1..., 2..., 3...!!!

Ja, het is altijd weer leuk als ze wat nieuws kunnen natuurlijk! Maar soms kijk je zo uit naar het moment datv ze bepaalde dingen kunnen en tegen de tijd dat ze het kunnen denk je 'ow jee, niet weer he!'. Maar natuurlijk geniet je er alsnog van, maar soms is het best vermoeiend.

Ja, zo was ik trots dat mijn kleine man één, twee en drie kon zeggen. Ik deed dat veel zeggen als ik hem op ging tillen, of iets aan hem gaf en nu is meneer er dus van overtuigd dat hij alles krijgt met 1, 2, 3. Ja ja, aan de rand van de eettafel en dan wijzen naar iets wat hij niet mag hebben. "die, mama die?" "nee schat, dat is niet voor jou lieverd." "Mama? Die, die, die?" "Nee, lieverd. Echt niet." "Eén, tee, drie, mama die?" "Nee, Ichiro dat is niet van jou, die krijg je niet" "EEN TEE DRIE!!!!!!!!!!!" En mama maar vol houden, nee lieverd nee. En Ichiro maar harder en harder gillen "EEN TEE DRIEEEEEEEE"

En als dat zo een tijdje aan houd en mama het beetje bij beetje zat raakt hebben we altijd nog de volgende oplossing;

"Ichiro, laatste waarschuwing anders ga je voor paar minuten je bedje in." "EEN TEE DRIE" en dan zegt mama in eens "één, twee, drie" En daar zat Ichiro voor 5 minuten in zijn bed! Dan vind hij 1, 2, 3 toch echt minder leuk!