20 weken echo

Vandaag was het dan zover, de 20 weken echo. We waren best gespannen, mede om de verhalen van mede-BB-ers die nu in week 20 zitten. We hadden een super leuke echoscopiste, ze was heel enthousiast en liet ons elke keer uitgebreid naar de leuke moves van onze kleine kijken.

Natuurlijk ging het allemaal om de medische kant van het verhaal en deze was helemaal in orde. Alles wat je kunt bekijken op een echo is bekeken en alles was normaal, in verhouding, op de juiste plek en daarnaast nog eens super goed te zien. Van top tot teen. We hebben dan ook een hele duidelijke DVD!! Wat bijzonder om alle hartkamers te kunnen tellen, de aorta in het hartje te zien gaan, de navelstreng op te zien kleuren, galblaas, een gevuld maagje, de niertjes en nu al een goed stel hersenen, hihi. Het ruggetje, de schedel en alle andere beenderen zagen er ook goed uit en in verhouding tot elkaar. Volgens de metingen zijn we nu precies 20 weken onderweg en is de uitgerekende datum niet 11/12 maar 15 januari. Toch moeten we ons daar niet te veel van aantrekken en kunnen we het gewoon op 11/12 januari houden volgens de echoscopiste.

Iedere keer als onze kleine de mond open deed, de neus beet pakte, vingers in de mond stak of een teen de grazen nam werden we daar direct op gewezen en werd het beeld even stil gezet. Erg leuk om de kleine bezig te zien. De kleine had volgens de echoscopiste geen enkele moeite met de echo en liet het geheel goed gebeuren, trok zich er niets van aan en ging door met de eigen bezigheden. De baby heeft nog genoeg ruimte en gebruikt deze volop, "een heerlijk zwembadje waar 'ie het naar zijn zin heeft" zoals de echoscopiste zei.

Toen kwam het moment waarop wij zelf nog vragen konden stellen of om verduidelijking konden vragen. Omdat alles zo duidelijk was uitgelegd hadden we geen vragen, behalve natuurlijk de prangende vraag: Wat wordt het???? De echoscopiste begon een beetje te lachen en zei: ik vreesde deze vraag al. Tijdens de echo had zij al een paar keer zelf proberen te kijken, maar kon ze het niet zien. "Ik ben bang dat ik jullie als een van de weinigen naar huis moet sturen zonder antwoord te kunnen geven op deze vraag". Ze heeft nog even haar best gedaan om te kijken maar de een baby die de beentjes gekruist heeft is dit geen doen. Ze vertelde me even rond te lopen terwijl zij de papieren voor de verloskundige in orde maakte, zodat we na een paar minuten nog eens konden kijken. Goed, ik een beetje lopen en springen en schudden en toen nog maar eens een poging. Bleek dat de navelstreng daarna helemaal tussen de beentjes zat en dus voor het geslacht. Nog niets te zien.

Jammer de bammer. Belangrijkste nieuws is dat alles in orde is. Dan blijft het geslacht maar een verrassing. Misschien dat we ons nog bedenken en een pret-echo nemen, maar dat hebben we nog niet besloten. Tot die tijd blijft het "hij" en noemen we hem Max, naar idee van mijn vader, haha.