Tranen bij de VK

Vandaag weer naar de VK geweest, Brenda dit keer. Prima bloeddruk (110/80), gewicht in totaal 9 kilo erbij tot nog toe en verder complimenten over mijn conditie. Ik voel me ook prima en helemaal geen klachten. Het luisteren van het hartje was wel grappig. Eerst een harde bonk bij het opzetten van de doptone omdat de kleine het nodig vond om meteen een trap te geven. Vervolgens een super helder en prima kloppend hartje te horen. De kleine ligt met zijn/haar hoofdje naar boven en bleef maar trappen (zoals altijd wanneer ik net lig). De VK zag mijn buik aan alle kanten bewegen en was super tevreden, evenals mams en paps in spe.

Nog even wat vragen van mijn kant over sporten (Zumba), koortslip en het geboorteplan. We hebben de onduidelijkheden in het geboorteplan besproken en aangevuld. Wb de koortslip: Brenda had zelf ook eens in de drie weken een koortslip, maar na een bezoekje aan een homeopaat, en twee pilletjes verder heeft zij er nog maar 3 keer per jaar last van. Verder is het toch gewoon zaak om de weerstand op peil te houden.
Wb het sporten: Brenda heeft zelf tot in de 34e week aan Zumba gedaan, wel op een minder tempo, maar toch. Dus haar advies, zolang het goed voelt lekker blijven sporten.

Maar dan: waar de titel van mijn blog over gaat. De afsluitende woorden van het consult betroffen een nieuw formulier om bloed te laten prikken. Ik hield me nog groot en zei dat ik er niet zo blij mee was, dit ging goed totdat.... Mijn man zei dat ik daar echt niet van houd. Mijn "angst" sloeg weer toe en daar waren de tranen... Echt, ik ben helemaal geen watje, maar dat bloed prikken... ik vind het gewoon echt niet tof en kan er best van over de zeik raken, zoals vanmiddag dus weer te zien. Schaamde me kapot... Brenda nam het super goed op en zei dat ik ook bij haar praktijk kon komen zodat iemand van de praktijk mijn handje zou kunnen vasthouden. Super lief, maar ik denk niet dat het helpt. Ik ben gewoon een bange poeper als het gaat om naalden en of er nou iemand bij is of niet, ik raak in paniek. De vorige keer (gelijkertijd mijn eerste keer!!) viel reuze mee en ik voelde er nagenoeg niets van, maar dat heeft helaas mijn angst niet weggenomen...
Over twee weken moet ik er toch weer aan geloven en zoals Brenda al zei: als het bloedonderzoek weer goed is, ben ik er vanaf!! Laten we het hopen... Neemt niet weg dat ik wel enorm teleurgesteld ben in mezelf, pfff de bikkel...