De geboorte van onze lieve Remi

Lieve Remi,

Op 4 januari, 1 dag voor mijn uitgerekende datum hadden we een afspraak bij de verloskundige. We vertelden haar dat ik de laatste 2 dagen wat harde buiken had gehad en dat we het idee hadden dat je wat minder beweeglijk was dan voorheen. Je was namelijk de hele zwangerschap een superbeweeglijk mannetje en hebt mama heel wat slapeloze nachten bezorgd, maar oh, wat was ik dol op jouw getrappel.

Omdat we al van de groei echo’s wisten dat er niet zoveel vruchtwater meer was, heeft de verloskundige ons doorgestuurd naar het ziekenhuis om voor de zekerheid een CTG te laten maken. Daar aangekomen bleek het CTG prima te zijn, het vruchtwater was echter vrijwel helemaal op nu. Daarom werd er met ons afgesproken dat we de volgende ochtend terug zouden komen om de bevalling in te leiden. Wat waren we blij en nieuwsgierig naar jou, morgen zouden we je dan eindelijk in onze armen kunnen nemen en je snuitje zien en de voetjes die mij zo geschopt hadden!

Op de uitgerekende datum kwamen we dus aan in het ziekenhuis en mochten gelijk naar onze eigen verloskamer. Omdat de baarmoedermond nog niet verweekt was, moest er eerts een soort gel ingebracht worden voordat er met het weeenopwekkende infuus begonnen kon worden. Nadat het CTG apparaat op mijn buik aangebracht was en het ritme er goed uitzag, werd rond een uur of 9 de eerste dosis gel ingebracht, nu maar afwachten, we waren ondanks alles nog steeds heel rustig en in volle verwachting op jouw komst.

Zowel de verpleegkundige als de dokter hielden ons goed in de gaten. Ik had ook regelmatig harde buiken, dat was een goed teken, zeiden ze. Wel was te zien dat jij de harde buiken niet helemaal prettig vond, want dat was te zien aan het ritme van je hartje, maar dat schijnt ook wel normaal te zijn. Omdat de gel na 4 uur nog weinig uitgehaald had, werd na overleg besloten om dit nogmaals te proberen.

Na een uur of 2 werd ik weer getoucheerd en gaf de dokter aan dat hij eigenlijk wel vaart wilde maken met de bevalling om problemen voor te zijn. Hij heeft met veel moeite mijn vliezen gebroken om een electrode op je hoofdje te plaatsen zodat er een inwendige CTG gemaakt kon worden. Dit zou een duidelijker beeld geven dan de uitwendige.Er kwam helemaal geen vruchtwater, dus dit was inderdaad echt helemaal op. Na een minuut of 10 kwam de dokter weer terug en vertelde dat ze me toch klaar wilden maken voor een keizersnee, omdat het CTG er niet zo heel goed uitzag. Men was bang dat als ik echt heftige ween kreeg, dit voor complicaties zou kunnen zorgen.

Wij waren eigenlijk heel blij dat er niet te lang aangetobt werd, en ook op weg naar de OK was ik nog heel rustig. Ik dacht nog; over een uurtje heb ik je dan al lekker in mijn armen!

Daar aangekomen werd alles in gereedheid gebracht; de kinderarts stond klaar met een heel team om jou direct op te kunnen vangen. De anaestesist gaf mij de ruggeprik, en de gynaecoloog en al het ok personeel stonden klaar om bij mij de keizersnee uit te voeren.

Papa zat in een speciaal pak links achter ons en zat nerveus, maar vol verwachting toe te kijken.

Na een minuut of 20 van, wat ik voelde als een hoop gesjor en getrek, kwam jij dan ter wereld. Wat mij opviel was dat iedereen stil was en er hing ineens een hele gespannen sfeer. Bij het openmaken van de baarmoeder bleek tot ieders verbazing, dat die helemaal vol met dikke meconium zat. Jij werd direct opgevangen door de kinderarts en na een moeilijke start kreeg je een mooie score en ging je zelf ademen.Ik heb je zelfs een klein kermpje horen geven. Papa heeft de navelstreng door mogen knippen, jammer genoeg kon ik dit niet zien.Je mocht vrij snel over naar de kinderafdeling waar men je verder zou verzorgen. Onderweg heb je volgens papa zelfs nog even je oogjes open gedaan.

Papa is met de kinderarts meegelopen terwijl de verpleegkundigen vast op een drafje met jou op pad gingen. Mama werd ondertussen gehecht en moest daarna nog even bijkomen op de verkoeverkamer.

Al na een minuut of 10 kreeg ik  te horen dat de verpleegkundigen me al op konden komen halen van de uitslaapkamer omdat het zo goed met mij ging en zodat ik snel naar jullie toe kon, wat fijn! Dacht ik...

Maar toen de verpleegkundige, Chantal, mij kwam halen zag ik al aan haar gezichtsuitdrukking dat er iets aan de hand was. Toen ze me vertelde dat het niet goed met jou ging dacht ik dat ze de aarde onder me vandaan haalden en begon paniekerig te huilen. Toch dacht ik op dat moment nog dat het wel goed zou komen.

We vlogen voor mijn gevoel over de gang met een snelheid van de wind.

Ik werd de kamer binnen gereden en het eerste wat ik zag was ontelbaar veel mensen om jouw kleine lijfje en een dokter die je aan het reanimeren was! Aan de andere kant van mijn bed zag ik papa, met een man die de kinderarts bleek te zijn. Als in een verre echo hoorde ik hem vertellen dat ze moesten stoppen met de reanimatie, er was al teveel tijd verstreken en zelfs als je er nog uit zo komen, zou er al zoveel schade aangericht zijn dat je waarschijnlijk niet levensvatbaar of zwaar gehandicapt zou zijn.

We waren compleet in shock en vol ongeloof, dit kon toch niet waar zijn???

Ze hebben je toen een mutsje opgedaan en in een warme doek gewikkeld en je werd bij mij in mijn armen gelegd. Eindelijk kon ik je dan zien, maar je was dood.... Mijn god, wat hadden we ons dit anders voorgesteld!

Je was nog helemaal warm en roze en het was echt net of je sliep, daarom konden we het niet geloven.

We werden naar een andere kamer gereden, alwaar een verpleegkundige van de kinderafdeling ons opving. Ik mis hele stukken van die uren, maar heb later begrepen dat papa de familie gebeld heeft, iedereen was in tranen en vol ongeloof.

De verpleegkundige heeft je meegenomen en heeft de kleertjes die mama voor je ingepakt had bij je aangedaan en toen hebben ze je in een rieten mandje gelegd.

De kleertjes zaten als gegoten, je was namelijk helemaal niet zo klein als iedereen van te voren gedacht had; je woog 3130 gram schoon aan de haak.

Vervolgens kregen we de vraag of we wilden dat de fotograaf wat foto’s van je kwam maken. Op dat moment dacht ik echt; die zijn hardstikke gek, wat moet ik daar mee?

Achteraf gezien zijn we daar zo superblij mee, ze zijn echt prachtig geworden, tja hoe kan dat ook anders als je zo mooi bent...Nu kunnen we tenminste aan iedereen apetrots onze zoon Remi laten zien. We kregen ook je voet en handafdrukjes en een plukje van je haartjes mee; het enige tastbare dat we van je hebben...

Ook werd ons direct gevraagd of we accoord gingen met obductie. Al dat soort vragen waarvan je nooit gedacht had daar over na te moeten denken moet je dan direct een antwoord op geven. Omdat we toch voor onszelf een oorzaak willen weten hebben we daar uiteindelijk wel in toegestemd, dit heeft de volgende dag plaatsgevonden.

Alle artsen en verpleegkundigen waren zwaar ontdaan en perplex door jouw overlijden, allemaal kwamen ze bij ons langs om hun medeleven te betuigen en niemand hield zijn tranen in bedwang.

Ik moest sowieso 5 dagen in het ziekenhuis blijven i.v.m. de keizersnee. Gelukkig mocht Papa bij mij blijven, ik had anders niet geweten hoe ik de nachten zonder hem had moeten doorkomen. De eerste paar dagen hebben we nog een paar keer naar je mogen kijken en je bij ons op de kamer gehad. We hadden een prachtig mandje voor je uitgezocht met het dekbedje wat mama zelf voor je gemaakt heeft. Je knuffeldoek hebben we bij je gelegd zodat je nooit alleen hoeft te zijn.

Toen mama lichamelijk goed genoeg opgeknapt was, mochten we op zondag naar huis.

Wat zagen we daar tegenop! We hadden ons zo verheugd om met zijn drieen thuis te komen en nu waren we nog steeds samen. Je bedje stond daar nog  te wachten met al je knuffels en je kast was gevuld met schattige kleertjes die je allemaal nooit zal kunnen dragen...

Jij bleef achter in het ziekenhuis en wat voelde dat verschrikkelijk. We mochten je mee naar huis nemen, maar dat konden we niet, sorry lieve schat, dat heeft absoluut niets te maken met hoeveel we van je houden, het deed gewoon teveel pijn, juist door onze onvoorstelbare liefde voor jou!

Op donderdag 13 januari hebben we afscheid van je genomen op een manier waarop wij denken dat jij het mooi zou hebben gevonden.Je bent die dag toch nog heel even thuis geweest, met ons samen. Papa heeft voor jou en mij in de kerk prachtige teksten gesproken, want hij was en is zo ontzettend trots op jou en mij. Nou, wij op hem he? Verder hadden we hele mooie muziek uitgezocht die het grote verdriet dat wij voelen moest verwoorden.

We hebben we een prachtig plekje voor je kunnen krijgen naast de kerk bij ons in hulsel zodat je altijd vlak bij ons bent. We kunnen dag en nacht bij je langs komen en steken steeds een kaarsje voor je aan. Ik hoop zo dat je ons kunt zien en voelt hoeveel we van jou en van elkaar houden. Hoeveel pijn het ons doet dat jij niet bij ons mocht zijn is onbeschrijflijk. Ik hoop zo dat dit gevoel van gemis ooit draaglijk wordt, mijn hart doet letterlijk pijn en mijn buik voelt verschrikkelijk leeg. Gelukkig heb ik het litteken van de keizersnee als een symbool van jouw geboorte. Bovendien zit je voor altijd in ons hart.

We zullen je nooit, maar dan ook nooit vergeten. Jij hebt ons papa en mama gemaakt.