Een afspraakje voor mevrouw Ei

24 Februari was het zover. Mevrouw Ei ging op date en ze hadden afgesproken in het ziekenhuis. Ze stond op knappen van de zenuwen! En tegen de tijd van het afspraakje zelf, nam ze dapper de sprong. Ze vond het zelf een fantastisch ontmoeting, maar meneer heeft sindsdien niks meer van zich laten horen... En het wachten valt haar zwaar. 'Twee weken, langer krijgt hij niet.' neemt ze zich stellig voor. Één week is inmiddels voorbij en mevrouw Ei wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en ellende. Cynisme en glorieuze hoop. Ze weet wel dat ze dat beter niet kan doen, maar die emoties laten zich nu eenmaal niet altijd even makkelijk sturen en ze keek al zolang uit naar deze ontmoeting. Ze had het zich toch niet allemaal ingebeeld?

En zo zijn we inmiddels in ronde 36 beland. Ongelooflijk, drie jaar lang alweer. Het eerste half jaar zelf proberen, het tweede half jaar mochten we niks, omdat ik nog niet was ingesteld op mijn schildkliermedicatie. De eerste helft van het tweede jaar moesten we Clomid proberen en ik bleek resistent. In het anderhalf jaar dat daarop volgde heb ik mezelf -met hier en daar een 'vakantiemaand'- lek geprikt met de ovulatie-inductiehormonen en daar reageer ik prachtig op. Ieder keer een ei, maar geen geluk. De baarmoederfoto bleek ook een waar kunstwerk -ik ben de troste eigenaar van twee goedgekeurde achtbaantjes- en nog steeds wachten we.

Maar nu voelt het toch weer allemaal anders. Een nieuw jaar, een nieuw begin met een nieuw traject en ik vind het lastig om mezelf in te houden. Ik ben weer aan het hopen en dromen. Ook al weet ik dat het niet verstandig is. Ik hoop zo dat Tante Bet mijn huis niet meer kan vinden volgende week. Kan iemand de ooievaar een TomTom sturen?