Hyperventilatie

Ik heb er nooit echt met mensen over gesproken uit angst voor de reacties. Enkel mensen in me naaste omgeving wisten er van. Nu ben ik er eindelijk aan toe het toch een van me af te schrijven en het te delen met andere mensen. Meer mensen zal het bekend voorkomen en de 1 heeft het erger als de ander. Ik had het wel heel erg. Hypervantilatie. Ik had 1 van de zwaarste vormen. Ik ben er nu eindelijk nagenoeg vanaf. Soms nog wel eens een aanval, maar bij lange na niet zo erg meer.

Het begon op mijn 17^de. Ik zat gewoon met een vriend wat te drinken in een cafétje voor we zouden gaan stappen. In eens sloeg het toe. Ik voelde me duizelig worden, me handen en voeten begonnen te tintelen, me hoofd deed zeer, drukkende pijn op de borst, benauwd, stekende pijnen in me lichaam, onrustige ademhaling, hartkloppingen en ik kreeg het koud en trok helemaal wit weg. Degene waar ik mee was schrok zich rot. Ik zelf wist niet wat er met me gebeurde. Het voelde zo eng aan allemaal. Ik had echt het idee dat het me laatste avond was. Ik ben naar huis gegaan en heb het mijn vader verteld. Ondertussen had ik nog steeds alle enge gevoelens in me lichaam. Ik kon die nacht niet slapen en de pijnen in me lichaam werden erger, ik ging meer trillen en was constand duizelig. Mijn vader vertelde me de volgende dag dat hij vermoede dat het hyperventilatie was. Ik wist niet wat ik er mee aan moest, het bleef aanhouden. Na 3 dagen zijn we naar de huisarts gegaan en kreeg ik kalmerings tabletten. Eenmaal thuis nam ik er 1 in, en ja hoor, me klachten verdwenen. Het was dus bevestigd, ik had hypervantilatie en extreme andere spannings klachten. De dagen er na als de medicijnen uitgewerkt waren bleef het terug komen. Dag in dag uit. Ze kreeg ik ook onverklaarbare angsten van het 1 op andere moment. Ik durfde de winkel niet meer in, ik durfde openbaarvervoer niet meer in en ik was bang alleen te zijn. Iedree dag weer het gevoel in me lichaam dat ik dood zou gaan. Ik probeerde zo min mogelijk medicijnen te slikken maar, kon het soms gewoon niet vol houden om ze niet te nemen. Zo verstreken er weken met iedere dag klachten. Ik moest mijn opleiding stoppen en ik kwam amper buiten. Ondertussen kreeg ik een relatie met de man die ik nu nog heb. Ik had veel steun aan hem. Hij nam me overal mee naar toe en als ik dan in paniek raakte hielp hij me er doorheen. Zo verstreken er nog een aantal maanden waarin ik iedere dag last had. Het werd zelfs erger. Ik viel bijna 1 keer per dag flauw en soms was ik wel bij maar helemaal verlamd van de spanning. Dan zakte ik in kon niet meer bewegen of praten maar was wel bij. Dood eng dus. Ik kreeg niet veel later een spychiater waar ik wat truckjes leerde om tot rust te komen. Als ik dan nog niet te ver in een ‘aanval’ zat werkte dat gelukkig en werden de klachten dus iets minder. Ondertussen ging ik samen wonen. Ik was toen geregeld alleen aangezien me vent 80 uur per week werkte. Ik was dus vaak bang. Niet veel later raakte ik zwanger. Ik was toen doods bang dat ik niet voor me kindje zou kunnen zorgen door deze problemen maar, hoe verder ik in me zwangeschap kwam hoe sterker ik werd. Ik durfde langzaam weer alleen de winkel in en bleef zonder angst alleen thuis. Ik moest wel, want ik kreeg een kindje. Me klachten werden minder en minder. Ik had voor de zekerheid gevraagd hoe het zat als ik medicijnen zou moeten nemen tijdens de zwangerschap. En dat mocht zolang het niet te veel was. Toen kwam de bevalling en toen ik terug keek op de tijd die ik achter de rug had was ik trots, in 9 maanden tijd had ik 3 keer medicijnen op. Toen wist ik dat ik het aan kon! Ik kon er vanaf komen zonder medicijnen of wat dan ook! Ik had al een tijd geen spychiater meer maar dat wilde ik ook niet meer. Ik kon dit zelf. Nu is me kleine man ondertussen 14 maanden en in de 14 maanden dat hij oud is durf ik weer alleen te zijn, val ik niet meer flauw of wat anders, ga ik weer alleen met openbaarvervoer en naar alle winkels, heb ik geen nieuwe medicijnen bij hoeven halen en heb ik weinig tot geen klachten meer. Ik heb nu eens in de zoveel tijd dat ik het nog eens benauwd heb, maar de dagen dat ik dag in dag uit, constand pijnen, benauwdheid, duizeligheid, tintelingen en angsten had zijn over. Ik ben op eiegen kracht van me klachten af gekomen. Ik moet zeggen dat mijnvent me erg veel geholpen en gesteund heeft en altijd vertrouwen in me gehad heeft wat erg veel geholpen heeft. We hadden afspraken gemaakt dat als er wat zou zijn ik enkel zijn tel over hoefde te laten gaan en dan zou hij gelijk naar me toe komen en dat gaf ook een erg veilig gevoel.

Ik weet nu ook dat ik deze klachten heb gehad omdat ik gewoon te veel in te korte tijd heb meegemaakt en nooit de tijd heb gehad om het te verwerken en op deze manier hebben mijn hersens me laten weten dat het even genoeg was en tijd was voor mezelf. Nu ben ik dus ook lekker bezig met mezelf en daardoor heb ik alle krachten om dus ook stekt genoeg te zijn om een kindje te verzorgen. Ik ben me angsten kwijt maar probeer nog geen dingen te overhaasten. Lekker alles op zijn tijd en dan zal het vanzelf helemaal weg gaan en niet meer terug komen.

Ik ben blij het een keer van me af geschreven te hebben en het te delen met meer mensen. Sorry voor dit lange, saaie verhaal, maar het moest er gewoon eens uit. En voor iedereen die dit herkent, je kan het. Zonder medicijnen en het is mogelijk om er doorheen te komen zonder verdere problemen alleen geef het de tijd en vertrouw op jezelf! En deel het met andere mensen. Laat mensen weten wat je hebt en dat het eigenlijk helemaal niets voor steld. Maar als mensen er van weten om je heen kunnen ze je steunen en dat kan een veilig gevoel geven waardoor je direct al minder of minder snel last hebt!