Als je partner vreemdgaat?

Vreemdgaan is exit, ik vind dat het laagste wat je maar kan doen als je niet gelukkig bent in je relatie

Ik zou weggaan, laat me niet als een stuk stront behandelen! Mja dat is voor iedereen anders..

Ten eerste heb je dan een enorme vertrouwensbreuk en die moet HIJ zien te lijmen.

Ten tweede moeten jullie nagaan WAAROM hij vreemd is gegaan. Als het komt doordat er iets in de relatie mis is, dan kun je daar misschien wat aan doen. Dat moet je samen doen, maar het werkt uiteraard alleen als je dat allebei wil en... als punt 1 kan worden opgelost.

Lukt 1 van deze dingen niet, dan wordt het een heel moeilijk verhaal.

Ik denk niet dat ik mijn partner ooit nog zou kunnen vertrouwen, tuurlijk zijn er momenten in een relatie die geen passie kennen of als het even minder gaat, maar ik vindt vreemdgaan vooral te maken hebben met respect. Ik kan me ook heel erg gevleid voelen als ik aandacht van een andere man krijg, heb ook echt wel een keer iets voor iemand anders gevoeld, maar we zijn 12 jaar bij elkaar and het is het allemaal niet waard om mijn relatie met hem te verliezen. Als ik merk dat het even niet zo goed gaat, dan plannen we leuke dingen in en geven we ook aan dat we even wat meer aandacht aan elkaar moeten besteden. Als ik of mijn partner vreemd zou gaan dan zou ik dit onwijs respectloos vinden en denk niet dat ik dat ooit zou kunnen vergeven. Maar ik denk dat iedereen daar een andere mening en andere normen en waarden over heeft.

Ik heb mijn ex gelijk de deur uit gezet. Ik vond het zo een afknapper. Hij heeft nu een kind met een ander en gaat bij haar nog steeds vreemd dus is een goeie keus geweest

Ik zou als mijn partner in de kern een goede partner en man/vader is en de relatie in de kern goed zit, proberen uit te vinden hoe het zo ver heeft kunnen komen en proberen te voorkomen ooit weer op dat punt te komen. Ik maak me geen illusies. Vooral als je lang samen bent dan kan het gebeuren dat je verliefd wordt op een ander. Verlangen kan je volledig in bezit nemen terwijl je relatie soms geen passie kent door drukte/de kinderen etc. Vraag is dan zoek je de passie bij een ander of vind je een middenweg en kom je weer bij elkaar. Ik denk dat uit elkaar gaan zonde is. Langs elkaar leven kan de besten gebeuren en met de nodige wil en energie is dat allemaal nog erg te redden. Soms kan je je laten meesleuren in de spanning rondom een ander. Maar die ander hoeft helemaal niet iemand te zijn waarmee je man wil samenwonen. Dat is iemand die nieuw en spannend en opwindend is. Het is heel menselijk om in die val te lopen. Ik zou vooral met hem praten en kijken of je nader tot elkaar kan komen. En kijk/luister eens naar Esther Perel (relatietherapeut). Zij is geweldig.

En al die vrouwen die zeggen, nou dan ben ik weg. Juist daardoor gebeurt vreemdgaan zo vaak en zo stiekem. We zouden eens wat opener naar elkaar moeten zijn en spreken over gevoelens voor anderen. Dan hoeft het allemaal niet zo ver te komen.

Ingaande op je vraag: je zegt te denken dat er dingen niet kloppen, ik zou alles checken.. Van werktijden tot telefoonberichtjes, tot email en bankrekening, detective is on the house.. En bij iedere onzekerheid (ik moest langer doorwerken bij, zoo vaag) 100 vragen stellen om te kijken of alle details kloppen of dat hij een vergissing maakt in zn antwoord.. En proberen de goede vrouw te zijn, heb hem lief, bied een luisterend oor, zorg goed voor hem, zodat hij beseft wat hij heeft en gaat missen als hij daadwerkelijk een domme fout begaat..

Me achter de oren krabben en vragen waar het fout is gegaan.. Hebben echt een super goede relatie, matties voor life, tot de dood ons scheidt, in voor en tegenspoed. Hebben net de 7 goeie jaren gehad van onze relatie gehad, en zitten nu in de tropen periode met onze twee dochters, nachtbrakers, veel ziek, slechte eter, tempramentvol etc.. Ik kan altijd op heb bouwen en vertrouwen,, als dan ineens zo'n verrassing om de hoek komt kijken, oi oi oi, dan zijn de rapen toch wel even gaar want dan heeft ie de schijn goed opgehouden, wat geloofde ik dan, hoe voor de gek ben ik dan gehouden, wat voor liefde is dat..

Ik denk dat er een eerlijk, open, emotieneel gesprek zou komen,, daarna een periode van wantrouwen,, maar ik zou oprecht mijn maatje niet willen verliezen, de vader van mijn kinderen, ik wil dat hij er voor ze is, en alleen kan ik deze pittige tantes niet handelen (financieel ben ik ook nergens zonder hem)..

Hmm, misschien maak ik het hem nog wel extra moeilijk door hem niet de kans te geven zn koffers te pakken, hjj moet maar lijmen wat er te lijmen valt en hard gaan werken, hij heeft tenslotte voor dit gezin gekozen, dan zijn de consequenties ook aan hem, die handtekening voor scheiden weiger ik te zetten..

Jong en naïef misschien,,

Aan de ene kant zou ik alles willen doen om mijn relatie te redden.

Maar ik kan helemaal geen greintje begrip opbrengen voor iemand die zijn leuter in een andere vrouw wil duwen terwijl je een verbintenis hebt met je vrouw en kinderen.

Ik zou niet meer in de relatie kunnen functioneren. Alles zou voor mij kapot zijn.

Vreemdgaan is niet iets wat je overkomt, het is geen ongeluk. Het is een bewuste keuze. Je gaat ergens door waar je had moeten stoppen. Van volwassenen mag je verwachten dat ze de gevolgen van hun gedrag kunnen overzien.

Denk dat we makkelijk kunnen zeggen wat we doen als... maar uiteindelijk kun je er makkelijk over oordelen wanneer je t niet hebt meegemaakt.

Ik denk dat ik erg boos zou worden en er ook een punt achter zou zetten.

Ik denk dat ik me vernederd zou voelen en vooral erg boos zou zijn. Maar om hem direct op straat te gooien: nee. We hebben een gezin samen en een gedeeld verleden. Dat kun je niet in 1 keer weggooien.

Een time-out lijkt me wel verstandig. En dan van daar uit in relatietherapie en kijken of er nog een gezamenlijke toekomst is.

Geen idee eigenlijk. Dat weet ik pas als het ook echt zou gebeuren. Ik zou wel erg boos, verdrietig en teleurgesteld zijn. Ik lees hieronder reacties over omgangsregelingen met de kinderen maar ik vind dat erg raar. Je partner kan dan wel een slechte partner voor jou zijn maar zijn rol als vader verandert daar niet door. Waarom moeten meteen de kinderen van hem afgepakt worden? Ik vind dat een rare gedachtekronkel.

Mijn man is vreemdgegaan, aantal jaar geleden. Hoewel ik toen van mening was dat hij per direct op kon rotten hebben we het na veel praten toch nog een keer geprobeerd. Inmiddels zijn we nu 6,5 jaar verder en gaat het goed.

Ik heb het vergeven, helemaal vergeten zal ik 't echter nooit doen en mocht hij ooit nog een keer een "foutje" maken is dat ook meteen de laatste.

wij vrouwen zijn zo slim dat we toch het gevoel krijgen als er dingen niet kloppen ik heb het gelukkig niet meegemaakt ben 16jaar samen zou ook echt niet weten hoe ik zou reageren met 3 kids.

wij vrouwen denken toch ook aan de kinderen die lijden er ook door onder gescheiden ouders maarja soms ia het beter uit elkaar dan bijelkaar en steeds ruzie enzo

mijn vriendin haar man was vreemd gegaan dus ik had aan haar gevraagd hoe ben je erachter gekomen opeens nam hij zijn mobiel mee naar de wc badkamer en had er een code op terwijl hij het normaal op de salontafel legde ineens niet meer, in bed was hij afstandelijk en vaker weg.

mijn tante had mijn oom met een sms betrapt.

jaaa opzicht vind ik het best erg vreemdgaan waarom als je mooie lieve behulpzame vrouw hebt en kinderen gelukkig bent waarom vreemdgaan dan mis je toch iets in je relatie gezin waardoor je dat buiten gaat zoeken bij een andere vrouw.

een man die eenmaal vreemdgaat zal dat toch ook bij de volgende vrouw kunnen doen hoe kan zij hem vertrouwen.

moeilijk hoor maar waarom denk jij dat ?

Dat ligt echt heel erg aan de situatie , was het een eenmalig iets of speelt het al langer?? Bij een eenmalig iets zou ik er minder moeite mee hebben en niet per direct de deur uit schoppen (denk ik). We hebben 4 kinderen en zijn al heel wat jaren samen, voor mij was hij best een player maar weet 1000% zeker dat hij nooit is vreemd gegaan sinds we een relatie hebben. Maar goed ik zou praten praten praten en het vertouwen zou zeker wel weg zijn in hem dan, en het ligt er ook aan hoe hij zelf op de situatie dan reageert , als hij geen spijt toont tja dan is het makkelijk,

hier is onze relatie toch al slecht en ik zou dan de steker er uit trekken. Ik zou dan zeker niet nog trekken er bij.

Wat ik zou doen: eerst maar eens goed praten samen.....

Dan is het gedaan , 1 keer komt meestal een tweede keer nee als vrouw ben je veel meer waard dan dat .. buiten ermee bij mik

Als het een affaire is weet ik het niet. Maar eenmalig vreemd gaan zou ik minder problemen mee hebben.

Ik zei altijd vreemdgaan is einde relatie. Nou is het wel afhankelijk wat er gebeurd is. Is het een affaire of een keer gezoend. Met beide zou ik absoluut moeite hebben. Echter hebben we wel 2 kinderen. En ik ben het verplicht tegenover mijn kinderen om alles op alles te zetten om hun vader en moeder samen te houden. Ik weet dus niet zo goed wat ik zou doen, echt afhankelijk van wat er gebeurd is. Daarnaast zou ik wel kapot zijn, mijn vertrouwen zou weg zijn en ik zou mij zo ontzettend gekwetst voelen.

Poe, goeie vraag. Als het echt een affaire is vind ik het ook nog anders dan een "oeps" tijdens het uitgaan.

Ik zou hem er niet zomaar uitgooien, denk ik. Maar vertrouwen zou voorlopig wel weg zijn.

Zeker niet goedkeuren en HEEEEEL boos zijn maar we hebben 2 kinderen (bijna 3) dus weet niet of ik hem definitief de deur zou kunnen wijzen. Heb het nog nooit meegemaakt dus geen idee hoe ik zou reageren.

Maar mijn kids staan op 1 die zijn niet vervangbaar. En een man wel

Dan is het over en uit.

Vertrouw hem dan gewoon niet meer.

En bij alles zou ik twijfelen of hij de waarheid spreekt.

Ik zei altijd hij kan zijn spullen pakken en weg wezen. Maar ervaring leert dat als je iets niet mee maakt het een en ander ook makkelijk zegt.

Hij ging vreemd heeft het uiteindelijk ook zelf verteld. Er kwamen steeds meer dingen eerst was het alleen ik heb gepraat met iemand toen alleen gekust toen was het ineens van 1x seks gehad en vervolgens vertelde hij dat dat meisje zwanger was. Wat bleek ze was al over de helft toen hij mij het vertelde. Ik heb hem een keus gegeven en gezegt oke het kindje kan er niks aan doen maar je kiest of voor ons en dat kindje of je kiest voor haar en het kindje. Hij koos zei die voor ons wilde niks met hun te maken hebben. Maar uiteindelijk is hij wel met haar nasr alle vk gesprekken echos etc geweest vervolgens vraagt hij wel kleren van onze oudste dochter voor het kindje. Oke het is zijn dochter maar ik vond het moeilijk. Ik wilde voor de kinderen het vergeven en proberen er toch op een normale manier met zn alle uit zien te komen. Mislukt ik merkte dat ik het zeker niet kon/kan vergeten, maar ook kreeg ik vaak te horen je bent jaloers op haar je haat dochter. Maar nee ik haat haar niet en zelfs haar moeder niet. Mijn vertrouwen is kapot gemaakt en die moeite om het te herstellen nam hij niet en dat heeft mij toch de keuze gemaakt om er mee te stoppen.

Weet je het zeker of zijn het dingen die door hormonen of iets kunnen komen dat je ze zo ziet? (zwanger of net bevallen)

En eerlijk? Ik heb geen idee. Ik denk dat het van meerdere factoren afhangt.

Voor dat ik daar naar verder kijk zou ik overigens op mijn manier over de zeik gaan.

heb hem het huis uitgegooid.

na 2 maand was zijn nieuwe vriendin zwanger

Ik heb altijd gezegd als hij vreemd gaat ben ik weg.

Nu weet je natuurlijk niet hoe je echt zou reageren als je in die situatie zit maar mijn gevoel zegt dat ik dan niet meer samen zou kunnen zijn met zo'n man

Confronteren en weggaan naar mn moeder met kind.