelde niet echt goed, maar ja we kunnen hem moeilijk meenemen naar het ziekenhuis. Mijn moeder kwam rond kwart voor 8 aan, ik heb haar even ingelicht over de gang van zaken wat betreft guilliano en als er toch wat was dan kon ze makkelijk charles even bellen want bevallen zou ik toch voorlopig nog niet. Zonder guilliano wakker te maken of überhaupt een kus oid te geven zijn we weg gegaan.. pff wat vond ik dat moeilijk.

In het ziekenhuis moesten we heel even wachten maar al snel werden we naar een verloskamer gebracht, het leek weer de blauwe kamer te worden, deze hadden we bij guilliano ook. We zaten nauwelijks of we werden al weer weg gehaald uit de kamer om vervolgens de groene kamer te krijgen. Ik vond het een beetje jammer omdat het me zo leuk leek dezelfde ruimte te hebben maar opzich maakt het qua kamer en inhoud etc helemaal niets uit. Ik werd direct aan de ctg scan gelegt en binnen 10 minuten kwam ook de arts langs. Even snel een onderzoekje, nog steeds 1 cm het leek allemaal wel iets zachter maar veel was het nog niet. 2mg prime-gel erin en een uur aan de ctg scan, pff wat kan een uur dan lang duren. Aan de scan te zien doet de kleine man het erg goed, net als guilliano vind hij de scan niet echt fijn en probeert hij met alles in zijn macht onder de scan uit te komen. Leuk hoor nog even z’n drukke buik.

Na het uur mag ik van de scan af en moet ik tot het middag uur wachten voor de volgende controle, voor charles is het wachten alles behalve confortabel dus zolang er niets gebeurt kan hij tussendoor nog even lekker naar huis en zijn ding doen. Ik was behoorlijk moe dus ik ben binnen no time in slaap gevallen. Na een uurtje word ik wakker en even later word er op mijn kamerdeur geklopt. Als verrassing heeft charles mijn moeder en guilliano meegenomen.!! Dat gezichtje van guilliano toen hij mij zag liggen… een hele vreemde omgeving en mama op een vreemd bed, heel gek allemaal. Hij wil direct even knuffelen en dat doet me goed, heb ik toch nog even heerlijk mijn kleine grote vent bij me. Mijn moeder heeft soesjes en druiven mee genomen… mhmm daar had ik echt behoefte aan. We kletsen wat en guilliano vermaakt zich prima met rondjes lopen om het gordijn en ondertussen alles onderzoekend. Na een klein half uurtje is het wel tijd om weer te gaan guilliano moet bijna weer naar bed en de arts zal wel bijna komen voor het volgende onderzoekje. Nog even flink knuffelen met guilliano en dan ben ik weer alleen. charles komt wel weer snel boven en zo zitten we nog even te wachten. De verpleegster komt binnen en ik mag weer aan de ctg..

Er waren lichte weeen te zien maar verder was het niet echt noemenswaardig en kon ik het prima aan allemaal. De arts assistent kwam nog eens en weer kreeg ik een onderzoekje, ik had nog noet voldoende ontsluiting dus er werd weer prime-gel gedaan. Dit keer wel minder dan de eerste keer, 1cc. En dan mag je weer wachten en wachten en wachten. normaal lig je een uurtje aan de ctg scan terwijl de gel zijn werk doet, maar na 1,5 uur was  er nog niemand en onderhand kreeg ik wat gevoelige weeen, totaal niet regelmatig oid maar ze waren wel aanwezig. Ook kwam de hoofdpijn behoorlijk naar boven dus ik heb een zuster geroepen en gevraagd om een paracetamol en of ik eindelijk van de ctg af mocht door de weeen en de vermoeidheid werd ik wat geprikkeld. Gelukkig hield de paracetamol en na wat rond wandelen enz voelde ik me al wat beter. Rond 4/ half 5 kwam de arts weer een kijkje nemen, ook was de co-arts er weer bij, beide hebben alles weer even gechecked en ik had nog maar 4 cm ontsluiting. Dat hield in dat ik vandaag geen gel meer zou krijgen en ook dat ze niet mijn vliezen zouden breken, ze wilde de nacht aankijken om te zien of mijn lichaam het allemaal zelf op zou pakken en anders zouden we de volgende dag verder kijken. Toen ze weg liep baalde ik behoorlijk, bij de bavllign van guilliano werden mijn vliezen gebroken met 3cm en nu bij 4 cm zou ze niets meer doen.. ik had zo gehoopt dat de weeen iets meer hadden gedaan en dat de arts me iets verder zou helpen maar nee.. ondertussen werden mijn weeen wel iets erger maar ik kon ze nog goed aan. Mijn ouders gebelt over de gang van zaken en mijn teleurgesteldheid er even uit gooien. Shirley wilde graag langs komen en aangezien ze toch niets meer voor me zouden doen leek me dit erg gezellig. Ondertussen kwam de arts weer binnen en vertelde me dat ze net wel had gezegd dat ze niets meer zouden doen maar dat het misschien wel goed zou zijn om toch mijn vliezen te breken en dan te kijken hoe mijn lichaam het op pakt. Primaa!! Dacht ik ondertussen, mijn zusje was aangekomen en net daarvoor braken ze mijn vliezen,, woww dacht ik dit is even wat meer vruchtwater als dat ik bij guilliano had.. alles zag er goed uit en nu was het dus maar weer wachten. er werd een draadje op nando zijn hoofdje geplakt zodat ze alles goed bijgehouden kon worden en ook ik had een band om, om mijn weeen activiteit bij te houden. Gelukkig mocht ik gewoon staan en kon ik al leunend op het bed de weeen goed opvangen. Ik had het gevoel dat ik  nodig naar de wc moest en ik heb de zuster gevraagd te komen, ze twijfelde even of het geen pers ween waren dus weer de arts erbij, weer voelen of ik al meer ontsluiting had ( het was nu 6cm ) dus ik mocht naar de wc en daarna weer lkkr door puffen. Ondertussen heb ik pijnstilling gevraagd want ik had behoorlijk pijn, waarop de arts doodleuk antwoorden een ruggenprik lijkt me geen goed idee, want de eerste bevalling ging al zo snel en als je nu een ruggenprik zou nemen duurt het te lang en is je kindje er waarschijnlijk al… owke prima dacht ik maar wat ga je me dan geven want ik wil wel iets! Hebben. Er was nog een optie een spuit met morfine achtig iets.. maar dat wilde ze eigelijk ook niet geven omdat het nadelig zou kunnen zijn voor de baby als ik na de prik binnen 2 uur zou bevallen. De kleine man zou dan last kunnen hebben van de medicijnen en zich behoorlijk beroerd voelen.. ja leuk allemaal dacht ik maar je gaat maar iets regelen, na veel over en weer gepraat tussen charles, shirley en mij en het nog even zelf proberen, heb ik huilend toch maar besloten wel een pijnstillende prik te vragen. Weer de arts erbij, weer voelen, het was nog steeds 6 cm, dus vooruit ik mocht bij gods gratie een halve spuit morfine ( betadine ). Op me zij, ondertussen de weeen gezuchtend de prik in mijn bil.. grr dat was ff een onaardig ding :P maar goed. De weeen bleven komen en goed doorzetten. De artsen waren de deur nog niet uit of 5 a 10  minuten laten heb ik charles gevraagd om ze maar weer terug te roepen want ik had toch echt persweeen.  De arts vond het allemaal wat vreemd want zo even terug had ik nog maar 6 cm, eerst wilde de co-assistent even checken, maar de weeen waren zo sterk dat het nauwelijks lukte om op mijn rug soort van stil  te blijven liggen, ze kon er dan ook niet goed bij en kon niet duidelijk zeggen hoever ik ontsluiting had, toen wilde de arts ook even checken, waarop ik aan gaf weer een mega wee  te hebben en dat ik het echt niet trok als ze wilde voelen hoeveel centimeter ik ver was. Ik bleef aangevend at ik pers weeen had maar ze zei dan gewoon: je mag niet persen want ik moet eerst weten hoever je bent anders werk je het alleen maar tegen, de weeen waren voor mij echt niet meer op te vangen of weg te zuchten. En die arts kon ook nog steeds niet goed bepalen hoever ik was, ondertussen werd er van alles de kamer in gereden en is mijn zusje naar de gang gegaan. Ik heb blijkbaar gezegd ik hou het niet meer, en ook al wilde ik het persen tegen houden mijn lijf nam het over en ik perste mee, de arts zei nog niet persen, niet persen maar ik kon alleen maar uitbrengen: je kan me wat,… het volgende wat ik hoorde was, oww een hoofdje..owww daar is hij al. Binnen 30 sec onden persen heb ik onze prachtige zoon op de wereld gezet, de co- assistent heeft geen tijd gehad haar handschoenen aan te doen, en de arts was net optijd om nando goed en wel aan te pakken en op mijn buik te leggen.

De pijnstillende medicijnen die ik gekregen had hebben uberhaupt nooit nando bereikt en pas na alle weeen en nando zijn geboorte voelde ik de medicijnen hun werk doen. Heerlijk hoor pijnstilling na alle pijn J

Nando huilde direct en hij zag er mooi gaaf uit, wel erg wit van de smeer maar dat was bij guilliano ook zo, dat komt vooral door het te vroeg geboren worden, bij een 40wkn kindje is dit al veel minder of bijna weg. Ze hebben nando nog wel wat opgewreven omdat hij niet heel hard door huilde waardoor het leek alsof hij het moeilijk had, ik snapte het niet, hij huilde hij zag er mooi roze uit dus mij leek alles goed. Maar ja hun zijn arts dus zullen het wel weten. Nando heeft ruim een half uur heerlijk bij me gelegen en pas daarna is hij overgenomen door de arts voor de controles en om hem aan te kleden.

Nando woog bij de geboorte 3675gr en was 48cm lang, zijn apagscore was na 5 minuten een 9 dus alles ging echt heel goed.

Wat een rijk gevoel weer z’n klein manneke in je armen, nu boven alles om miste ik guilliano heel erg hij hoort erbij. Maar het was niet anders en ik dacht ik zie hem morgen ochtend hier in het ziekenhuis wel, maar de co –assistent vertelde me dat als ik geplast en gedouched had dat ik waarschijnlijk wel naar huis mocht,, owwww zei ik dan ga ik ff douche.. zonder aarzelen ben ik opgestaan en naar de douche gelopen. Ze vond het erg vreemd en heeft wel 3 of 4 keer gechecked of het echt allemaal wel ging. Ik voelde me opzich prima niet wiebelig oid alleen erg stoned maar dat heb ik haar niet verteld want ik wilde met alles in mijn hart naar huis. Eenmaal onder de douche uit, was mijn bed al afgehaald, de rolstoel stond klaar en alles was ingepakt.. owke we gaan du snaar huis. Heerlijk!! Shirley heeft ons naar huis gereden daar hebben we nog even nagepraat met mijn ouders, en we zijn aar bed gegaan met een mooi nieuw mannetje in ons gezinnetje.

De eerste nacht ging prima, hij is niet wakker geweest en pas de volgende ochtend heb ik geprobeerd hem aan te leggen. Rond half 9 hebben we guilliano uit bed gehaald en hem voorgesteld aan zijn nieuwe kleine baby broertje, lachend riep hij BABY… en hij wilde hem direct een kusje geven. Geweldig z’n reactie, ik had stiekem niet anders verwacht maar het blijft spannend. Nu is het genieten van mijn mannen.

De borstvoeding was weer even een strijd en ik heb behoorlijk getwijfeld of ik het door wilde zetten maar na veel aanleggen en toch ook kolven gaat het nu erg goed, nando is de eerste week behoorlijk afgevallen ( meer dan 10% ) en door te weinig borstvoeding op dat moment heeft hij bijvoeding gekregen maar dat is nu niet meer nodig en hij drinkt alleen nog maar mama melk J hij drinkt nog lang niet zo veel als dat guilliano op deze leeftijd dronk maar het is dan ook een heel ander en uniek kind. Nu ruim 2 weken later is hij net boven zijn geboorte gewicht en dat is wat we wilde!!

Iedereen heeft al bijna zijn plekje in het gezin gevonden en het kan alleen maar vooruit gaan, het is echt genieten!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx