Wat moet je hier nu weer mee?

Wat lijkt de tijd soms snel te gaan. Vandaag alweer 26+1 weekjes zwanger. Ons lieve meisje trappelt er heerlijk op los en mijn buik maakt allerlei rare bewegingen. Door zachtjes te zingen en te wrijven wordt ze rustiger, waarna het langzaam stiller wordt voor een tijdje. Tot nu toe lijkt alles goed te gaan zoals het moet. Heerlijk momentje als ik het hartje hoor kloppen en ze dan weer flink tegen de doppler duwt. Ik ben nu 6 kilo aangekomen en mijn buik groeit goed naar voren. Ik vind het zelf prachtig om te zien als ik voor de spiegel sta (naakt), maar soms als ik een winkel langs een spiegel of raam kom, dan schrik ik wel eens van hoe rond mijn buikje aan het worden is. Zoals mijn buik groeit zo krijg ik nu ook wat vaker wat te horen over mijn buik en de mening van anderen. De één vindt hem al groot en de ander klein of normaal. Dit hoort er waarschijnlijk allemaal bij, maar leuk is het niet altijd. Beter gezegd het is wennen dat mensen zomaar opeens een mening over je mag hebben. Ene oor in, andere oor uit zal ik maar zeggen.

Thuis zijn we druk bezig met de verbouwing en hopelijk komt komende week het plafond in haar kamertje, zodat wij ook flink daarmee aan de slag kunnen. Het begint me nu langzaam allemaal te lang te duren. Ik wil ook haar kamertje inrichten en klaarmaken, kleertjes wassen en inruimen en het bedje opmaken wat gevuld gaat worden door ons lieve meisje.

Met mij gaat het redelijk en de ene dag beter dan de andere dag. Ik heb nog steeds iedere dag last van mijn ischias en de beperkingen daarvan. Ik heb nu geaccepteerd dat het niet meer weg zal gaan tot aan mijn bevalling en het lijkt alsof ik beter kan dealen met de dagelijkse pijn en beperking. Leuk is natuurlijk anders. Daarbij heb ik sinds 2 dagen last van mijn Bartholin klier waar zich een cyste zich heeft gevormd en dreigt om te slaan naar een abces. In februari dit ook gehad en dit ging gepaard met onwijs veel pijn, ziekenhuisopname en een gebarsten abces waar een drain, zonder verdoving, in geplaatst moest worden. Oh de paniek en de angst om dit weer door te moeten maken is weer volop bezig. Gelukkig had ik gister een gyn die heel begripvol was en me echt probeerde gerust te stellen, maar ja daar is het probleem nog niet mee opgelost. Dus maandag (als het niet eerder en sneller gaat ontsteken) weer terug op controle en hopelijk dat ik dan geholpen wordt. Uiteindelijk na de bevallig zal ik geopereerd worden en wordt deze klier verwijderd. Mijn arme man heeft het met dit alles ook niet makkelijk. Hij zorgt iedere dag voor mij, helpt me met aan en uitkleden, kookt, doet het huishouden, verbouwt, gaat mee naar alle dokter afspraken en wrijft iedere avond lief mijn buikje in en dat allemaal naast zijn ontzettende drukke baan. Ik voel me zo gezegend en dankbaar en weet gewoon niet hoe ik hem kan bedanken voor alles wat hij voor mij, maar ook voor ons meisje doet. Hij is sinds ik zwanger ben, wel 10 jaar ouder geworden en soms een tikkeltje overbezorgd, maar dan geef ik hem een dikke knuffel en kus en zeg hem hoe verliefd ik op hem ben en dankbaar en dan ontspant hij weer een beetje. Wat zal hij blij zijn als het December is en het met allebei zijn meisjes goed gaat. En ik stiekem ook wel...