Wat, waar en hoe?

Als het goed is, duurt het nog een maand of 4 à 5, maar toch laat het me deze week niet los: het 'hoe, wat en waar? met betrekking tot bevallen'.
Bij de zwangerschap van Teun was het duidelijk, want ik wilde thuis bevallen. Daar heb ik weinig over getwijfeld. Het leek me heerlijk, gewoon in onze eigen omgeving de ene wee naar de andere wee wegpuffen om dan uiteindelijk, als een soort van beloning, dat kleine roze brullende jongetje op mijn buik gelegd te krijgen. Ik had er bijna een romantisch beeld van.
Maar toen maakte ik een bevalling mee. Een makkelijke bevalling nog wel. In 4 uur tijd lag Teun op mijn buik en dat dat in het ziekenhuis was, maakte mij toen helemaal niets meer uit.
Even resumé: op het moment dat de weeen enigszins regelmatig kwamen, en Jack en ik in de gaten kregen dat de bevalling misschien eventueel stiekem serieus begonnen was, kregen wij via de voicemail van de verloskundigen te horen dat we contact op moesten nemen met het ziekenhuis voor verdere instructies. Dus zo gezegd, zo gedaan. De arts/gyn in opleiding vertelde ons dat we wel langs mochten komen, omdat het ook in zijn oren serieus klonk. Eén moment dacht ik: shit, dat wordt dus niet thuis bevallen, maar het volgende moment dacht ik alweer: geen probleem, kind moet er toch uit en waar dat gebeurt maakt me niets meer uit. Onze ervaring in het ziekenhuis was positief. Ook hier hadden we weinig pottenkijkers, alleen diezelfde arts/gyn en wij tweetjes (vanwege enorme drukte op de verloskamers op dat moment). Daarnaast vond ik het eigenlijk wel heel fijn dat Teun en ik een nacht moesten blijven, omdat ze Teun nog even in de gaten wilden houden. Want zo kon ik al mijn vragen over bijv. borstvoeding kwijt aan 'deskundigen'. Dat Jack niet bij ons mocht blijven was even slikken, maar ook daar heb ik niet lang over gemokt, want het was niet anders. Nou, lang verhaal kort: ondanks mijn voornemen en overtuiging dat ik thuis wilde bevallen, was het prima in het ziekenhuis!!
Tja, en straks dient zich weer een bevalling aan en door onze eerste ervaring weet ik het even niet meer. Mijn eerste gevoel was, dat ik toch weer thuis zou willen bevallen. Ik heb er nog steeds een romantisch beeld van. En de eerste bevalling verliep soepel, dus waarom deze niet? En nog een argument: de eerste bevalling ging als een dolle, dus als ik al in het ziekenhuis zou willen bevallen, zou het zo maar kunnen dat ik het ziekenhuis niet eens redt, omdat dit meisje al in de auto ter wereld komt. Verder zullen we wat duiten neer moeten leggen, omdat bevallen in het ziekenhuis zonder medische indicatie niet gratis is. Ik ben nu aan het uitzoeken om hoeveel duiten het precies zal gaan. Gewoon even voor mijn eigen beeldvorming.
Maarrr.... de andere kant van het verhaal. Het ziekenhuis was prima. Er was goede en professionele hulp, alle (medische) hulpmiddelen bij de hand en ik kwam de volgende ochtend in een prachtig versierd huis thuis. En niet geheel onbelangrijk: Jack heeft een flinke voorkeur voor het ziekenhuis. Hij vindt 'die troep' maar niets thuis.

Dus, ik weet het even niet meer!!! Gelukkig heb ik nog een aantal maanden om het uit te vogelen. En misschien zie ik het gewoon wel. Want ook bij Teun bleek, dat je van te voren wel een bepaald beeld kunt hebben, maar dat de praktijk altijd weer anders kan lopen. Ik zal bij de volgende controle bij de verloskundige eens vragen of je ook 'geen voorkeur' kunt hebben......