Ellis, mijn alles

Onze kleine meid is nu 4 maand en 8 dagen. Wat gaat het snel.  Het leek alsof het gisteren was das ze met haar 49 cm in mijn armen lag.  Ondertussen is het al een flinke meid van 63 cm en 7 kg bijna.  Het klinkt misschien raar maar als ik haar zo sta te bekijken als ze ligt te slapen kan ik het nog steeds niet geloven dat het onze kleine meid is.  Mijn man is het al goed gewoon maar ik kan nog steeds niet geloven dat we een dochtertje hebben.  En wonderbaarlijk hoeveel je van je kind houdt.  Ik snap het niet als je soms die horror verhalen leest of op het nieuws ziet hoe iemand zoiets kleins, weerloos en schattig kan pijn doen. Zo een mensen moesten ze voor eeuwig opsluiten en de sleutel weggooien.  Ik zou niet weten tot wat ik in staat zou zijn moest iemand Ellis pijn doen.  Hopelijk is dat nooit het geval.  Nu kan ik ze nog 1.5 maand vertroetelen en knuffelen hele dagen lang.  Daarna terug gaan werken. Oh, dat gaat raar zijn mijn kleine meid een hele dag missen en achterlaten bij de onthaalmoeder. Het zal met een heel klein hartje zijn, mama zal ook wel een traantje wegpinken. groetjes