5 Maart: Auris geboren!!!

Auris` geboorteverhaal

Dinsdag morgen (keek om 05.41u op de klok) werd ik wakker met opkomende en afzakkende rugpijn. Een uurtje lang toch getwijfeld of het wel echt zo was en of dit nou beginnende weeën waren of niet. Bij alle andere kinderen startten de bevallingen op dezelfde manier, bij het wakker worden. En echt een soort rugpijn alsof je niet helemaal goed gelegen hebt ofzo. Tegen de tijd dat de kinderen wakker zouden worden toch eerst Hilco maar wakker gemaakt (tegen 07.00u) en gezegd dat ik het gevoel had dat de bevalling zou beginnen. Samen de kinderen in de kleren geholpen en Hilco heeft ze met `vluchttas` naar school gebracht inclusief instructie dat het zou kunnen dat ze beide met de ouders van Zora mee zouden gaan uit school als de baby misschien geboren zou kunnen worden. Een tijdje aangekeken of de weeën zouden doorzetten. Vandaag was precies de enige dag dat Judith niet aanwezig zou kunnen zijn bij de bevalling omdat zij een oppaskindje heeft op dinsdag en `s middags naar zwemles moest. Haar toch laten weten dat het misschien vandaag zou zijn. Weeën zetten maar steeds niet echt goed door. Er zat soms een pauze tussen van 8-10 minuten, terwijl het eerste uur dat ik het bijhield (in bed) de tussenpozen rond de 3-4 minuten zaten. Zodra ik ook wat anders ging doen (bijv. bellen) zakten de weeën weg. 
Echter de weeën bleven aanhouden, zij het niet heel regelmatig en er zat maar weinig opbouw in qua sterkte.
Judith ingelicht en de ouders van Zora gevraagd of zij sowieso de kinderen op zouden willen halen en dat ofwel wijzelf ofwel mijn ouders ze bij hen vandaan zouden halen aan het einde van de middag. Dit was prima. Judith heeft mijn moeder gevraagd haar kinderen over te nemen zodat zij toch naar ons toe kon komen (pfffff, opluchting alom ;) ). Toen ze hier rond 13.30u was, waren de weeën nog steeds niet erg hevig. Toen ik tegen Judith zei dat ik de verloskundige ten allen tijde kon vragen om te strippen omdat ik al op 41+2 zat, zei ze meteen: Dan doe je dat toch?? Tja, ze had eigenlijk wel gelijk, Ferron hebben we laten ophalen door Oma Koops rond 13.00u en de andere twee waren ook onder dak, in ieder geval tot de volgende ochtend na school.... Wel een beetje spannend, verloskundige (Charlotte) laten komen, gelukkig bleek de ontsluiting op 2 cm te zitten. Strippen kon dus. Ze gaf aan dat het dan wel een onrustige nacht zou kunnen worden, precies wat ik wilde toch?
De weeën werden hierna wel meteen wat sterker, eerst even gedoucht en daarna de geboortetens op mijn rug geplakt. Voelde als een soort tinteling, maar het haalde meteen de scherpe randjes van de weeën, in mijn rug masseren was op dat punt ineens niet meer perse nodig, ik kon ook gewoon doorpraten tijdens een wee, terwijl ik al op een punt was dat dit niet meer lukte. Tegen 22.00u had ik al 2 uur om de 2-3 minuten een wee die rond de minuut aanhield en die vrij pijnlijk waren. Verloskundige gebeld, deze constateerde 5 cm!!! Dus op naar het ziekenhuis. In de auto slechts 1 wee, het hele proces leek te stoppen door de verandering van omgeving en het verplaatsen, praten, andere mensen, etc. Hilco was de auto sleutel trouwens nog even kwijt, de ulf.
In de auto dacht ik nog wel: ik zweet nog steeds niet en ik denk nog niet dat ik het niet meer trek, en het doet nu al zo`n zeer.... Hoe erg zal het nog worden? 
In een labour kamer plaats genomen met eigen verloskundige, Judith, Imre en Hilco. Imre was in slaap gevallen en was eigenlijk ook bij ons thuis al vrij rustig voor zijn doen. Tegen 24.00u zijn de vliezen doorgeprikt en bleek Auris in het vruchtwater gepoept te hebben. Daar baalde ik enorm van, ineens een medische bevalling en eentje die niet te lang mocht duren en ze dus sneller klaar zouden staan met een infuus en zo'n irritant schroefdraadje voor in het hoofdje van Auris. Ook het eerste gedeelte van deze bevalling had ik de tens nog aanstaan, maar dit ging me op een bepaald moment irriteren. Aangezien de hartslag goed bleef van Auris, hoefde ze nog niet met een draadje in haar hoofd aan het CTG en was ik nog redelijk mobiel (band om de buik). De verloskundige van het ziekenhuis vond dat het niet hard opschoot (tja, elke keer als zij erbij ging zitten, of de verpleegkundige, voelde ik me blijkbaar iets geremd waardoor de weeën afnamen en zij niet zagen hoe heftig ze daarvoor waren). Ik moest rond 00.30u van de pijn overgeven terwijl ik ondertussen een wee weg moest puffen. Ik mocht wat rond gaan lopen (01.30u) ik was de enige op de moment dus mocht ook de gang op. 
Rond 02.00u gaan douchen, ik moest het melden als ik persdrang zou krijgen, dan moest ik meteen terug naar de labourroom. Hier had ik geen behoefte aan, de douche voelde als een weldaad en daar wilde ik zo lang mogelijk gebruik van maken. Elke keer bij een wee duwde ik mijn hoofd tegen de muur en leunde op de po stoel (twee beugels), waardoor ik vrij veel kracht kon zetten terwijl Hilco mijn rug masseerde (duwde) en Judith mee pufte. Door de pijn zakte ik soms bijna door mijn benen, zo nu en dan lastig om op te vangen. Enige persdrang kreeg ik, alleen voelde ik nog geen druk op mijn baarmoedermond en leek Auris nog helemaal bovenin mijn buik te zitten, ik voelde het kontje nog steeds net onder mijn rib. Eenmaal terug op de kamer wederom een wee waarbij ik vreselijk moest kotsen, ik ging haast door de grond. Ik dacht dat ik het bijna niet meer trok, daarbij opgeteld de lichte persdrang en ik trok de conclusie dat ik er wel bijna moest zijn. Echter om 02.30u weer controle qua ontsluiting: 6cm!!! Dus in 5 uur 1cm! Met andere woorden (rekende ik snel uit) nog 20 uur, deze marteling. Als klap op de vuurpijl kwam de verloskundige met het voorstel (nou ja, zeer dringend advies,) om te gaan bij stimuleren met een infuus syntocinon(!) pompstand 1.0, hier had ik niet meer op gerekend na het douchen. Omdat de weeen bovenin mijn baarmoeder onvoldoende druk gaven, bleef Auris te ver bovenin de baarmoeder 'hangen,' dus ook weinig prikkeling op de baarmoedermond. Meteen werden de weeen heftiger en ik vond het al lastig om ze op te vangen. Tussen de weeen door had ik nog wel enig rustmoment in die zin dat ze wel wat afzwakten, maar helemaal weg gingen ze niet meer. Omdat mijn baarmoeder niet meer ontspande tussendoor, zetten ze het infuus gelukkig uit en mijn lichaam leek het (wat mijn betreft) hierna prima over te nemen, de weeen werden niet minder sterk of minder vaak, alleen had ik tussendoor een kort moment van rust (even tijd om in mezelf te keren). Tijdens de weeen drukte ik mijn hoofd in het opstaande hoofdeinde van het bed (zat op mijn knieen en mijn armen over de rand, aan allerlei irritante draadjes en een slijmerige slijmprop op het bed, waardoor ik moeilijk een andere houding kon aannemen), keelde met mijn linkerarm Hilco die aan mijn linkerkant bij mijn hoofd stond en Judith drukte in mijn rug. Wederom na een uur de mededeling dat het infuus weer aan zou gaan (pompstand 1.0), argh.... Om 04.20u pompstand 2.0 en 4 minuten later volgens de papieren persdrang. Al beleefde ik het heel anders, ik had de hele tijd (sinds het douchen) al ontsluitingsweeen die overgingen in lichte persdrang. Alleen bij de andere kinderen was ik superopgelucht toen de persweeen kwamen (behalve die die ik toentertijd tegen moest houden/ weg moest puffen, moest ik nu trouwens ook van hen) omdat die minder pijnlijk waren dan de ontsluitingsweeen en ik eindelijk iets concreets kon doen wat nut leek/ voelde te hebben. Nu ervaarde ik dat niet zo, de weeen waren niet erg sterk en het gevoel van ontsluiten bleef eigenlijk onverminderd aanwezig. OM 04.24u is Auris haar hoofdje geboren en dat brandde!!! Nu was het wachten op de volgende wee (ik hoefde overigens van hen niet op mijn rug te gaan liggen en knieen optrekken zoals bij de vorige drie) en die kwam maar niet. Ik heb met mijn buikspieren en 'ontlastingsspieren' (???) Auris er uit gedrukt omdat ze er uit moest omdat het zo naar voelde. Ik dacht minstens een totaal ruptuur te hebben, maar er zat alleen een schaafje... Geen hechtingen dus. Judith heeft Auris definitief van mij gescheiden door de navelstreng door te knippen. De placenta kwam zonder problemen 8 minuten later. 400CC bloedverlies gehad, dus vrij weinig. Wel nadien enorm trillen door de adrenaline, ik had het ook aardig koud. Auris huilde maar eventjes en dronk vrij snel uit de borst.

Wel bijzonder om Auris nu eindelijk in het echt te kunnen bewonderen. LIchte haartjes, maar qua gezichtje verder veel op Romy lijkend (lipjes, oogjes, vorm gezichtje, neusje...). Heel bekend koppie, maar toch weer anders dan de andere drie en wat wel erg grappig is, ze lijkt dezelfde kleur blauwe oogjes te hebben als Ferron bij de geboorte! Omdat ze een negen ponder is (4520gram) moet ze nog 24 uur ter observatie in het ziekenhuis blijven om de bloedsuikers in de gaten te houden. De placenta was nog zo goed dat ze tot het einde veel voeding gewend was, ook het smeer op haar lijfje was nog volop aanwezig, ze had dus best nog even kunnen blijven zitten. Omdat ze direct na de geboorte dus zo moest inleveren op de voeding, moest ze volgens het ziekenhuis protocol bijgevoed worden met kunstvoeding of gekolfde melk. Later las ik op de site borstvoeding.com dat huid op huid contact al voldoende helpt om de bloedsuikers goed op te schroeven en dat kunstvoeding eigenlijk nooit noodzakelijk is dan.... De nacht van woensdag op donderdag was ze ook enorm gestegen in bloedsuikers en toen heeft ze vrijwel de hele nacht op mijn borst gelegen.

Hilco zag aardig witjes, zei later tot twee keer toe bijna flauw gevallen te zijn, moest ook wel 10x plassen, hij heeft Auris nog even vastgehouden, mij naar mijn kamer gebracht (4-persoons, 1 ander bed bezet) met de spullen en is toen naar huis gegaan om wat te kunnen slapen. Neville en Romy werden door mijn moeder naar de ouders van Zora gebracht (wisten al wel dat er een baby geboren was, maar nog geen naam) en zij zouden de kinderen naar school brengen. Om 13.00u zou Hilco met Ferron (en oma Koops, daar sliep hij) naar school en dan met alle kinderen naar het WZA komen.