Bloed prikken

Gisteren dus naar de bloedafname geweest. Ik ben naar het bejaardenhuis gegaan waar ze op dinsdag en donderdagochtend een post hadden. Stond namelijk maandag al bij het ziekenhuis in de rij maar: I chickened out!! Was net alsof ik bij de slager was. Nummertje trekken wachten op je beurt, melden bij de balie. Pff niets voor mij. In het bejaardenhuis ging het er allemaal wat relaxter aan toe. 3 oude mannen en vrouwen waren voor mij en die zaten over koetjes en kalfjes te kletsen. Gewoon onthouden na wie je aan de beurt bent en dan: gaan! Maar owowow wat was ik toch bang, ondanks de gemoedelijke sfeer. Ik stapte het kamertje binnen en zei al direct dat ik super bang was en dat het mijn eerste keer was. Dit vond de arts moeilijk te geloven, waarop hij zei: "dan ben je zeker heel gezond." Ik mocht gaan zitten, maar ik vroeg voor de zekerheid toch of ik kon gaan liggen. Die man die stoel aan het inspecteren hoe deze in de ligstand moest... Hij was wel blij dat ik het vroeg. Ik wilde natuurlijk helemaal niets van de naald en buisjes zien dus ik keerde meteen toen ik lag mijn hoofd opzij. "Is het echt zo erg?" vroeg de arts, waarop ik met een bibberend stemmetje en een traantje uit mijn oog zei: "jjja". Het prikje voelde ik wel, maar stelde (natuurlijk) niets voor. Ik merkte ook wel dat er buisjes verwisseld werden, dat was een kriebelig gevoel maar duurde gelukkig niet zo lang. Blijkbaar zijn mijn aderen goed te zien en is het bij mij makkelijk om te prikken. Thank God!!

Al met al ben ik zeer blij dat het erop zit. Als ik naar het kleine plekje op mijn arm kijk waar de naald in ging word ik nog steeds een beetje onwel, maar ik ben er vanaf. Hopelijk is alles goed en hoef ik alleen nog maar in de 30e week een keer terug.

PS: wij hebben toch besloten geen prenatale screening te laten doen.