Ronde 1 en wens voor een dochter

De vorige ronde tel ik niet echt mee, want toen waten we nog niet bewust bezig met zwanger worden.. alhoewel deze ronde ook niet echt ideaal was, maar ach ja ik wil er dit keer ook niet geobsesseerd van raken. Dat is wel mijn angst, dat ik steeds met testen en zwangerschap bezig ben. Soms betrap ik mezelf erop. Alsof er niks anders op de wereld speelt. Dat was ik bij mijn derde en vierde zwangerschappen die beiden eindigden met een miskraam. Nu ik wat ouder ben, ben ik ook bang dat ik weer een miskraam zal krijgen. Daarnaast vraag ik me ook werkelijk af of ik net als bij de vorige zwangerschappen snel zwanger zal raken. Meestal raakte ik zwanger in de eerste ronde of tweede. Als het maar een gezonde zwangerschap is, ik heb geen haast. Alleen merk ik wel dat een zwangerschap nooit te plannen valt haha, er is altijd wat. Nu denk ik bijvoorbeeld oei mocht ik zwanger raken dan beval ik in de zomer, gatsie. Ik hield erg vocht vast bij mijn tweede rond de zomer en zei toen dat ik nooit hoogzwanger wilde zijn in de zomer. Nu denk ik ook aan de amdere kant, ik mag van geluk spreken als ik hoogzwanger ben in de zomer. Tjah..

Helaas ben ik ook geobsesseerd met de gedachte dat ik dit keer misschien toch een meisje zal krijgen. Ik droom ervan om een klein meisje in mijn armen te nemen. Als ik hoor in mijn omgeving dat iemand een meisje krijgt, dan voelt dat zo dubbel. Ik heb erg geworsteld met de gedachte waarom ik een vierde wil. Is dat vanwege een mogelijke meisje? Ik wist het gewoon niet. Want als dat de reden zou zijn, dan wilde ik het niet. Ik wilde niet teleurgesteld zijn als het weer een jongen zou worden. Ik weet wat verlies is, en dst gezondheid het aller belangrijkste is gezien mijn ervaringen. Toch is er diep van binnen dat gevoel die ik maar niet kan negeren of wegstoppen. Ik word boos op mezelf dat ik steeds die gedachte krijg. Soms denk ik ook serieus om naar een psycholoog te gaan..

Ik weet het niet, maar waar ik erg naar benieuwd ben of het inderdaad het gemis van een meisje is van binnen dat ik ervaar of dat het iets anders is. Ik zou hier graag een antwoord op willen hebben. Ik vraag me echt af hoe ik me zal voelen na een meisje. Als ik er over na denk word ik al mega blij met die gedachte. Ik probeer mezelf steeds de gedachte te geven dat ik een jongensmama zal blijven, maar mijn hart wilt dit niet accepteren en zegt wat als je...

Als ik mijn eerste blog terug lees tijdens mijn eerste zwangerschap, had ik toen al het gevoel dat ik alleen maar jongens zal krijgen. Dat had ik toen al aangevoeld, ook puur omdat ik altijd zo graag meisjes wou dat het me niet zou overkomen. Jaren verder ben ik gezegend met drie prachtige jongens, maar het gemis blijft. Ik voel me niet compleet als gezin. Voor sommige klinkt dit echt als waanzin ik weet, maar helaas zijn deze gevoelens er wel. Ik word daarom soms erg boos op mezelf, ik wil helemaal niet ondankbaar zijn en als ik in mijn omgeving zie dat mensen geen kinderen kunnen krijgen of dat ze geen gezonde kinderen krijgen dan voel ik me helemaal schuldig. Het is zo dubbel dat gevoel.

Ik wil eigenlijk dat deze gevoelens stoppen, dat ik niet geobsesseerd raak. Een tijdje had ik er echt vrede mee en dat was ook de tijd dat we voor een vierde ging, ongeacht de wens voor een dochter. Want toen had ik me al helemaal op ingezet dat het waarschijnlijk weer zo'n heerlijk mannetje zou gaan worden. Maar nu, nu ook steeds kenissen/familie dicht bij mij zwanger raken van een meisje.. komt dat rot gevoel weer terug. Het is niet dat ik anderen het niet gun, maar meer de confrontatie..

Ik kan dit onderwerp helaas ook met niemand bespreken. Mijn vriend begrijpt mij, maar zelf heeft hij dat gevoel niet.

Ik kan hierover denk ik wel uren over schrijven, laten we maar eerst afwachten wat deze ronde gaat worden. Ik merk er niet zo heel van, dus het zal denk ik ook niet raak zijn. Het enige wat ik wel heb is enorme hoofdpijn die ik niet herken. Ik zit op dag 20 (cyclus 28 dagen ong). Weekend maar even testen. Ik hoop oprecht op een gezond zwangerschap en gezond kindje..

2546 x gelezen, 3

In Zwanger worden

reacties (27)


  • .Familyfirst

    Oh zo herkenbaar , toen ik zwanger van mijn 1ste werd hoopte ik zo erg op 33n jongen, maar het was een meisje, toen bij de 2de was de wens voor een jongen nkg groter en weer een meid, toen bij de 3de had ik een soort van de moed opgegeven, en ging ervan uit dat het weer een meid werd, en tot mijn verbazing was dat een jongen, ik was nog nooit zo blij geweest, 4de werd weer een meid haha. Mocht ik zwanger van een 5de worden hoop ik ook weer op een jongen , zeker voor mijn zoon.

  • Rupsie

    Ik denk dat er genoeg zijn die de wens begrijpen en dat haalt niets af van wat je voor je zoons voelt of voor een vierde jongetje zal voelen. Ik heb op de oudste twee jaar gewacht en ondanks dat het niet vanzelf ging, had ik ook een sterke wens voor een meisje. Dat mag er zijn toch, vind ik niets verkeerd aan. Als je maar wel realistisch blijft dat je een keuze maakt voor nog een kindje en niet omdat je een meisje wilt. Ik lees terug dat je hier zeker ook bewust mee bezig bent.

  • Cinderella5

    Ik herken het 100% en er zijn ook door andere al meer blogs over: https://www.babybytes.nl/vip-blog/Sarita92/1632321639

    Ik had/heb een hele sterke dochter wens. Zo sterk dat ik tijdens mijn zwangerschap niet het geslacht wilde weten, in de hoop dat wanneer het kindje er was, het geslacht niet meer uit zou maken. In mijn nabije omgeving waren er veel zwanger van meisjes en zo hield ik de opties nog open. Want diep van binnen wist ik dat ik een jongetje kreeg. En dat was ook zo. En de "teleurstelling" kwam toch, extra aangewakkerd door de hormonen en de schok van moeder zijn. Ik heb mij echt ellendig gevoeld en enorm vastgelopen in het piekeren. Ook had het idee dat ik hierdoor niet kon hechten aan mijn zoon. In de kraamweek heb ik na aandringen van een oplettende verloskundige mijn gevoelens hardop uitgesproken, met heel veel schaamte. Daarna heb ik ook hulp gezocht bij een psycholoog, omdat ik helemaal vastliep en mijn zoon een fijne moeder wil geven, die onvoorwaardelijk om hem geeft.

    Daarna heb ik mijn gevoelens geuit bij mensen die dichtbij mij staan. Doodeng. Maar ik heb er veel aan gehad. Nu blijken mensen die ik al jaren ken precies hetzelfde te voelen. Dat geeft herkenning en een betere band.

    Daarnaast kun je ook veel over gender-disappointment vinden op instagram. Er is daar ook een GD psychologist (zo heet ze geloof ik) en daar heb ik ook heel veel aan. Wellicht kun je daar kijken. Je kunt er ook soortgelijke verhalen vinden, wellicht is dat steunend.

    Ik merk nog niet heel veel baat bij de psycholoog, sommige dagen heb ik het piekeren en de teleurstelling meer dan anders. Wat wel helpt is relativeren en geslacht meer loslaten. Zoals Lego die nu hun speelgoed niet meer gaat typeren voor jongens of meisjes. Dat vind ik een mooie ontwikkeling.

    Daarnaast heb ik stiekem ergens ook nog in mijn achterhoofd dat ik bij Gender consult of iets soortgelijks terecht zou kunnen. Maar het liefst laat ik de gender-disappointment gevoelens compleet los. Tot dat gebeurd gaan we ook niet voor een tweede of derde. Een derde omdat ik denk dat een eventuele tweede ook een jongetje is. Heeft je man broers of zussen? Het is denk ik onzin, maar bij alleen broers heb ik het idee dat een dochter niet mogelijk is. Al zie ik in mijn omgeving dat het niet altijd klopt.

  • wensje4

    Mijn vriend heeft 3 broers en 1 zus. Ik begrijp je erg goed, alleen zijn mijn gevoelens pas na een derde jongen extremer geworden. Een tijdje ging het goed, maar nu merk ik weer dat het weer terug komt. Ook omdat meerdere mensen uit mijn omgeving opeens een meisje krijgen. Ik schaam me voor de gevoelens die ik heb. Ik heb ook heel veel onderzoek gedaan wat betreft selectie geslacht..

  • Cinderella5

    Ja dat begrijp ik. Wel fijn dat die emoties pas kwamen na de derde. Had je altijd het idee dat je graag een gezin met 3 kinderen wilde? Wij zouden zelf idealiter een gezin met twee kinderen hebben. Wanneer we nu een dochter hadden gekregen, was die druk er minder. Maarja die is er nu dus wel en daar kan ik stiekem heel erg van balen. Al zijn we er niet mee bezig. We hebben drie neefjes, mijn zus vertelde dat ze dolgraag een meisje wilde, al bij de eerste. Heb ik nooit geweten. Mijn ouders, vooral mijn vader wil graag een kleindochter. Ik denk dat ons kindje nog beter was ontvangen als het inderdaad een meisje was geweest. Daar voel ik mij soms schuldig over. Ik denk daar ook aan, maar ik las een interessant artikel over GD in Ouders van Nu, en daarin noemde ze het eigenlijk iets verwerpelijks. Daarnaast heb je ook de hormonen en het medische en niet de garantie dat een eventuele dochter zich ook een meisje voelt, of aan een eventuele verwachting voldoet. Zo lastig allemaal. Ik wil dat ons kindje zichzelf kan zijn. Ik snap het. Ik vind het ook mega confronterend als er dochters geboren worden. Nu dus in mijn omgeving een paar maanden na mijn bevalling en ervoor. Eigenlijk alleen maar meisjes. Nu vind ik het wel interessant om te zien, het leert relativeren, maar het steekt ook nog wel.

    Je kunt altijd kijken of je met een psycholoog hier over kunt praten. Bij mij komt de GD mogelijk door een dieper liggend probleem.

  • Cinderella5

    Ik heb wel echt geleerd dat schamen echt niet nodig is. Het zijn gevoelens en die mogen er zijn en je bent er echt niet alleen in. Hoe staat je partner hierin qua medische selectie hulp ondernemen?

  • Flamingootje

    Ik zou stiekem, mocht ik ooit zwanger worden van een tweede, ook graag een meisje willen. Jongetje vind ik ook heeeel leuk maar ik zou graag ook t meemaken om een meisje te krijgen. Vooral ook voor later.

    Maar ik ben zo giga verliefd op m'n zoontje, dat ik nog een jongetje ook leuk zou vinden ❤️❤️

    Vooraf dacht ik altijd dat ik een meisjesmama zou zijn en toen ik zwanger was, wist ik 100% zeker dat het een jongetje zou zijn. En ja 💙

  • Sarita92

    Ik begrijp het voor de volle 100%.

    Hier zwanger van een tweede jongen en een gans weekend gehuild toen ik het geslacht wist.

    Het is niet enkel het tutten en de mooie kleertjes.

    Voor mij is het misschien nooit hetzelfde meemaken als wat ik nu heb met m’n eigen moeder, nooit de moeder van een andere moeder zijn en altijd “de schoonmoeder”, die ook al is je band goed, altijd na je eigen moeder zal komen. Het is de angst om je later een alien te voelen in je eigen huis als je niks hebt met sport of typische jongensdingen…

    Hier komt alleszins geen derde, als het dan echt per se een meisje moet zijn. Ik wil niet meer in de gender dissapointment-staat terecht komen. Ik vond het vreselijk tov mijn kind en hij verdient het beste.

  • wensje4

    Ik ben blij dar ik niet de enige bent, precies dit inderdaad. Ik herken me er volledig in.

    Het duurde bij mij ook lang voordat we voor een vierde gingen, puur omdat ik net als jij niet teleurgesteld wilde worden. Dat kindje verdient dat helemaal niet. Ik moest ook een traantje wegpikken bij de derde, maar toen hij eenmaal geboren werd kon ik me niet voorstellen zonder hem. Nog steeds ben ik zo blij met hem, hij is een zeer bijzonder kind, dat geldt voor elk kind, ongeacht het geslacht. Ik zit echt in een mix met gevoelens en heb me zo goed als voorbereid op een vierde jongen (als ik zwanger raak haha). Maar er zijn momenten dat ik soms ontspoor in mijn gedachten, en dat moet ik dan maar accepteren.

  • MarieSophie

    Ik snap jullie hoor en vind het goed dat jullie het delen én bespreekbaar maken. Er ligt zoveel taboe op en al snel wordt de opmerking gesnauwd 'je mag blij zijn dat je zwanger bent'. Alsof dat iets afdoet aan je gevoel!

  • Elicia

    Tijdens de zwangerschap is het volgens mij erger dan na de bevalling. Sterkte

  • La_Luz

    Ik snap (en herken) je gedachten en dat is echt heel lastig. Ik denk niet dat dat nog gaat veranderen, die gevoelens zullen altijd blijven. De ene keer kun je dat wat beter relativeren dan de andere keer.

  • wensje4

    Exact dit! Soms kan je het inderdaad heel goed relativeren, andere keren gaat het totaal de andere kant op. Fijn dat meerdere mensen dit herkennen en begrijpen!

  • Elicia

    Hoe was je gevoel geweest als je drie meisjes had gehad?

  • wensje4

    Volgens mij zou ik dat helemaal geweldig vinden en toch weer voor een vierde gaan, puur omdat de wens voor een baby groot is op dit moment.

  • Elicia

    En had je dan ook weer een meisje gewild?

  • wensje4

    Goede vraag, ik zou het niet weten maar volgens mij zou ik voor de afwisseling een jongen ook leuk gevonden hebben na drie meisjes.

  • Vlindermoeder

    Mag ik vragen wat je zó geweldig lijkt aan een dochter dat je het nu mist? Misschien is dat iets om over na te denken en gaat dat je helpen. We hebben een geweldige dochter, maar het is echt niet alleen maar tutten en frutselen. Ze speelt net zo goed met auto's, klimt op van alles en ze heeft een heel eigen smaak, waardoor later samen winkelen nog wel een dingetje gaat worden ;) Ik had vroeger ook geen goede band met mijn moeder.

    Toen ik deze keer zwanger werd had ik een beetje angst voor een jongen. Ik zou niet weten wat ik met zo'n piemeltje moet haha! Ik heb het daar toen over gehad met mijn man en het antwoord is dat ik er niets mee moet. Ja, zorgen dat het goed in de luier zit. Zodra we bezig moeten met de voorhuid enzo, dan wordt dat de taak van mijn man. Ik kan onze dochter waarschijnlijk ook beter voorlichten over ongesteld zijn, tampons en maandverband. Na dit gesprek verdween mijn 'angst' voor een jongen.

  • wensje4

    Het is meer de band die je hebt als moeder en dochter, tuurlijk hoeft dat niet altijd perfect te zijn dat weet ik. Het is eigenlijk niet eens het tutten en shoppen, ik kan het niet eens 100% omschrijven merk ik.

  • Baby.wens

    Mijn moeder kreeg eerst 3 meiden en toen als kers op de taart nog een jongen. Had niemand meer verwacht 😂.

    Tja, je hebt het niet voor het zeggen... Een 4e jongen zou toch ook hartstikke leuk zijn? Dan ben je een echte jongens mama.

    Ik zou wel echt pas bezig gaan voor een vierde, als je niet meer zo'n sterke drang hebt voor een meisje, maar er ook 200% vrede mee kan hebben, als het weer een jongen zou worden..

  • Florien84

    Wij hebben straks drie dochters en dat is meer dan goed. Ik had geen voorkeur dus dat scheelt. Maar ik ben wel van mening dat je er pas voor moet gaan als beide geslachten welkom zijn. Je legt anders nu al een druk op je kind.