Groeiecho

Gister op 09-10 hadden wij de groeiecho gepland staan met 31 weken precies. Ik vond het toch best weer spannend deze echo. Zou alles goed zijn? Zou ze te groot zijn, zoals de gyn in eerste dacht. Aangezien mijn ouders in het ziekenhuis waren vanwege een afspraak van hun zelf had ik gezegd, als jullie optijd klaar zijn dan gaan jullie mee. Nog net op het nippertje waren ze optijd. Mijn vader wordt volgende week 70 jaar en had nog nooit live een echo gezien. Wat zat daar een trotse opa. Voordat ik moest gaan liggen, moest ik even mijn buik ontbloten en wat zegt hij, wat heb jij een mooie buik zeg! Wauw wat vond ik dat lief! (mijn vader is nooit zo van de complimentjes). Mijn moeder is pre-terminaal ziek en heeft ook echt genoten van het zien van haar kleindochter. Dat had ze echt even nodig in deze moeilijke tijd van behandeling en zelf steeds zieker worden. Ze ging beginnen met de echo en na 12 weken zagen we ons meisje weer. Wat was ze gegroeid zeg... Na alle metingen en controles kwam de conclusie dat ons meisje het uitstekend doet. Zo trots als een pauw voelde ik me naar mijn meisje. Ze werd geschat op 1640gram en dat zou iets onder het gemiddelde zijn, maar och wat maakt ons dat uit. Ze doet het gewoon helemaal goed!! Nog even een foto geprobeerd te maken van haar gezichtje, maar daar lagen heerlijk 2 armpjes tegen aan gedrukt. Ze wilde nog niks laten zien.

Na de echo hadden we nog een afspraak bij mijn gyn gepland staan. Even alles bespreken en bloeduitslagen nakijken. Ook zij was meer dan te vreden en wilde nog even het stukje bevalling aanhalen. Ze gaat bespreken om voor een keizersnede te gaan en wel de vriendelijke. Dit gezien mijn lichamelijke conditie en de angst dat ik een natuurlijke bevalling niet ga redden. Dat denken wij zelf ook niet, aangezien ik lichamelijk op ben. Door mijn zenuwbeklemming kan ik niet mijn benen optrekken of uitelkaar laten vallen en dat zou natuurlijk wel makkelijk zijn tijdens een bevalling. Daarbij, het kan misschien zelfs meer kwaad voor mijn herstel een dergelijke aanslag dan een geplande keizersnede. Mijn vraag was of zij het misschien wilde gaan doen, om dit traject wat we samen zijn opgestart af te sluiten. Ze vond dat heel bijzonder en wilde dat wel gaan regelen. Maar dat zou betekenen dat ons meisje al over 7 weken geboren gaat worden (met 38 weken)!! Wat spannend en nu komt het wel heel dichtbij. Natuurlijk zeiden we volmondig ja. Ze moest dit alles wel eerst bespreken. Maar ze ging ervoor. Hopelijk zit ons dit dan wel mee. Een hele zware zwangerschap, maar een bevalling om naar uit te kijken. Ik hoop het! Daarna natuurlijk wel even paniek bij ons. Nog maar 7 weken om alles gedaan te krijgen en aangezien we vertraging hebben met de verbouwing en mijn man de ene deadline na de andere heeft, wordt het nog flink aanpoten. Kan dan wel even huilen, want ik kan gewoon helemaal niets meer en ik wil zoveel nog! En moet ook nog zoveel! Dus fingers crossed zullen we maar zeggen.

Ook nog even het stukje bv besproken met mijn gyn. Ze is normaal pro borstvoeding maar bij mij niet. Ze is bang dat ik dat niet ga trekken lichamelijk gezien mijn zware herstel en revalidatieperiode wat gaat volgen. Maar ik wil zo graag proberen! Zodra ik start met mijn medicatie mag ik het niet meer geven en wil dit even uitstellen. Alle beetje helpen denk ik dan toch weer en heb dat toch even geprobeerd. Mijn man steunt me hier wel in, maar heeft ook zoiets van als het ten koste van jou gaat, dan is het direct stoppen. Gelukkig weet ze hoe mijn man is en weet ze ook hoe volhardend kraamvrouwen kunnen zijn. 3 november had ik sowiezo een voorlichtingsavond en oefenavond over bv gepland staan. Die ga ik natuurlijk volgen en dan even vragen hoe en wat specifiek na kz.

Natuurlijk even gevierd dat alles goed is met ons meisje en dat het niet meer heel lang gaat duren. Zodoende ook maar een nog strakkere planning gemaakt om alles optijd af te krijgen. En nu nog even heel hard genieten de komende 7 weekjes!!