18 maanden

Vandaag is ons dametje 18 maanden oud en de peuterpuberteit heeft zijn intrede gedaan. Waar ze zo makkelijk en goedlachs altijd was is ze veranderd in een kleine draak, die veel huilt en schreeuwt. Ons geduld wordt aardig op de proef gesteld en ik vind deze verandering behoorlijk heftig. Je ziet gewoon dat ze zelf niet meer weet wat ze wilt en hoe ze met zichzelf moet omgaan. Waarschijnlijk best herkenbaar voor veel ouders. Ze is echt pittig nu en soms vind ik het lastig om zo te genieten van haar zoals voorheen. Gelukkig knuffelt ze nog graag en is onze draagzak een ware uitkomst. Toch laat ze zich ook niet altijd troosten en is het zoeken hoe ik haar uit haar bui kan krijgen.
Mijn moeder heeft onlangs de strijd tegen kanker verloren en die tijd was ook erg zwaar en nu nog. Vaak zit ik zelf ook niet lekker in mijn vel en dat voelt mijn dochter weer haarfijn aan. Lastig allemaal. Misschien heeft het daar ook wel wat mee te maken.
Hopelijk krijg ik vlug mijn vrolijke meisje terug. Ze is wel heerlijk aan het brabbelen en steeds meer woordjes begint ze te praten. Zo leuk! En rennen, springen, fietsen en schommelen is super stoer.
Helaas lijkt het erop dat hier echt geen tweede kindje gaat komen. Het kriebelt bij mij nog steeds, maar mijn man wilt eigenlijk echt geen tweede. Ik vind dat dit kindje net zo gewenst moet zijn als onze dochter, maar om het zo te accepteren is best lastig. Het voelt als het opgeven van een fase in je leven die veel te snel voorbij is gegaan en wetende dat hij nooit meer terug komt. Maar dat is met alles in het leven. Dankbaar voor wat ik wel heb, probeer ik zoveel mogelijk te genieten van ons draakje en alle kusjes en knuffels die ik van haar krijg. Want dat is toch wel het allermooiste wat ik kan krijgen in mijn en ons leven....