Als de tijd je grootste vijand wordt
Een jaar gestopt met mijn medicatie omdat we samen heel graag een kindje willen. Een jaar geleden met goede moed gestart aan dit mooie avontuur. Een jaar later wordt dit avontuur te zwaar met te hoge bergen zonder dat het lijkt alsof de top ooit bereikt gaat worden. Nog steeds niet zwanger na bijna een jaar proberen. Maar daar komt alweer de klok. De klok die zijn uren laat verstrijken en de dagen en maanden voorbij glijden, zonder dat je dit kan stoppen. Over 2 maanden zal dit avontuur eindigen. En staan we beide met lege handen en een nog groter gemis in onze harten. Mijn lichaam is op en de medicijnen liggen alweer in de koelkast. Een jaar met diepe dalen en kleine hoogtepunten. Het voelt alsof mijn hart iedere moment in duizenden stukjes kapot kan springen. Zal het dan echt zo zijn? Nooit mama en papa worden en dat door een ziekte, die de tijd niet kan laten stoppen en zich nergens wat van aan trekt? Ik moet er niet aandenken, een traan bingelt over mijn wang. De tijd zal niet stoppen, maar zal ik dan wel moeten stoppen? De tijd, die zware drukkende tijd, zal hij het ons gaan leren?
reacties (0)