Bevallingsverhaal

Ik had het bevallingsverhaal toegevoegd bij 'Kinderen', maar dan krijgen jullie natuurlijk geen melding. Dus ook nog maar een keer in een blog plaatsen.

Liefs, Uma

Geboorte informatie

Type bevalling: Vaginaal (met pijnverlichting)
Duur van de bevalling: 25 uur
Bevallen na: 41 weken en 2 dagen
Gewicht bij geboorte: 4136 gram
Lengte bij geboorte: 52 cm

Abel Armin Alexander`s geboorteverhaal

In de nacht van 3 op 4 april braken om 2:30 uur mijn vliezen. Ik voelde het knappen en een golf van water naar buiten komen. Geen twijfel over mogelijk dat dat de vliezen waren. Op de grond geklopt, zodat mijn vriend naar boven zou komen, die nog wakker was. Nog geprobeerd even te slapen met maandverband en handdoeken onder mijn billen, maar om 3:00 begonnen de weeën die om de 8 a 10 minuten kwamen en direct een minuut aanhielden. ’s Ochtends om 8 uur de verloskundige gebeld ivm de vliezen. Om 9:30 uur kwam ze langs. Op dat moment kwamen de weeën om de 7 a 8 minuten en waren ontsluitingsweeën volgens de vk. We moesten maar bellen zodra ze om de 3 a 4 minuten zouden komen en anders kwamen ze aan het begin van de avond weer langs. De hele middag kwamen ze om de 5 a 6 minuten. Om 20:00 uur was de vk er weer en de weeën kwamen toen net om de 4 minuten en had toen 5 cm ontsluiting. We gingen naar het ziekenhuis. Eindelijk!

Om 22:30 had ik nog maar 6 cm ontsluiting en de vk was bang dat het nog wel 8 uur kon duren tot de 10 cm. Ik zou dus overgedragen worden aan de gyn en er werd geadviseerd akkoord te gaan met een oxytocine-infuus om de ontsluiting te bevorderen, wat ook zou zorgen voor sterkere en pijnlijker weeën. Tot die tijd kon ik de weeën nog goed opvangen, maar in het uur daarna werd het ineens te pijnlijk (waarschijnlijk ook vermoeidheid na 21 uur). Over de pethidineprik werd verteld dat de kans aanwezig was dat het niet zou werken, maar dan kon ik 2 uur later nog voor een ruggenprik kiezen…2 prikken die ik eigenlijk niet wilde. Maar er moest wat gebeuren om het jochie snel geboren te laten worden ivm de gebroken vliezen. Ten einde raad heb ik gekozen voor een ruggenprik, waar ik oh zo bang voor was (ik val flauw bij injecties, tenzij ik lig wat niet kan bij een ruggenprik). Streng toegesproken door een verpleegkundige om paniek bij mij te voorkomen, is de ruggenprik geplaatst, wat me uiteindelijk 100% meeviel. Ik bleef wel wat voelen, maar het was niet meer in verhouding tot wat het was. Ik kreeg bij iedere wee het gevoel alsof ik zwaar aan de diarree was en het moest ophouden en m’n buik werd hard. Ik klaarde helemaal op en om 2:30 uur mocht ik eindelijk gaan persen. Ik mocht niet meer op het knopje van t infuus van de ruggenprik drukken, zodat ik meer gevoel bij het persen zou hebben. Hierbij had ik hetzelfde gevoel en als ervoor, maar nog sterker en het branden voel je ook nog wel, maar toch is het een opluchting en vond ik dit 10x beter te verdragen. Tussendoor heb ik nog verteld over een scene uit een film en nog wat grappige anekdotes ;o) Na een uur werd Abel geboren, na het zetten van een knip, maar voor m’n gevoel duurde het maar een half uur. Wat een raar maar bijzonder moment dat je baby voor je wordt gehouden en ze tegen je zeggen: “pak ‘m maar”. Ineens ligt daar jouw kind op je borst. Heel onwerkelijk allemaal! We waren beduusd en blij ;o) De placenta kwam 11 minuten later na 1 keer persen. Het hechten voelde ik niets van en genoot alleen van Abel in mijn armen.. Heel keurig geregen de hechting, zodat er alleen aan het begin en eind een knoopje zit. Het litteken wordt daardoor een smal streepje en geen streepjespatroon ;o)

Ondanks de lange bevalling van 25 uur, zou ik het morgen zo weer doen. Ik kan me de pijn nog herinneren, maar kijk er positief op terug.

Omdat de vliezen 25 uur gebroken waren, zijn we nog een dagje in het ziekenhuis gebleven. Abel kwam keurig door alle testen heen. De volgende dag was hij al wel 300 gram afgevallen (9% van z’n gewicht) en dus moesten we van de kinderarts wel beginnen met bijvoeden. Na 4 of 5 dagen kolfde ik gelukkig al net zoveel als hij moest drinken en dus verviel de bijvoeding al.

Ondanks een goede start met drinken aan de borst in het ziekenhuis, begon Abel steeds meer gefrustreerd te raken door het duwen tegen zijn hoofd. Na een dag of 5 wilde hij helemaal niet meer aan de borst drinken en dus krijgt hij gekolfde melk via een flesje (Chicco Step up). Dat gaat gelukkig goed. We liggen met regelmaat bloot op bloot en af en toe proberen we nog eens aan de borst te drinken in de hoop dat hij over zijn traumaatje heen is. Hoe dan ook, hij krijgt borstvoeding binnen en dat is al super. ;o)