Hoofd vs. Hart

Enkele maanden geleden heb ik eens in een blog geschreven dat we het bij ons meisje gaan houden en we met zijn drietjes verder zouden gaan. Toch heeft het de afgelopen maanden flink gekriebeld bij me en heb ik heel wat denk- en piekermomenten gehad. Want wilde ik wel echt maar één kindje, zijn we compleet zo. Mijn man was duidelijk en voor hem was het goed zo. Toch merkte hij dat ik me er niet bij neer kon leggen. Dit herkende ik eigenlijk niet. De zwangerschap was ontzettend zwaar en afzien, waarbij ik blijvend letsel aan over heb gehouden. Ondanks alle medicatie is ze gelukkig gezond en ontwikkelt ze zich als een heerlijk, ondernemend meisje. Toch ben ik vaak bang geweest dat ik haar iets had aan gedaan na zoveel medicijnen te nemen tijdens de zwangerschap. Het gevolg was dat ik soms bang was om intens van haar te blijven houden. Zo bang om haar alsnog te verliezen. Dit alles heeft toch wel er voor gezorgd dat ik soms wat gereserveerder was in alles en begon te denken, de volgende keer pak ik het anders aan. Toch weet ik dat ik met aanpassingen van medicatie de kans heel groot is dat ik weer een ontzettende zware zwangerschap ga krijgen en in hoeverre ben ik in staat om dan nog voor ons meisje te kunnen zorgen? Wat houd ik er nog meer aan over en kan ik dan wel voor 2 kindjes zorgen? Dit zijn akelige gedachten, maar wel realistisch.
Dit wel-niet spelletje en alles afwegen heeft maanden geduurd. Tot ik meer dan een week geleden noodzakelijk gedwongen moest stoppen met mijn huidige medicijnen. Na een aantal dagen ging het bergafwaarts met mij en kon nog nauwelijks wat en de pijnen waren ellendig. Dit was mijn eye-opener. Zonder mijn medicatie ga ik het niet redden. Waar ik maanden mee bezig ben geweest heeft nu een punt gekregen. Er zal geen tweede kindje meer komen en ondanks dat het goed is, voelt het als een afscheid van een prachtige, intense en bijzondere tijd in mijn en ons leven. Nu ik weer aan mijn eigen medicijnen zit, gaat het langzaam beter. Maar ik moet wel even alles verwerken. Alle eerste keren zijn ook onze laatste keren. Geen broertje of zusje voor ons meisje en ze zal enigszins kind blijven. En dat is goed! Wat gek om het nu te lezen op papier. Wij zijn compleet. Zal het altijd blijven kriebelen als ik een zwangere zie, of een pasgeboren baby? Een nieuwe tijd gaat voor ons aanbreken, waar ik hopelijk alles een plek kan geven en dat ik iedere dag bewust geniet van het grootste wonder dat wij mogen ervaren! Ons prachtige, lieve meisje! Dankbaar dat wij haar papa en mama mogen zijn <3