Haartjes weg...

Ook hier is het gebeurd, de haartjes van Joris zijn al redelijk uitgevallen. Dat komt natuurlijk omdat hij nog veel op zijn rug ligt, maar ik vind het wel jammer. Hij had zo'n mooie bos. Gelukkig zijn de haren boven op zijn hoofd, die zich niet willen laten bedwingen en elke dag weer voor een mooie hanekam zorgen, niet verdwenen :D.

Ik wordt elke dag een beetje meer verliefd op onze kleine man. In het begin vond ik het wel lastig, vooral omdat hij zoveel huilde. Niet lastig om verliefd op hem te worden, maar gewoon het zorgen en het moederschap an sich. Nu het allemaal wat beter gaat en Joris het huilen verruild heeft voor lachen en ontdekken voelt het allemaal een stuk fijner en kunnen we heerlijk genieten. Met heel veel dingen boffen we ook echt hoor. Joris is nog geen enkele keer moeilijk geweest met flesjes, slaapt lekker door 's nachts en is verder helemaal in orde. Ik wacht nu geduldig op de volgende beruchte sprong die alles weer zal veranderen en ons opnieuw naar een ritme doet laten zoeken.

In onze ogen is Joris al echt een grote vent en kan hij al zoveel. Zijn piep geluidjes zijn uitgebreid naar een grote variatie aan geluiden en ook het glimlachen is aangevuld met hier en daar een schaterlachje. Hij begint ook al een beetje door te krijgen wat hij met zijn handjes moet doen. Heel schattig hoe hij langzaam zijn knuisje naar mijn vinger beweegt en het vervolgens opent om mijn vinger beet te pakken.

Morgen is oma jarig en op het KDV zouden ze vandaag samen met hem een kadootje maken. Ik ga hem zo ophalen en ben benieuwd wat het geworden is...

Dat was m weer voor nu, later meer!!!