Ik was jong en ontspoord

Ik denk dat ik wel onder de categorie ‘jonge moeders’ val met mijn 25 jaar en 3 kinderen rijker. Ik was 19 toen ik in verwachting raakte van Jaylin.  Het had ook heel anders kunnen lopen wanneer ik mezelf niet had laten opnemen.
Ik weet nu al dat dit een wat langere blog word, omdat het zo persoonlijk is. Sorry! Met een kop thee en wat chocolade kom je er vast wel doorheen.



Jong moeder



Ik weet nog heel goed dat ik regelmatig raar of vreemd werd aan gekeken toen ik 19 was en over straat liep met een dikke buik. Want ja, andere bepalen wel wanneer je klaar bent  voor een kleintje, dat je als je jong bent het kind vast ongepland kwam en dat je als jonge moeder je leven zou ‘vergooien’. We weten allemaal dat niets minder waar is, oordelen en wijzen naar een ander is altijd zo makkelijk. Makkelijker dan kritisch kijken naar je zelf en je eigen leven.



Ja, mijn leven zou gaan veranderen. Maar of je nu 19 of 35 bent, je leven veranderd sowiezo wanneer je een kindje verwacht. Jij veranderd, je levensstijl veranderd en ook je denken over dingen veranderd.
Daarnaast; Leeftijd is slechts een getal! Ervaring is wat telt.



Het verliezen van vriendinnen



Mijn vriendinnen dachten allemaal nog niet aan kinderen, ik was de eerste. En dat heb ik tot in zekere zin wel gemerkt, hun hadden geen zin in een baby die huilt,poepluiers en baby spuug. Ik ging mijn leven aanpassen aan mijn kindje maar mijn vriendinnen deden dat niet, natuurlijk niet! Het is tenslotte mijn kindje. Maar daardoor zagen we elkaar weinig, ik ging niet vaak meer naar late feestjes en verjaardagen. Ik vond het belangrijker dat Jaylin rust en regelmaat leerde kennen.
En last but not least; Ik veranderde ook als persoon.



Snel volwassen worden



Ik was volwassen geworden, volwassener dan mijn vriendinnen waren, logische, zij droegen niet zo’n grote verantwoording als ik deed op dat moment. Maar deze verandering kwam al eerder.
Helaas heb ik in mijn jeugd, als kleine Michelle te veel gezien en meegemaakt. Ik hoef daarover verder niet in detail te treden vanwege mijn moeder en andere betrokkenen, daarnaast heb ik dat achter me gelaten maar iets met een alcohol en drugsverslaafde moeder en een vader de de voogdij niet kreeg. (Belachelijk trouwens hoe dat systeem hier in Nederland werkt). Anyway doordat ik de tijd niet kreeg en had om dit alles te verwerken werd ik nogal een opstandige puber. Dat liep wel eens de spuitgaten uit en ik gooide elke open deur voor mezelf weer dicht, simpel weg door mijn rottige gedrag op dat moment.



De opname



Toen ik 16 was heb ik mezelf laten opnemen, wauw dat klinkt echt heel dramatische he? Maar echt, dit is de beste beslissing geweest in mijn leven. Het was zwaar, heel zwaar en het duurde lang voordat ik de grote muur om me heen kon afbreken. Na 13 maanden opname kwam ik naar buiten als een totaal ander persoon, ik had zoveel nieuwe vaardigheden geleerd en alles van ‘Vroegaahhh’ kon ik achter me laten of ieder geval; ik kon er mee dealen.
Ik denk nog vaak terug aan deze plek in Den Haag, waar ik  samen zat met nog zo’n 10 tot 15 andere jongeren die stuk voor stuk hun eigen verhaal hadden.
Zonder die 13 maanden, weet ik niet waar ik nu gestaan zou hebben. Wel weet ik dat ik dan niet getrouwd was met Jacco, en ik zeker geen 3 mooie kinderen had gehad op mijn 25ste. Nee, dan had ik waarschijnlijk nog steeds een einzelgänger geweest of beter gezegd dan was ik vast nog steeds de ezel die zich keer op keer stootte aan dezelfde steen.



Schaamte?



Schaam ik me ervoor? Nee hoor, praat ik er graag over? Nee. Liever niet. Niet omdat ik dat moeilijk zou vinden maar gewoonweg omdat het me geen steek vooruit helpt. Het kost energie en die energie kan ik nu me 3 kids wel beter gebruiken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal denk ik, en iedereen gaat daar op zijn manier mee om.
Onze kinderen hebben gelukkig genoeg andere oma’s in hun omgeving dus wat dat betreft zullen ze niks missen. Ik heb geleerd van de fouten die mijn moeder maakte, en zal nooit worden zoals zij is geweest.
Ben ik boos op haar? Nee hoor, dat stadium ben ik al voorbij. Ik draag haar bij me in mijn hart, het is en blijft mijn moeder in die tijd kon ze geen goede andere keuzes maken, net zoals ik dat niet kon toen ik de ontspoorde puber werd. Gelukkig opende ik mijn ogen een stuk eerder.



Het fijne van social media vind ik dat ik zoveel leuke (jonge) moeders heb ontmoet, met allemaal hun eigen verhaal. Het leven gaat niet alleen over rozen, ook al proberen we aan de buitenkant dat wel te laten zien.
Perfecte plaatjes op instagram, geweldige instagram stories met mooie vakanties, eettentjes en alles in harmonie. Een perfect leven? Niets is vaak minder waar.













Hebben jullie ook een eigen verhaal?


2411 x gelezen, 11

reacties (0)


  • Novalie

    Wat een mooi en sterk verhaal! Respect voor jou

  • Een-Trotse-Mama

    Je mag trots op je zelf zijn,als je niks mee maakt in je leven word je niet zo sterk als nu,vroeger was het normaal als je jong kinderen kreeg tegenwoordig plaatsen mensen jonge moeders in een hokje wat ik jammer vind!of je nou 19 of 30 ben wat ik was toen ik de 1e kreeg iedereen doet alles uit liefde voor je kind

    Meis geniet van je gezin

  • Wensvoor3e

    Geweldig wat mag jij trots zijn op jezelf! Geloof dat iedereen zijn eigen zware rugzakje wel draagt. Ook ik..en inderdaad als bepaalde stappen niet gezet zouden zijn had ik geen idee gehad waar ik nu zou staan... ennuh zonder thee en chocolade ben ik er prima door heen gelezen hihi

    Doe het nog goed topper!

  • Moeder_van_zes_schatjes

    Wat een mooi verhaal! Je mag trots zijn op jezelf! Je hebt het toch maar gedaan en voor jezelf (en uiteindelijk je gezin) gekozen, mooi!

    Zelf was ik 18 toen in mijn eerste kreeg. Nu ruim 10 jaar getrouwd met een super lieve man en vader van onze (inmiddels 4) kinderen. Sinds een paar weken weet ik dat de 5e op komst is. Als het goed blijft gaan ben ik 29 als het geboren wordt. Ik krijg ook opmerkingen genoeg maar probeer die zoveel mogelijk naast me neer te leggen. Het gaat om jou en je gezin en daar kun je het best je energie in steken. En net als jij geloof ik ook niet in die geweldige instagram stories. Doe maar gewoon, dan hoef je ook niet een bepaald imago hoog te houden.

    Wat een schitterende foto's! Mooi gezin heb je!

  • .Familyof4.

    Wauw, mooi geschreven!

    Ik was zelf 15 en mijn vriend 17 toen ik zwanger raakte, niet gepland uiteraard maar mijn vriend en ik kozen er direct voor om voor ons kindje te gaan. Ik was toen in een klap volwassen, mijn vriend was al vrij volwassen voor zijn leeftijd. Gelukkig hebben we veel steun en hulp vanuit onze omgeving gekregen, en daar zijn we iedereen nog altijd dankbaar voor. Het was soms zeker zwaar, maar we hebben ons er doorheen gewerkt. Ik heb mijn diploma gehaald toen onze dochter 3 jaar was en mijn vriend heeft in de tussentijd ook zijn diploma gehaald. Ik ben nu 25, 2 kindjes rijker en over 3 maanden 11 jaar samen met mijn vriend, tevens de papa van mijn dochters. We zijn verloofd en volgend jaar gaan we trouwen. We hebben beide een goede baan met vast contract, eigen huis, beide een auto. Natuurlijk is ons leven niet perfect, ook wij hebben ups en downs. Maar downs hebben ons alleen maar sterker gemaakt. Ik ben gelukkig, wij zijn gelukkig en ik zou mijn leven voor geen goud willen veranderen!

    Ik heb ook genoeg rare blikken gehad tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling en in het begin trok ik mij er heel veel van aan. Maar op een gegeven moment dachten we "laat ze maar kijken, wij zijn gelukkig én dat is waar het om gaat"

    Ik ben wel opgegroeid in een stabiel en liefdevol gezin, ik was echt een papa's kindje vroeger. Helaas is mijn vader vorig jaar overleden aan longkanker op 59-jarige leeftijd, dus hij zal onze bruiloft nooit meemaken. Ik heb nu nog altijd een goede band met mijn moeder, gelukkig.

  • ukkiee

    dankjewel meis! Stom he dat die mensen dan zo gek kijken, en kijk waar je nu staat zo bijzonder!

  • .Familyof4.

    Ja ik ben erg trots op wat mijn verloofde en ik bereikt hebben in de afgelopen jaren ❤ Keihard voor gewerkt om te komen waar we nu staan.

  • .FamilyFirst

    ik was ook op mijn 19e zwanger geworden, hier dan wel ongepland maar het was zeer welkom. het was precies wat ik nodig had op dat moment. eindelijk iets voor en van mij zelf, ik werd ook meteen volwassener en ging eerst nadenken voordat ik iets deed.

    ik ging vroeger van internaat naar internaat , en ben ook opgegroeid on een familie waar alcohol de hoofdrol speelde, toen mijn ouders gingen scheiden ging mijn vader niet lang daarna terug naar Spanje en ik was echt een papas kindje , mijn moeder had al een nieuwe vriend,dusja ik werd ook opstandig en deed vootal.waar ik zelf zin in had.

    tot het moment dat ik zwanger werd , toen ben ik in 1 keer omgeslagen en er helemaal voor gegaan.

    ben inmiddels 34 en net een week geleden bevallen van nr 4. en nog steeds gelukkig met mijn man, we hebben veel downs gekend en ook een hoop ups, maar alle downs hebben ons sterk gemaakt , en ik ben ook trots op ons als ouders en op ons gezin , na alle shit die ik vroeger heb mee gemaakt doe ik het nu lekke4 op mijn manier. en dat werkt prima zo.

    ik denk dat iedereen wel een verhaal heeft of een rugzak. althans niet iedereen maar een hoop mensen wel, het is maar hoe je er zelf mee om gaat en of je het je leven laat beïnvloeden of niet.

  • ukkiee

    Precies helemaal waar! en nog gefeliciteerd!! is alles goed gegaan?

  • .FamilyFirst

    dankje wel , jaa ging heel.snel en alles gaat super, ze is zo makkelijk

  • Laurine

    Mooi geschreven! Was zelf op mijn 17e zwanger van mijn oudste dochter, toen ik net 18 was is ze geboren. Ik ben dan wel in een 'veilig nest' groot gebracht, naar toch herken ik veel dingen uit je verhaal. Over 2 weken verwachten mijn man en ik onze 4e (We zijn beiden 29) en we zijn nog steeds gelukkig met elkaar!!

  • Ukkiee

    Wat super fijn! Spannend ook een 4e die komt er hier helaas niet meer hihi