Vermoeid en wel

Ja ja,

Bijna 37 weken. Bijna aan het einde. Bijna bevallen. Bijna, bijna, bijna. Leuk toch? Nou nee! Vermoeid hobbel ik verder. Vermoeid loop ik maar door. Vermoeid van de pijn, weeën en hormonen. Vermoeid van het vermoeid zijn en vermoeid van me vent die ik vermoeid heb met mijn vermoeidheid.

Ja, vervelend hè, dat klagen? Tuurijk, maar lekker is het soms wel! even lekker klagen. Even lekker zeuren. Even lekker alles er uit gooien. Even, ja, dat.

Ik ben vermoeid van alles, maar ook van mijn tegenstrijdige gedachten. Ik wil wel bevallen, want ben het zat, maae zal me kleine zo gaan missen in mijn buik. Nee, de klachten zal ik niet missen, maar wel zijn schopjes en bewegingen waar hij me iedere dag mee verblijd en de rust natuurlijk! Als meneer er dalijk is zal er nog maar weinig rust zijn natuurlijk! Dan gaan het in eens geluid maken! Maar ja, kan je hem ook bewonderen. Ow wat is dat toch vervelend... ik wil wel en ik wil niet. En dat tegelijkertijd.

En als klap op de vuurpijl, buiten alle andere geweldige zwangerschaps kwaaltjes om, die zwangerschaps dementie! Ik raak vermoeid van mezelf. Van alles wat ik vergeet. Alles wat ik weer kwijt ben terwijl ik het net in mijn handen heb gehad.

Ik raak zelfs vermoeid van mezelf nu ik dit schrijf en zo veel klaag. Maar ow, wat is het soms toch ook weer lekker eens even goed en lekker te klagen! Niet dan?

Ja, ik ben echt vermoeid en wel.