Heftige controle

We hebben afgelopen donderdag wel een hele heftige controle bij de gynaecoloog gehad. Het was een achtbaan van emoties. Hoe ik me nu voel kan ik eigenlijk niet beschrijven. Van één kant blij en opgelucht, maar van de andere kant... de eerste diagnose was heel, heel erg... Ik zal hieronder vertellen (althans proberen) wat er gebeurd is.

Donderdag moesten we om 16.00 uur in het ziekenhuis zijn voor een "gewone"controle. Onze jongste namen we mee, want het was maar een controle. Toen ik me meldde zei de assistnte dat onze eigen gynaecoloog stond te opereren en of we bezwaar hadden als een andere gyn. de controle zou doen. Dat vonden we goed, dus konden we in de wachtkamer gaan wachten. Ondertussen werd ik even gewogen en de bloeddruk werd gemeten. Alles was goed.  Toen we wat later als gepland aan de beurt waren, bleek toch onze eigen gyn. er weer te zijn en deed ook de controle. Toen hij de echo op mijn buik zette, zei hij meteen "Oh, dat is niet zo mooi" We schrokken natuurlijk meteen, maar hij zei nog niets en ging verder kijken. Toen wou hij nog even inwendig kijken en ik dacht en vroeg ook waarom. Dat zou hij later vertellen zei hij. Tegen de verpleegster die erbij was, zei hij dat de baarmoedermond dicht was en ook heeft hij de baarmoedermond gevoeld. Daarna kon ik mee aankleden en pakte hij de echofoto's en moesten we in zijn spreekkamer wachten, terwijl hij met een collega ging overleggen. Mijn man zei "dit is niet goed"

Toen de gyn. terug kwam van het overleg, vertelde hij dat mijn baarmoedermond/ hals helemaal openstond en dat er nog maar een halve cm dicht was! En dat bovendien de vliezen waar het kindje in zit in de vagina/baarmoederhals was gezakt.Wij schrokken zo enorm!! Meteen kregen we te horen wat de mogelijkheden en risico's waren. Een bandje om de baarmoedermond om deze dicht te houden, met als risico dat de vliezen konden breken, meteen bedrust (ook om de vliezen hopelijk terug te laten zakken in de baarmoeder)en naar het academisch ziekenhuis in Rotterdam of Utrecht, omdat ze daar gespecialiseerd zijn in vroeggeboortes. Er werd een bed gehaald en ik mocht totaal niets meer! Ik werd naar boven naar de verlosafdeling gebracht om daar op de ambulance te wachten. Daar kwam een verpleegster aan mn bed en kreeg ik weeënremmers toegediend. (ik vroeg me nog af waarom, want ik had helemaal géén weeën!!) Ook werden we erop voorbereid dat we sowieso voorlopig niet thuis zouden komen en dat zelfs mijn man moest blijven ingeval de bevalling op gang zou komen. Als de baby al zou blijven zitten dan moest ik op bed blijven tot ze geboren zou zijn. Dat zou in het gunstigste geval weken en hopelijk maanden zijn. Er werd duidelijk gemaakt dat we er ernstig rekening mee moesten houden dat we diezelfde dag nog zouden bevallen. Toen kwamen de ambulance en moest ik afscheid nemen van onze kleine meid en me schoonouders die nadat ik gebeld had ( mijn man kon het niet meer) meteen zijn gekomen en de kleine mee namen en de kinderen thuis hebben opgevangen.Mijn man ging mee in de ambulance... Alles voelde zo onwerkelijk en ging zo snel... Oh en voordat ik werd gehaald kwam de gynaecoloog nog sterkte wensen en hij zei dat hij hoopte dat we met 32 weken weer binnen konden stappen en zeggen "ze zit er nog hoor" en dat ze misschien in het academisch wel zouden zeggen die gyn. zit er helemaal naast, wat een onzin. Ik zei nog dat ik hoopte dat ze dat zouden zeggen. De ambulance rit was weer zo onwerkelijk en duurde naar mijn gevoel zo lang... En toch werd ik op dat moment heel erg rustig...

Bij het academisch aangkomen en werd ik meteen de verloskamer ingebracht... dat voelde zo... ja zo niet goed! Er kwam een arts in opleiding met gevolg meteen en maakte een echo en zag eerst dat het een beetje openstond,helemaal niets om van te schrikken eigenlijk zei ze,maar twijfelde heel erg. Toen heeft ze een inwendig echo gemaak en daaruit bleek dat er juist een mooie lange baarmoederhals te zien was en ook de rest, placenta, baby, vliezen, alles zag er heel normaal uit! De baby heeft ze gemeten en is iets boven gemiddeld (gewicht en lengte).Bij onze eigen gyn. was dit, maar net op het gemiddelde. Ze ging overleggen met dienstdoende gyn. en zou later terugkomen. Terwijl we lagen te wachten moesten we de verloskamer uit vanwege een spoedgeval en werden we naar een kamer gebracht waar al een andere mevrouw lag met zwangerschapsvergiftiging en een week eerder was opgenomen. Ze vertelde haar (ook erg heftige) verhaal. Pas na 22.00 uur kwam de arts in opleiding weer terug met nog meer verpl., artsen in opl. en ook de gynaecoloog. Weer een echo en een inwendig echo en nu waren ze allemaal goed! Veel vragen moeten beantwoorden. Met de baby is alles goed, heel goed zelfs en ook de baarmoedermond is dicht, de hals is zelfs bovengemiddeld lang voor de duur van de zwangerschap. Alles is heel normaal en niets verontrustend. Wie mijn gynaecoloog was werd er gevraagd en met wat voor klachten ik bij hem was gekomen. antw: naam gyn.,een gewone controle, geen klachten, alleen wat grieperig. Ik moest een nacht blijven ter observatie en de volgende dag zou er nog eens worden gekeken met een echo, e.d. Mijn man mocht gewoon naar huis en is door mijn schoonvader opgehaald.

Die nacht niet geslapen, eerst veel harde buiken, van de schrik en emotie en toch nog het onzekere, rare gevoel... Ons kleine meisje in mn buik was heel de nacht zo ontzettend druk,alsof ze wou laten weten dat alles goed met haar is. Kan er nog steeds om huilen nu... De volgende dag bloeddruk gemeten, was wonder boven wonder na alle stress goed. De hele dag gewacht en gewacht, mijn man was er 's ochtends om ongeveer 10 uur al, mijn schoonouders zorgden dat thuis alles "gewoon" doorging. Om ongeveer 17.00 uur was daar eindelijk de gyn. (weer een andere), een oudere man, erg rustig en hij stelde ons ook op ons gemak. "Kom" zei hij, "we gaan even kijken" En hij zei nog dat hij die dag een aantal spoedkeizersnedes had gehad en als ik zover was om geholpen te worden hij er ook voor mij zou zijn. Hij zei het niet precies zo,hoor, maar ik vond het zo lief op dat moment.Op de echo kamer heeft hij gekeken en maakte ondertussen wat grapjes, dat konden we erg op prijs stellen. De baarmoedermond was zelfs nog iets langer als de avond ervoor en ook hebben we nog even naar de kleine gekeken, een voetje, knietje, enz. Even ontspannen... alles, echt alles is goed, echt goed!! Hij zei letterlijk: "Als jij voor de 37 weken gaat bevallen, dan eet ik een bezemsteel op." We waren/ zijn zo opgelucht. Deze gyn. zei dat het in gevallen als deze de gouden standaard is om eerst een inwendig echo te maken, want alleen dan kan je de baarmoederhals goed opmeten en zien, dat had onze eigen gyn. niet gedaan en dat is zijn FOUT geweest. Dit had zo niet mogen gebeuren. Ook zei hij dat hij het zou begrijpen als we het vertrouwen in onze eigen gyn. nu een beetje kwijt zouden zijn en we kunnen kiezen of we bij het academisch verder onder controle blijven of terug gaan naar onze eigen gyn. Over twee weken gaan we terug voor controle en ondertussen kunnen we erover nadenken of we terug gaan of niet...

Het vertrouwen is inderdaad wel weg, het enigste waar ik nog overnadenk is dat de afstand groter is, zonder spits rijden we er ongeveer 15 a 20 min. langer op. Voor mijn man is het gewoon duidelijk hij wil bij het academisch ziekenhuis blijven. Gelukkig hebben we nog even om erover na te denken en om deze hele, ik zou bijna zeggen traumatische, gebeurtenis een plekje te geven...

Wendy