Bevallingsverhaal van Lotte!

Lieve Lotte,


Het was vrijdag 13 april 2012, de dag dat ik precies 41 weken zwanger van je was. Die middag zou ik om 13u voor controle naar een gynaecoloog in het ziekenhuis moeten, om even te checken of alles nog goed met je ging. Maar die dag verliep uiteindelijk compleet anders dan we van tevoren bedacht hadden. ’s Ochtends rond 9u werden we namelijk gebeld door mijn vriendin, zij is leidinggevende op de verlosafdeling in het ziekenhuis. In het overleg die ochtend tussen gynaecologen en verloskundigen werd namelijk de vraag gesteld of er niemand van de zwangeren was, die op maandag ingeleid zou worden maar dat ook vandaag wel zou willen. Er stond maar 1 inleiding gepland, terwijl er 2 verloskundigen beschikbaar waren. Mijn vriendin gaf toen aan, dat ik dat misschien wel zou willen. Vervolgens belde ze mij op en vertelde dat, als wij dat wilden, ik die dag ingeleid zou kunnen worden. Jeetje, wat een keus ineens!! Daar hadden we natuurlijk niet op gerekend. Dus na kort beraad tussen papa en mij besloten we dat we dat toch wel wilden. Het liefst wilden we dat je je komende week nog uit zichzelf zou melden, maar die garantie kregen we natuurlijk van niemand. Dus wie weet zou ik sowieso volgende week wel ingeleid moeten worden…. waarom dan niet meteen vandaag? Dan hoefden we er ook niet lang tegen aan te hikken, want ik zag er stiekem wel een beetje tegenop. Toen we besloten om het te doen stonden wij allebei helemaal te stuiteren!!! Want we wisten toen eigenlijk al dat je die dag geboren zou worden!
We kregen vervolgens te horen dat we ons om 10u mochten melden in het ziekenhuis. Dus wij hebben ons snel klaargemaakt, de opa en oma’s op de hoogte gebracht, spulletjes voor jou en mij gepakt en gaan met die banaan!!

We werden naar een verloskamer gebracht waar ik eerst 30 min aan de ctg moest. Hiervoor prikten ze een gaatje in de vliezen om zo een draadje op je hoofd te zetten, zodat ze jouw hartslag konden volgen en konden zien of ik misschien al wat weeën had. Door dit gaatje in de vliezen zouden ook de weeën misschien wel uit zichzelf op gang gaan komen (met de snelle bevalling van je broer in het achterhoofd). Je sliep echter het grootste deel van die 30 min, dus we moesten proberen je wakker te maken. Uiteindelijk heb ik 45 min aan de ctg gelegen en was de conclusie dat je het nog prima naar je zin had in mijn buik, dat ik nog geen weeën had, maar wel al 3 cm ontsluiting. Dat laatste was dus al mooi meegenomen! Daarna wilden we het graag 30 min aankijken of er nu weeën zouden komen. Maar helaas, die kwamen niet. Dus om ca 12u werd ik op de laagste stand van het infuus met weeopwekker aangesloten, stand 30. Dit zou 1 a 2 uur aangekeken worden. Mocht het niets opleveren qua weeën dan zetten ze hem hoger, net zolang totdat het wel weeën zou opleveren. Maar het infuus was nog niet aangesloten of ik kreeg de eerste wee al. En nog 1…. en nog 1…. en nog veeeel meer. Ze kwamen direct elke 2 min en duurden ca 30 sec. We konden ze ook mooi zien op de monitor. Het was goed te doen, omdat ik 1min30 had om weer bij te komen en ze waren goed op te vangen met de welbekende ‘pfff-glijbaan’. Maar na ongeveer 50 min kreeg ik het ineens heel zwaar en wist ik niet meer hoe ik ze moest opvangen. Ik wilde toen zelfs pijnstilling, want die laatste weeën ging ik niet nog lange tijd volhouden. Dus papa heeft op de rode knop van de bel gedrukt, de verpleegkundige kwam kijken wat er aan de hand was en ik gaf aan dat ik pijnstilling wilde. Ze ging dit overleggen met de verloskundige. Even later kwamen beiden weer terug. De verloskundige wilde eerst kijken hoeveel ontsluiting ik op dat moment had, want als ik meer dan 8 cm zou hebben dan zou ik geen pijnstilling meer krijgen. En ja hoor, wat we eigenlijk al dachten (maar niet op durfden te hopen) bleek waar: ik had eigenlijk al volledige ontsluiting op een klein randje na!!! Door dit nieuws kwamen bij mij al de tranen, want alles ging zo snel en je zou nu zelfs al bijna geboren gaan worden! Snel werd alles in gereedheid gebracht, maar tot die tijd moest ik de persweeën nog wegzuchten. En dat was echt niet leuk! Maar na 10 min mocht ik echt beginnen met persen. Maar jeetje, wat een pijn deed dat ?. Ik voelde je hoofdje naar beneden zakken richting uitgang en dat was heel erg pijnlijk. Hierdoor probeerde ik de persweeën (bewust of onbewust…. ik weet het niet) wat tegen te houden. De verpleegkundigen en verloskundige (ze waren dit laatste deel van de bevalling met z’n 3en) moedigden me aan juist wél door te zetten. Je moest er tenslotte toch echt uit! Ook papa stond me super goed terzijde en ik hield zijn hand erg stevig vast haha. Het leek een eeuwigheid te duren, maar na 12 min persen was je hoofdje geboren en 1 perswee later hielp papa je ter wereld!!! Hij wist niet zo goed wat hij met je moest doen, want de verloskundige zei dat hij ‘zus’ moest doen en de verpleegkundige zei dat hij ‘zo’ moest doen. Dat duurde dus voor mijn gevoel nog erg lang (waarschijnlijk maar 20 sec ofzo ;)), dus ik riep maar ‘toe nou, toe nou, schiet nou eens op!!’ haha. Maar om 13.15u was je daar!!!!! Oh, wat heb ik gehuild, want wat was ik opgelucht dat het voorbij was en dat je eindelijk op mijn buik lag!!! Je begon meteen te zoeken naar de tepel en voor ik het wist lag je al te sabbelen/drinken. Je bleek direct een natuurtalent te zijn op het gebied van borsten leegdrinken. Na 15 min kwam de placenta los en ik had geen hechtingen nodig! Daarna hebben we heerlijk een uur met z’n drietjes de tijd gehad om bij te komen en lekker te knuffelen. Wat een genot was dat. Na dat uur werd je nog even gewogen en gemeten (3250 gr en 52 cm) en werd je gecheckt op een paar lichamelijke punten. Alles was zoals het moest zijn! Uiteindelijk heb ik nog even gedoucht en kregen we om 15u groen licht dat we die middag gewoon naar huis mochten. Beter kon gewoon niet!

Eenmaal thuis was daar natuurlijk je grote broer, die op je stond te wachten. Hij had nog niet in de gaten wie je was en waarom je er was, maar hij reageerde enorm blij en opgewonden toen we je in de maxi cosi bij hem op de grond zetten. Een betere kennismaking had er niet kunnen zijn!

Je begrijpt misschien, lieve Lotte, je papa en ik hadden de dag van ons leven!!! De dag dat jij geboren werd!


Oh, nog een leuk detail 1: de verloskundige die jouw bevalling deed was de vriendin van Frank, de gynaecoloog die je grote broer Teun op de wereld zette!! Hoe toevallig is dat?

Detail 2: je bent geboren tijdens het nummer ‘Voetstuk staan’ van Acda en De Munnik!


Veel liefs van je papa & mama.